Όταν οι φίλες μου έμαθαν τον περασμένο Σεπτέμβρη σε πιο σχολείο θα πήγαινα αναπληρώτρια, όλες κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά…

– Κουράγιο… Χρονιά είναι θα περάσει, μου έλεγαν!

Αιτία, η Διευθύντρια. Αυστηρή μέχρι υστερίας, με τάση συνεχούς υποτίμησης της δουλειάς μας, με την παρατήρηση στα χείλι, με την επίπληξη καθημερνό φαινόμενο, με υστερικές απαιτήσεις από τους εκπαιδευτικούς… Δεν έκανε ποτέ μάθημα, έπαιρνε πρωινό ωράριο 5 ώρες και δεν την βλέπαμε ποτέ πριν τις 8.00 το πρωί και ουαί και αλλοίμονο και αντιμιλούσε! Τα είχε καλά με τη διοίκηση, με τους συνδικαλιστές και κανείς δεν την ενοχλούσε, ενώ όλοι ήξεραν!

Έσφιγγα τα δόντια, όπως και οι υπόλοιποι, όλοι αναπληρωτές, ώσπου άρχισε να κυκλοφορεί ευρέως ότι ο Σύλλογος Διδασκόντων θα εκλέξει το νέο Διευθυντή…

Άρχισε να μεταμορφώνεται σιγά σιγά και από κάμπια να γίνεται πεταλούδα!

Είδαμε και το χαμόγελό της, ακούσαμε και τον καλό της το λόγο, μας έκανε και το «χατίρι» να μας αφήνει να φεύγουμε όταν τέλειωνε το μάθημα και δεν είχαμε άλλη δουλειά…

«Πω πω πω… Πώς γλύκανε έτσι η Διευθύντριά μας!», αναρωτιόμαστε δήθεν και γελούσαμε, καθώς ξέραμε καλά το λόγο!

Μάλιστα πριν λίγες ημέρες μας έκανε και το τραπέζι…

Τόση μετάλλαξη για την ψήφο μας…

Μαθαίνουμε πως δεν τόλμησε άλλος υποψήφιος να βάλει το σχολείο της.

Αλλά εμείς το έχουμε πάρει απόφαση: Λευκό ή άκυρο για να μην πάρει τους ψήφους που θέλει…

Να γλυτώσουν οι επόμενοι από τα χέρια της.

Γιατί όλοι ξέρουμε ότι η μετάλλαξη ήταν προσωρινή…

(ΥΓ: Είμαι Αναπληρώτρια δασκάλα κάπου στην ηπειρωτική Ελλάδα… Αλλά αν η δική μου Διευθύντρια, μοιάζει με τη δική σας, μαυρίστε την. Να γλυτώσουν οι επόμενοι!)