Να ΄μαστε πάλι λίγες μέρες πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις και τα παιδιά (οι τελευταίοι της γενιάς των millennials) που γεννήθηκαν όταν εμείς γιορτάζαμε την αλλαγή της χιλιετίας βρίσκονται στο τέλος της πιο σημαντικής προσπάθειας της μαθητικής τους ζωής.
Μια προσπάθεια ασφαλώς προσωπική αλλά κάπου εκεί μεταξύ προσκηνίου και παρασκηνίου βρίσκονται και οι καθηγητές ή coach όπως οι μαθητές τους αποκαλούν.
Σε αυτή την κοντινή πριν τις πανελλαδικές περίοδο, η σχέση μαθητή – καθηγητή συνήθως «κερδίζει» στην ιεραρχία την απείρως ισχυρότερη βιολογική σχέση του παιδιού με τους γονείς του. Και αυτό γιατί για τον μαθητή (σε αυτό το χρονικό διάστημα) τα ακούσματα από την πλευρά του καθηγητή του μοιάζουν πιο «εύηχα» σε σχέση με αυτά που προέρχονται από τους γονείς του.
Το τελευταίο είναι κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό και συγχρόνως αποδεκτό από τους γονείς χωρίς εκτόξευση κατηγοριών προς τον εαυτό τους ή το παιδί. Η αναγνώριση ή όχι της προσφοράς μας στα παιδιά μην περιμένουμε να έρθει στην ηλικία των 18 χρόνων τους. Μήπως εμείς ξεφύγαμε αυτού του «κανόνα» στην αντίστοιχη ηλικία;
Και επειδή τα ακούσματα έχουν μικρή χρησιμότητα όταν είναι ήδη γνωστά ο μαθητής «δανείζεται» για λίγο την βιωματική εμπειρία των ετών ζωής του καθηγητή του, κόβει την τελευταία σελίδα από ένα τετράδιό του και αρχίζει να γράφει..
Coach για άκου λίγο,
Περιμένω να είσαι εσύ που θα μου πεις ότι σε λίγες μέρες θα αρχίσει ένας καταιγισμός πληροφόρησης [..] σχετικά με την δυσκολία των θεμάτων, την τύχη των βάσεων εισαγωγής, τον αριθμό των εισακτέων, και γενικώς εκτιμήσεων από γνώστες ή αυτοαποκαλούμενους γνώστες του χώρου. Εσύ πρέπει να μου εξηγήσεις ότι τα όποια πλασαριστούν σαν «νέα» ισχύουν για την πλειοψηφία (εκτός των δύο άκρων που δεν ανήκω) επομένως είναι πολύ «παλιά» για να επηρεάσουν μόνο τη δική μου απόδοση.
Θέλω να με βεβαιώσεις αλλά και να βρεις τρόπο να με πείσεις ότι μου μετέφερες όλη εκείνη τη γνώση που θεωρείς ότι πρέπει να έχω ώστε να αντιμετωπίσω με επιτυχία τα θέματα που θα δω σε λίγες μέρες.
Εγώ προσπάθησα όσο μπορούσα; Απάντησέ μου!
Την αλήθεια ζητάω ώστε να ξέρω το τελικό αποτέλεσμα αν θα με δικαιώσει ή όχι. Πες μου ότι στη ζωή (τις περισσότερες φορές) εισπράττεις αυτό που δικαιούσαι – το ανάλογο της προσπάθειά σου.
Κατάλαβε ότι αυτή την περίοδο της ζωής μου θέλω να εμπιστευτώ έντονα κάποιον και αυτός είσαι εσύ που μέσα στα δύσκολα πρέπει σου έχω θέση και εγώ.
Έχεις ζήσεις πολλές φορές το «μετά» των πανελλαδικών εξετάσεων. Πότε περιμένεις για να μου πεις ότι την αμέσως επόμενη μέρα του τελευταίου μαθήματος που θα δώσω θα πω στον εαυτό μου « ε, και..». Σιγά τον πόλεμο που νόμιζα (με έκαναν να νομίζω) ότι θα πάω!
Μέσα στα αρκετά ακόμα που θα ήθελα να σου ζητήσω είναι να μου θυμίσεις ότι μου επιτρέπεται το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας.
Εσύ δεν άσκησες αυτό το δικαίωμα στις σπουδές σου, στην καριέρα σου, στις σχέσεις σου, στη ζωή σου γενικά;
Σου «απαγόρευσε» κάποιος να ξαναπροσπαθήσεις;
Ξέρουμε και οι δύο πως αυτό δεν έγινε.
Κλείνοντας
Άκου σε με λοιπόν: Μαζί μου δεν τελείωσες εδώ. Σου ζητάω τώρα όλα τα προηγούμενα.
Εσύ δεν μου είπες ότι θα συμμετέχεις στο παρακάτω της ζωής μου;
Αν πιστεύεις ότι αυτό γίνεται μόνο με το ότι με εκπαίδευσες στη λογική (της επιστήμης που διάλεξες να αγαπήσεις) της Οικονομίας για να γράψω καλά στος εξετάσεις, κάνεις λάθος!
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
