Μαθητής πριν λίγα χρόνια στην Αυστραλία μήνυσε την Πολιτεία , επειδή το Δημοτικό στο οποίο φοιτούσε δεν κατάφερε να του μάθει τα απαραίτητα για να προχωρήσει στις σπουδές του και στη ζωή του.

Πρόκειται για ένα 14χρονο μαθητή με σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες ο οποίος κατηγορεί το Δημοτικό σχολείο ,στο οποίο φοιτούσε , επειδή τον άφησε να προχωρήσει στο Γυμνάσιο χωρίς να έχει κατακτήσει τις απαραίτητες γνώσεις. Την απόφαση του μαθητή στηρίζει και ο πατέρας του. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στην εφημερίδα .

Αυτό το άρθρο μου έφερε στο νου το θέμα της «αυτόματης» προαγωγής των μαθητών από τάξη σε τάξη. «Μα η προαγωγή δεν είναι αυτόματη!» , θα μπορούσε να πει κάποιος. Ασφαλώς , πουθενά δε γράφει ότι πρέπει να προάγουμε τους μαθητές αυτόματα , αλλά είναι μια τακτική που ακολουθείται στις περισσότερες των περιπτώσεων. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί νομίζω ότι το κάνουμε για να αποφύγει το παιδί κάποιο στίγμα ή ψυχολογικό τραύμα ή γιατί φοβόμαστε τις αντιδράσεις των γονιών . Επίσης -αν δεν κάνω λάθος – υπήρχε μια μελέτη που έδειχνε ότι οι μαθητές που επαναλαμβάνουν την τάξη ελάχιστα ωφελούνται.

Από την άλλη , όμως , δεν είμαι σίγουρος ότι είναι λιγότερα τα τραύματα που θα αποκομίσει ένα παιδί , όταν βρίσκεται σε μια τάξη την οποία δεν μπορεί να παρακολουθήσει. Αν το επίπεδο του είναι αισθητά χαμηλότερο από αυτό των υπόλοιπων συμμαθητών του ,ποια θα είναι η εικόνα που θα σχηματίσει για τον εαυτό του και πόσο θα πληγεί η αυτοεκτίμηση του;

Τελικά , ίσως να μην υπάρχει και δω μια και μόνη λύση , αλλά η γνώμη μου είναι ότι , αν αποφασίσουμε ν’ αφήσουμε κάποιον μαθητή στην ίδια τάξη , θα πρέπει ξεκάθαρα να εξηγήσουμε τους λόγους στον ίδιο και στους γονείς του. Επίσης, είναι ανάγκη να μη φανει η επανάληψη τάξης ως τιμωρία ενώ παράλληλα θα επρεπε τη δεύτερη χρονιά να ζητήσουμε μεγαλύτερη υποστήριξη από την οικογένεια (αν γίνεται) ή από το σχολείο (π.χ. τμήμα ένταξης). Διαφορετικά , ισως και να μην υπάρχει νόημα…