Το μήνυμα του αγώνα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ΤουΝίκου Τσούλια

Γραμματέα της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)

Το συνδικαλιστικό κίνημα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών αποτελεί σ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης μια δημιουργική κοινωνική δύναμη, που δεν προασπίζει μόνο τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπεί, αλλά και θέτει ως πρώτη προτεραιότητά του τη διαρκή προαγωγή της ιδιωτικής εκπαίδευσης πρώτιστα ως κοινωνικής λειτουργίας και όχι ως εμπορευματικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Έδωσε και δίνει μάχες για την ποιότητα της εκπαίδευσης των μαθητών στα ιδιωτικά σχολεία, και αποτελεί μια από τις πιο δραστήριες κινηματικές δυνάμεις της νομιμότητας και της διαφάνειας στο χώρο δράσης του. Αγωνίζεται εδώ και δεκαετίες για μια σύγχρονη εκπαίδευση, που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των μαθητών και των οικογενειών τους. Αποκάλυψε και έθεσε στη δικαιοσύνη πολλές περιπτώσεις παρανομίας ιδιωτικών σχολείων με πλαστά πτυχία και με φαινόμενα παρακμιακής συναλλαγής. Εδώ η ταξική πάλη έχει σαφή χαρακτηριστικά και υψηλή διακινδύνευση. Και φυσικά στη διαμάχη σχολαρχών – ιδιωτικών εκπαιδευτικών το Υπουργείο Παιδείας έδειξε προοδευτικό πρόσωπο.
Ο Νόμος 4254/2014 του τότε Υπουργού Παιδείας Αρβανιτόπουλου έφερε την απόλυτη βαρβαρότητα στο χώρο της Ο.Ι.Ε.Λ.Ε. και δημιούργησε ένα νομοθετικό πλαίσιο απόλυσης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών χωρίς έλεγχο από το κράτος παραδίδοντάς τους βορά στις εκδικητικές ορέξεις των σχολαρχών, κάτι που έγινε για πρώτη φορά στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η Ο.Ι.Ε.Λ.Ε. περιγράφει με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο τη ζοφερή περίοδο μέχρι τη σημερινή ψήφιση του Νόμου που ακυρώνει όλη αυτή την κατάσταση πολιορκίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών αλλά και παρανομίας των σχολαρχών.
«885 ημέρες στις οποίες εκατοντάδες συνάδελφοί μας άδικα, χωρίς αιτιολόγηση, εκδικητικά, επειδή είχαν μεγάλη προϋπηρεσία, επειδή είχαν κοινωνική δραστηριότητα, επειδή διεκδικούσαν την τήρηση της νομιμότητας στο σχολείο τους, επειδή τους οφείλονταν χρήματα και τα διεκδίκησαν, επειδή… επειδή.. επειδή… αντίκρισαν την άβυσσο της ανεργίας. 885 ημέρες όπου εκτοξεύθηκε η ανομία στα ιδιωτικά σχολεία. Όπου το εκπαιδευτικό αγαθό έγινε εμπόρευμα. Όπου γιγαντώθηκε η μαύρη εργασία, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή με την ανοχή κυβερνήσεων. Όπου ο σχολάρχης μετεβλήθη σε τύραννο της σχολικής μονάδας και ο εκπαιδευτικός από λειτουργό σε αναλώσιμο υπάλληλο επιχείρησης… Μια μεγάλη μάχη κερδήθηκε. Μετά από πολύχρονο αγώνα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών μαζί με την Ομοσπονδία και τη στήριξη της κοινωνίας, ένα άθλιο, τυραννικό καθεστώς στην ιδιωτική εκπαίδευση έπεσε. Αυτοί που ήθελαν το ιδιωτικό σχολείο σούπερ μάρκετ, ανεξέλεγκτο από το κράτος, που ήθελαν τον εκπαιδευτικό αναλώσιμο, βουβό υπάλληλο, εκβιαζόμενο και απειλούμενο να παρακολουθεί τις ανομίες, έχασαν συντριπτικά. Τα άρθρα 28 και 30 του σχεδίου νόμου για την ελληνομάθεια (άρθρα για τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, τα φροντιστήρια δευτεροβάθμιας και τα κέντρα ξένων γλωσσών) υπερψηφίστηκαν σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων».
Ήταν απαράδεκτη η στάση βουλευτών αλλά και στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέναντι στα δίκαια αιτήματα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Και πρέπει να υπάρξει αυτοκριτική, αναγνώριση και διόρθωση του λάθους. Όσοι βρισκόμαστε σ’ αυτό το χώρο και στα κοινωνικά κινήματα σ’ όλη μας τη ζωή ξέρουμε πολύ καλά ότι η στάση αντίθεσης στα δίκαια αιτήματα αυτού του σκληρά δοκιμαζόμενου κλάδου αποτελεί στίγμα για ένα κόμμα, που στο παρελθόν είχε προασπίσει τη δικαιοσύνη και τη νομιμότητα στο πεδίο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και είχε νομοθετήσει κατ’ επανάληψη υπέρ των εργασιακών δικαιωμάτων αυτών των εκπαιδευτικών.
Ένας αγώνας για τη δικαιοσύνη και για τη νομιμότητα είναι πάντα αγώνας όμορφος, γιατί είναι νόημα ζωής. Και τον έδωσαν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί ενωμένοι και συσπειρωμένοι στο συνδικαλιστικό τους όργανο, την Ο.Ι.Ε.Λ.Ε. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχουν αξία οι συλλογικοί αγώνες; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη δυναμική και την αποτελεσματικότητα των κοινωνικών κινημάτων ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, όπως είναι οι σημερινές; Ποιος μπορεί να έχει ως δικαιολογία τη ματαιότητα των συνδικαλιστικών αγώνων με πρόσχημα τη δυσκολία των «αντικειμενικών συνθηκών»;
Η Ο.Ι.Ε.Λ.Ε. βρέθηκε στην πρωτοπορία των δίκαιων διεκδικήσεων των εργαζόμενων. Επέτυχε μια σημαντική νίκη μέσα στους χαλεπούς καιρούς των απανωτών και όλο και πιο βάρβαρων μνημονίων. Έδωσε ένα μάθημα αγωγής για τη δράση όλων των συνδικάτων. Κατάφερε την επιστροφή της ιδιωτικής εκπαίδευσης στην εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας, το τέλος των αναιτιολόγητων απολύσεων των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία, το τέλος στις δραστηριότητες εκτός ωρολογίου προγράμματος χωρίς έλεγχο και χωρίς δήλωση του προσωπικού τους, το τέλος στη φοροδιαφυγή και στη μαύρη εργασία.
Κάθε νίκη σε έναν τομέα των εργαζομένων είναι νίκη για όλο τον κόσμο της εργασίας. Είναι μήνυμα ενότητας και συλλογικής δράσης. Είναι κάλεσμα για διαρκή αγώνα. Έτσι κι αλλιώς, «το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας»…