Ε​​ως και πέρυσι η Πληροφορική ήταν ενταγμένη στο κανονικό ωράριο των ολοήμερων δημοτικών σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (ΕΑΕΠ) και το μάθημα διδασκόταν στα εργαστήρια που διέθεταν τα σχολεία αυτά ή σε κινητά εργαστήρια, δηλαδή ένα κινούμενο ράφι με δέκα laptops, το οποίο μπορεί και μεταφέρεται στις αίθουσες του σχολείου. Το μάθημα διδασκόταν μία ώρα την εβδομάδα στους μαθητές της Α΄ και Β΄ Τάξης και έφθανε στις δύο ώρες για τους μαθητές των υπόλοιπων τεσσάρων τάξεων του Δημοτικού.

Με τις αλλαγές που αποφασίσθηκαν επί υπουργίας Νίκου Φίλη, οι εβδομαδιαίες ώρες της Πληροφορικής στο Δημοτικό μειώθηκαν σε μία ανά τάξη, ωστόσο το μάθημα άρχισε να διδάσκεται σε όλα τα δημοτικά σχολεία της χώρας, και όχι μόνο στα ΕΑΕΠ. Το γεγονός παρουσιάστηκε από την τότε ηγεσία του υπουργείου ως μία εξίσωση προς τα πάνω, αφού πλέον (τάχα μου!) δεν υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των Δημοτικών ως προς τη διδασκαλία του αντικειμένου, έστω κι αν όλοι γνωρίζουμε ότι πλέον η δημοσιονομική λιτότητα επιβάλλει πολλές αποφάσεις περικοπών. Βεβαίως, όπως μαθαίνω, η νυν ηγεσία του υπουργείου Παιδείας μετάνιωσε για τη μείωση των ωρών Πληροφορικής (ίσως, εκτός των όποιων ακαδημαϊκών ζητημάτων, να κουράστηκε από τα παράπονα του κλάδου…).

Ποια είναι όμως η αλήθεια πίσω από την «εξίσωση»; Τι συμβαίνει έξι μήνες μετά την «εξίσωση»; Τα έως πέρυσι μη ΕΑΕΠ δημοτικά σχολεία δεν έχουν εξοπλισμό και ορισμένες φορές ούτε καν αίθουσα Πληροφορικής. Ενδεικτικά, όπως μου εξιστόρησε έμπειρος εκπαιδευτικός Πληροφορικής, ο ίδιος διδάσκει σε δύο (πρώην μη ΕΑΕΠ) σχολεία, εκ των οποίων το ένα έχει ως εργαστήριο την αίθουσα σίτισης, που στη μία γωνία βρίσκονται πέντε υπολογιστές ηλικίας τουλάχιστον 15 ετών –και άρα παλιάς τεχνολογίας–, και το άλλο μία αίθουσα με επτά παλιούς υπολογιστές. Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν όλα τα σχολεία στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Είναι αδύνατον να γίνει εργαστηριακό μάθημα με στριμωγμένους 3-4 μαθητές Δημοτικού σε έναν υπολογιστή, ενώ ας μην αγνοούμε ότι στην τάξη υπάρχουν οκτάχρονα και δεκάχρονα παιδιά και προκύπτουν ζητήματα ασφαλείας με πολύπριζα και καλώδια που βρίσκονται δίπλα στα πόδια τους, για τα οποία, αν συμβεί κάποιο ατύχημα, όλοι θα πέσουμε από τα σύννεφα.

Οπως φαίνεται, η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας κομπορρημονούν για την «κατάργηση των ανισοτήτων», όταν στην πραγματικότητα τις διατηρούν και τις ενισχύουν. «Η επέκταση της Πληροφορικής σε όλα τα Δημοτικά» είναι ένα ωραίο παραμύθι, αφού στην πράξη ουδέποτε συνέβη. Μας ικανοποιεί να λέμε ότι η Πληροφορική διδάσκεται, έστω κι αν αυτό γίνεται στον πίνακα ή δίπλα στον φούρνο μικροκυμάτων της αίθουσας σίτισης με τα ψίχουλα του μαθητικού κολατσιού να κολλάνε στο πληκτρολόγιο.

Και όπως λέει ο εκπαιδευτικός, «για άλλη μία φορά, λοιπόν, η βιτρίνα υπερίσχυσε της ουσίας».