Δεν θα υπεραμυνθώ της ανάγκης διατήρησης των ειδικοτήτων που καταργούνται από τα ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ, γιατί αυτό το έχουν κάνει πολύ καλά άλλοι πριν από μένα. Εγώ θα μιλήσω για την ανθρώπινη πλευρά του πράγματος.

Είναι δυο βδομάδες τώρα που νομίζω ότι ζω έναν εφιάλτη. Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν είναι αλήθεια αυτό που μου συμβαίνει! Αισθάνομαι «υπό διωγμόν»! Έκανα κάτι για να αξίζω τέτοια μεταχείριση; Πάντα στη ζωή μου έμαθα να κοπιάζω. Δεν ήθελα να συμβιβάζομαι με κάτι που δεν ικανοποιούσε τις προσδοκίες μου. Γ’ αυτό και πάσχισα δίνοντας κατατακτήριες να αποκτήσω και δεύτερο πτυχίο προκειμένου να εξασφαλίσω εργασία. Συμμετείχα σε διαδικασία «σκληρού» ΑΣΕΠ (γραπτό διαγωνισμό) μέσω του οποίου και κατάφερα να διοριστώ αφού περίμενα αρκετά χρόνια και παραιτήθηκα από άλλη δουλειά, που για κάποιους θα ήταν αξιοζήλευτη. Προς Θεού, δεν περιαυτολογώ. Άλλοι κόπιασαν πολύ περισσότερο από μένα, όπως γιατροί που τίθενται και αυτοί σε διαθεσιμότητα. Άκουσα περίπτωση κάποιου γιατρού που παραιτήθηκε από θέση επιμελητή σε Νοσοκομείο για να βρεθεί στην εκπαίδευση. Πρόκειται για ένα επάγγελμα που ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία σε πολλούς από εμάς. Δηλαδή επιλέξαμε ένα επάγγελμα από αγάπη κι όχι για βόλεμα. Τέτοιο προσωπικό θα επιθυμούσε να έχει στους κόλπους της οποιαδήποτε υπηρεσία ή φορέας εκτός του Υπουργείου Παιδείας, παρά τις διακηρύξεις του.

Για να γυρίσω λοιπόν στα δικά μου. Όταν κατάφερα να διοριστώ, δεν υπερβάλω καθόλου λέγοντας ότι έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Η οργανική μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν σε μεγάλη απόσταση. Δεν επιδίωξα να πάρω απόσπαση στην πόλη μου. Έπαιρνα λοιπόν αποσπάσεις, όταν ήταν ανάγκη, σε θέσεις που δεν ήταν ευνοϊκές από άποψη απόστασης, προκειμένου να επιστρέφω στην οικογένειά μου. Έκλεισα 12 χρόνια μετακινήσεων σε αποστάσεις πάνω από 130 Km καθημερινά. Παρά τον κίνδυνο, τα έξοδα μετακίνησης, το χρόνο, την απασχόλησή μου αρκετά συχνά απογεύματα και Σαββατοκύριακα, ήταν μια δουλειά που με ικανοποιούσε απόλυτα. Ανανέωσα την απόσπασή μου σε φορέα για δεύτερη συνεχή θητεία, στον οποίο έχω και θέση ευθύνης. Άκουσον, άκουσον! Η απόσπασή μου λήγει τον Αύγουστο του 2015 και παρόλα αυτά τίθεμαι σε διαθεσιμότητα. Σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσε να συμβεί αυτό ή κάτι ανάλογο! Θεωρούσα δεδομένο ότι για άλλα δύο χρόνια τουλάχιστον θα βρίσκομαι εκεί.

Κώφευα όταν δικοί μου άνθρωποι μου έλεγαν να κάνω αίτηση για μετάταξη, στη δεύτερη αναγνωρισμένη από το ΑΠΥΣΔΕ, ειδικότητά μου. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα να μετανιώσω πικρά γι’ αυτό. Αυτοί που με έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, δε μου δίνουν το δικαίωμα να το κάνω τώρα. Παρά τις αναφορές στο non paper ότι όσοι έχουν δεύτερη ειδικότητα θα μεταταχθούν σ’ αυτή. Ακόμη και την περασμένη Παρασκευή μας κάλεσαν να δηλώσουμε με υπεύθυνη δήλωση αν διαθέτουμε δεύτερη ειδικότητα, με αποτέλεσμα να ανανεώσουν τις προσδοκίες μας για μετάταξη. Καταργούν με δική τους ευθύνη τη μια ειδικότητα. Το δίκαιο δεν είναι να μας μετατάξουν στην άλλη, αφού υπάρχουν κενά; Και οι εξαγγελίες του Υπουργού ότι ο ΑΣΕΠ θα αποτελέσει «ασπίδα», γίνονται μόνο για λόγους επικοινωνιακούς; Για να πιστέψει ο κόσμος ότι απολύουμε όσους δεν έχουν προσόντα και προστατεύουμε τους ικανούς;

Σήμερα παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος και κανένας δε συγκινείται! Μάταια περίμενα ως την τελευταία στιγμή ότι οι εκπρόσωποί μας, αυτοί που έχουν τη δύναμη με την ψήφο τους να καθορίσουν τις αποφάσεις, δε θα προσυπέγραφαν με την ψήφο τους αυτό το έγκλημα! Είμαστε οι πρώτοι μόνιμοι εκπαιδευτικοί που τίθενται σε διαθεσιμότητα. Μπορεί να έπεται και συνέχεια. Εύχομαι να μη βρεθεί κανείς στη θέση μου! Για τα σενάρια μετακίνησης άλλων ειδικοτήτων που πλεονάζουν, υπάρχει η μέριμνα (δεν είμαι σίγουρη ότι θα επαληθευτεί) να μεταταχθούν σε άλλες θέσεις. Στην περίπτωσή μας όχι. Για τη διακριτική μεταχείριση σε βάρος μας, ποιος ευθύνεται; O κρατικός μηχανισμός λειτούργησε ταχύτατα. Για ποιο λόγο; H διαδικασία έπρεπε να προχωρήσει ώστε να υπάρχουν στο τραπέζι έτοιμες οι διαθεσιμότητες των εκπαιδευτικών κατά την άφιξη του κ. Σόιμπλε. Κανείς όμως δε λογάριασε ότι εμείς είμαστε τα θύματα. Θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση μας, οποιοσδήποτε άλλος. Η δική μας κατακρεούργηση ήταν γι’ αυτούς «επιβεβλημένη» γιατί τους έλυνε τα χέρια αφού βρήκαν τον τρόπο να το κάνουν: κατάργηση ειδικοτήτων.

Νομίζω ότι και την τελευταία στιγμή ας βρουν τον τρόπο να μας αντιμετωπίσουν όπως πρέπει. Σε καμιά περίπτωση δεν αξίζουμε να νιώθουμε τέτοια ανασφάλεια εμείς και οι οικογένειές μας. Άλλοι είναι υπεύθυνοι που μας ανάγκασαν να βάλουμε τα σχέδια και τα όνειρά μας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

Μια πρώην… εκπαιδευτικός.