(Ένα κείμενο γραμμένο πέρυσι το Νοέμβρη, αλλά πάντα επίκαιρο…)

Της Ναταλία Βλαχοδήμου

Πέρασα στο πανεπιστήμιο το 2002 στο Παιδαγωγικό, τμήμα Νηπιαγωγών. Χωρίς φροντιστήριο ούτε μια μέρα. Να γελάσεις ή να κλάψεις;

Να γελάσεις μάλλον, “το παιδί πέρασε στο πανεπιστήμιο”. Ο μπαμπάς μπορεί και να έκλαιγε, γιατί ήξερε πως θα “τσοντάρει” για 4 χρόνια.

Προχωρώ: Τελείωσα στην ώρα μου και το 2006 έδωσα πρώτη φορά ΑΣΕΠ. Έγραψα γύρω στο 75. Ήμουν πάνω από τη βάση, αλλά όχι διοριστέα φυσικά. Για αναπληρώτρια ούτε λόγος. Ήμουν μικρή ακόμα. Να γελάσεις ή να κλάψεις;

Το 2008 ξαναματαδίνω ΑΣΕΠ και γράφω τώρα 80 και κάτι. Δεν θυμάμαι ακριβώς. Και πάλι πάνω από τη βάση και πάλι όχι διοριστέα. Οι φίλες μου στον προηγούμενο ΑΣΕΠ με τον ίδιο βαθμό ήταν διοριστέες, πάνε αυτά. Να γελάσεις ή να κλάψεις;

Τα επόμενα 6 χρόνια πότε δουλεύω ως αναπληρώτρια, πότε όχι. Πότε 300 χμ. μακριά από το σπίτι μου, πότε 200. Πότε βγαίνω ταμείο ανεργίας το καλοκαίρι και πότε όχι, ανάλογα με το ποιον μήνα με προσλαμβάνουν.
Πότε μετράνε τα μόρια της προϋπηρεσίας μου, πότε όχι. Ψέματα, ποτέ δεν μετράνε, απλά ταιριάζει για αυτό το γράφω! Να γελάσεις ή να κλάψεις;

Τώρα 2014 βαδίζοντας για το 2015 και δεν δουλεύω, δεν ξέρω αν θα γίνει ΑΣΕΠ και το υπουργείο μου προτείνει να δουλέψω εθελοντικά και θα με πληρώνει με μόρια. Λες και το μεσημέρι που θα ζητήσει να φάει ο Γιωργάκης με μόρια θα γεμίσω το πιάτο του.

Τώρα; Τώρα πες μου εσύ. Πες μου εσύ που με ξέρεις, που ξέρεις πόσο αφοσιωμένη είμαι στη δουλειά μου και τι δουλειά κάνω, πες μου….

Να γελάσω ή να κλάψω…. Γιατί εγώ κλαίω.