Τα Χριστούγεννα ο νεαρός μαζί με τα παιδιά έγραψαν και ένα παραμύθι για τον Αι Βασίλη, ο οποίος κόλλησε… κορονοϊό.

Κάθε μέρα υποδέχεται τους μαθητές του στη σχολική τάξη με ένα μήνυμα σε «ζωγραφισμένο» κινητό. «Η καλύτερη συγνώμη είναι η αλλαγή συμπεριφοράς». «Είμαι ευγενικός με τους συμμαθητές μου. Βοηθάω όπου μπορώ». «Μην ξεχνάς να χαμογελάς». Ο Μάριος Γιαννάκης, είναι ένας νεαρός αναπληρωτής δάσκαλος στο 7ο Δημοτικό σχολείο Τρίπολης, που εργάζεται με μεράκι και κέφι μέσα στη σχολική τάξη για να κάνει τη σχολική ζωή των μαθητών χαρούμενη αλλά και για να τους μεταφέρει τη γνώση με τρόπους κατανοητούς και αποδοτικούς.

Έτσι γέμισε τη τάξη του με ζωγραφιές, χρώματα και σχέδια προκαλώντας στα παιδιά την επιθυμία να πηγαίνουν στο σχολείο με χαρά και διάθεση για δημιουργία. Σε μια εποχή, που τα παιδιά λόγω της πανδημίας είναι πάρα πολύ πιεσμένα αλλά και οι εκπαιδευτικοί δέχονται «πυρά» από διάφορες πλευρές, ο νεαρός δάσκαλος, καταφέρνει να δίνει ουσία στη διδασκαλία και να τιμά το λειτούργημα, που υπηρετεί όπως και χιλιάδες εκπαιδευτικοί οι οποίοι με κόπο και αγάπη στηρίζουν τα δημόσια σχολεία της χώρας μας τα οποία υποφέρουν από φοβερές ελλείψεις.

Όπως λέει ο ίδιος στο ΕΘΝΟΣ, από μικρός ήθελε να γίνει δάσκαλος και φέτος είναι η τέταρτη χρονιά που δουλεύει ως αναπληρωτής. «Δούλεψα τρία χρόνια σε Κώ, Τήνο και Ελευσίνα και φέτος στην Τρίπολη. Πιστεύω ότι μια τάξη πρέπει να λειτουργεί για το παιδί θεραπευτικά και γι΄ αυτό πρέπει να μπαίνει σε ένα ευχάριστο χώρο και σε μια όμορφη αίθουσα. Έχω μαθητές ντόπιους, πρόσφυγες, Ρομά, παιδάκια από την Αλβανία και γενικά μαθητές, που έχουν δυσκολίες με τη γλώσσα. Έτσι χρησιμοποιώ κατασκευές, ζωγραφιές και ότι άλλο μπορώ ώστε να μαθαίνουν τη γλώσσα βιωματικά. Ήθελα να φτιάξω την τάξη μου χαρούμενη. Όταν ήμουν στην Κω ένα κοριτσάκι έβγαλε την μπλούζα του και είχε έγκαυμα από χειροβομβίδες. Αυτά τα παιδιά έχουν περάσει δύσκολες εμπειρίες. Έχοντας όλα αυτά ήταν στο μυαλό μου προσπαθώ να τους φτιάξω ένα περιβάλλον όμορφο και να νοιώσουν καλά».

Ο δάσκαλος σε συνεργασία με τον εικαστικό συνάδελφό του, στο σχολείο, τον κ. Αρη Σαραντόπουλο έκαναν το σχολείο με τις ζωγραφιές και τα χρώματα ένα μικρό παράδεισο για τα παιδιά ενώ με διάφορα αποφθέγματα, που γράφουν στους τοίχους βάζουν τους μαθητές στη διαδικασία της «διαφορετικής σκέψης».

Τα Χριστούγεννα ο νεαρός δάσκαλος μαζί με τα παιδιά έγραψαν και ένα παραμύθι για τον Αι Βασίλη, ο οποίος κόλλησε… κορονοϊό σε μια προσπάθεια οι μαθητές να μάθουν τι πρέπει να κάνουν και τι να προσέχουν και ότι με τη βοήθεια, την συνεργασία και την αγάπη μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, όπως μας λέει ο δάσκαλος συμπληρώνοντας ότι έτσι τα παιδιά «το χάρηκαν, ζωγράφισαν , έγιναν συγγραφείς και ουσιαστικά είδαν και βιωματικά πως γράφουμε ένα παραμύθι».

Καταλήγοντας ο κ. Γιαννάκης υπογραμμίζει: «Δεν αντιμετώπισα το επάγγελμα με τη νοοτροπία του δημόσιου υπαλλήλου. Δεν είμαι με το ρολόι στο χέρι ούτε κοιτάζω το ωράριο. θεωρώ ότι το σχολείο ότι είναι ο τόπος, που με κάνει να νοιώθω ελεύθερος . Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με αγάπη και προσπάθησαν να με μάθουν όση αγάπη πήρα να τη δώσω και εγώ στους άλλους και στην προκειμένη περίπτωση στα παιδιά».