Υποχρεωτική εκκλησιαστική κήδευση για όποιον το επιθυμεί. Το αποκορύφωμα του «προοδευτικού» ολοκληρωτισμού.
Χαράλαμπος Άνδραλης
Σύμφωνα με το νέο νόμο περί επιλογής τόπου ενταφιασμού (άρ. 15 του ν. 4368/2016),κάθε φυσικό πρόσωπο, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί ελεύθερα με ρητή δήλωση του ενώπιον συμβολαιογράφου να ορίσει τον τύπο της τελετής της κηδείας του και τον τόπο ενταφιασμού του,
ενώ τα αρμόδια όργανα ή οι υπηρεσίες, που επιμελούνται της ταφής του νεκρού, οφείλουν να συμμορφώνονται στη διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος χωρίς οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση ή διαδικασία.
Με άλλα λόγια, οι κληρικοί είναι υποχρεωμένοι να τελούν εκκλησιαστική κηδεία σε όποιον είχε εκφράσει την επιθυμία ως προς αυτό, ανεξάρτητα αν ήταν χριστιανός! Επιπλέον, παρά την αντίθεση του ορθοδόξου δόγματος στην επιλογή καύσης του νεκρού σώματος, το γράμμα του νόμου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι κληρικοί υποχρεούνται να τελέσουν κηδεία ενώπιον τεφροδόχου ή ενώπιον σκηνώματος που πρόκειται να αποτεφρωθεί.
Είναι βέβαιο, ότι η πλειονότητα των κληρικών μας, έχοντας μαρτυρικό φρόνημα, δεν θα προβεί ποτέ σε ένα τέτοιο παραλογισμό. Ακόμα πιο βέβαιο είναι ότι κανένα ποινικό δικαστήριο της χώρας μας, δεν πρόκειται να καταδικάσει ένα λειτουργό οποιασδήποτε θρησκείας για «παράβαση καθήκοντος», επειδή δεν πειθάρχησε σε έναν εξόφθαλμα αντισυνταγματικό νόμο, που προσβάλλει βάναυσα την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, η οποία κατοχυρώνεται και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Παρομοίως, καμία εισαγγελία δεν πρόκειται να υποχρεώσει με παραγγελία της, οποιονδήποτε κληρικό να τελέσει μία ακολουθία κατά τρόπο τέτοιο που αντιβαίνει στις πεποιθήσεις της θρησκείας που υπηρετεί.
Πίσω, όμως, από τον παράλογο και προδήλως αντισυνταγματικό αυτό νόμο, κρύβεται η «λογική» του ολοκληρωτισμού της νέας εποχής.
Έπειτα από την ηχηρή ήττα του κρατικού αθεϊσμού στη σύγκρουσή του με την Ορθοδοξία κατά τον προηγούμενο αιώνα, η αντιχριστιανική πολιτική φόρεσε άλλο προσωπείο, εκείνο του θρησκευτικού πλουραλισμού ή αλλιώς του ολοκληρωτισμού της πανθρησκείας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, το ατομικό θέλημα θεοποιείται και ο φορέας του έχει τη δυνατότητα να φέρνει την εκάστοτε θρησκεία στα μέτρα του, επιβάλλοντας την προκρούστεια μέθοδο στους λειτουργούς των θρησκειών, ιδίως της Ορθόδοξης πίστης, για την ακρίβεια της οποίας έχουν χυθεί ποτάμια αίματος Μαρτύρων.
Έτσι εξηγούνται τα εξής αξιοπερίεργα: οπαδοί του σταλινισμού παρίστανται στους ναούς και μάλιστα ψέλνουν, ενώ ταυτόχρονα αγωνιούν να μετατρέψουν τα θρησκευτικά σε θρησκειολογία ή να εισάγουν μάθημα σεξολογίας στο δημοτικό με εξισωτικές αναφορές στον ομοφυλοφιλικό έρωτα. Πετούν το σταυρό «αγιάζοντας» τα ύδατα με την ίδια ευκολία που φορούν το ιουδαϊκό κιπά. Μεταλαμβάνουν από τα χέρια του Πατριάρχη και συναναστρέφονται με αγιορείτες, αλλά διοργανώνουν και χρηματοδοτούν σοδομιτικές παρελάσεις. Μιλούν στη βουλή για την αξία του «τη Υπερμάχω», λίγο πριν ψηφίσουν θετικά στη θεσμοθέτηση ενός αντιχριστιανικού τύπου «οικογένειας» κοκ.
Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά, που πείθουν και τους πλέον δύσπιστους, ότι το σχέδιο των σημερινών διωκτών, δεν είναι να πολεμήσουν ευθέως την Εκκλησία, όπως έκαναν κάποτε οι ιδεολογικοί τους πατέρες, αλλά να αλλοιώσουν το φρόνημα του λαού, ως προς την ακρίβεια του δόγματος και της ηθικής. Στην προσπάθειά τους αυτή, ακούραστους συμμάχους έχουν το λόμπυ των ΜΜΕ, το οποίο πριν λίγο καιρό έφθασε σε σημείο να ρωτάει όλα τα δημόσια πρόσωπα την άποψή τους για το σύμφωνο συμβίωσης, προκειμένου να εκδώσει πιστοποιητικά «ανοιχτόμυαλων» και «σκοταδιστών».
Όλοι έχουν λόγο και άποψη στην κοινωνία, εκτός από τους συνειδητούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι δεν δικαιούνται να ομιλούν, διότι αυτά που υποστηρίζουν δεν συμβαδίζουν με τη Νέα Εποχή των πολλών «αληθειών» και της «ανοχής» του διαφορετικού! Οι σύγχρονοι Διοκλητιανοί, υπερασπίζονται με θέρμη το δικαίωμα των ανθρώπων να αυτοπροσδιορίζονται, αλλά δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην Τροφό του Γένους να οριοθετεί την πίστη της και να αποφασίζει σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοση, τι είναι συμβατό και τι ασύμβατο με τη διδασκαλία Της.
Παρατηρείται μία οπισθοδρόμηση προς τη ρωμαϊκή εποχή, όχι μόνο ως προς τα ήθη του πανσεξουαλισμού, αλλά κυρίως στην ανοχή κάθε «θεού», πλην Εκείνου των χριστιανών. Η προ Μ. Κωνσταντίνου ρωμαϊκή αυτοκρατορία, εξεδίωκε το χριστιανισμό όχι γιατί δεν μπορούσε να ανεχθεί την ύπαρξη μίας ακόμα θεότητας στο πάνθεον των χιλιάδων θεοτήτων που λατρεύονταν ελεύθερα, αλλά επειδή δεν ανεχόταν την απόρριψη της ανηθικότητας από τους φορείς της χριστιανικής πίστης.
Έγραφε προφητικά το 1997 ο Εφέτης κ. Νικόλαος Ι. Σταυριανίδης στο μνημειώδες βιβλίο του «Θεοσοφία-Νέα Εποχή, αντίχριστη ιδεολογία παγκοσμίου ναζισμού» :
«Οι ορθόδοξοι χριστιανοί κατά τα σχέδια της νέας εποχής πρέπει να χωρισθούν α) στους αληθινούς ορθοδόξους χριστιανούς που θα χαρακτηρίζονται φονταμενταλιστές και β) σε ένα είδος μιάς ελίτ, ορθοδοξοχριστιανικής μόνο κατ’ όνομα, αποτελουμένης από «ανοικτούς» και «δημοκρατικούς» πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, αλλά και όσους εκκοσμικευμένους ορθοδόξους χριστιανούς αυτή η ελίτ θα μπορέσει να παρασύρει και να κατευθύνει.»
Όμως, «οὗ δὲἐπλεόνασεν ἡἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» (Ρωμ. 5,20). Η κατάσταση αυτή, όσο και αν προκαλεί το αίσθημα της δικαιοσύνης μέσα μας, δεν παύει να έχει θετικά σημεία, καθώς δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση. Μεγάλο μέρος των χριστιανών στη χώρα μας, εξαιτίας όλων αυτών, άρχισε να συνειδητοποιεί την αναξιοπιστία εκείνων που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και κλείνει τα αυτιά στις σειρήνες της «προόδου». Παράλληλα, τα αδιέξοδα και η απελπισία της γης, μας δίνουν την ευκαιρία να κοιτάξουμε στον Ουρανό, όπου βρίσκεται η μοναδική διέξοδος και ελπίδα.