Λοιπόν, καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: Η πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών και των παιδιών, συμμετέχει οικειοθελώς σε αυτό το εκπαιδευτικό θέατρο του παραλόγου και της ταλαιπωρίας, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί. Γιατί έτσι. Γιατί έτσι το βρήκε, γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι καλύτερο, γιατί στο κάτω-κάτω βρε παιδί μου, όλοι αυτό κάνουν…
Ρε παλληκάρια, μικρά και μεγάλα, καθίστε να το συζητήσουμε λίγο το πράγμα.
Προφανώς και κάθε οικογένεια θέλει το καλύτερο για το παιδί της. Δεν το συζητάμε. Ποιο όμως είναι το καλύτερο;
Εδώ χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε κάποια πράγματα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα σημερινά δεδομένα, και όχι τι συνέβαινε το 1990…
Και τα σημερνά δεδομένα, είναι:
1. Οδεύουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο στην πλήρη εξαφάνιση των μαθησιακών και εργασιακών συνόρων. Τα παιδιά μας, ήδη καλούνται να επιβιώσουν ανταγωνιζόμενα επί ίσοις όροις κινέζους, αφρικάνους και αμερικάνους, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης
2. Η ελληνική εκπαίδευση, ανώτερη και ανώτατη, κατατάσσεται γενικά στις χειρότερες του κόσμου. Συνεπώς, ένα ελληνικό πτυχίο δεν είναι σε καμία περίπτωση ισχυρό και ανταγωνιστικό «όπλο» που θα ανοίξει τις πόρτες του μέλλοντος. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι ένα πρώτο βήμα που θα πρέπει οπωσδήποτε να συνοδευτεί από σοβαρές μετεκπαιδεύσεις
3. Σε επίπεδο ουσίας τώρα, η επιβίωση στον σημερινό κόσμο απαιτεί:
● γρήγορη αντίληψη της πραγματικότητας
● αποτελεσματική συνεργασία ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικών πολιτισμών, σε συνθήκες πίεσης, με σκοπό να επιτευχθεί κοινός στόχος
● προσαρμοστικότητα στις αλλαγές & ευελιξία
● μεγάλο εύρος ικανοτήτων
● οπωσδήποτε, problem-solving attitude. Και ακόμη:
● αφομοίωση του απρόβλεπτου και άμεση διαχείριση του
● σεβασμό, κατανόηση και αποδοχή κάθε ιδέας και κάθε συμπεριφοράς, ακόμη και αν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που εμείς πιστεύουμε
● άριστη χρήση κάθε νέας τεχνολογίας
Ειλικρινά, τι από τα παραπάνω πιστεύετε πραγματικά ότι δίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια στα παιδιά μας (πάντα μιλάμε για τον κανόνα, όχι τις εξαιρέσεις);
Και επειδή κάποιος θα μου πει, «καλά τα λες ρε μάστορα, αλλά τι προτείνεις;» , περνάω με συνοπτικές διαδικασίες στο δια ταύτα:
1. Σταματήστε να ασχολείστε με το τι βαθμούς παίρνουν τα παιδιά σας στο σχολείο! Καλούς ή κακούς, δεν έχει και τόση σημασία. Θυμηθείτε τους δικούς σας υπεράριστους συμμαθητές που έπαιρναν δεκαεννιά κόμμα εννιά, τι να κάνουν άραγε σήμερα;
2. Ασχοληθείτε καλύτερα με το εύρος των ενδιαφερόντων των παιδιών σας. Ενθαρρύνετε τα να εξερευνούν συνεχώς καινούρια ερεθίσματα, να βλέπουν τι γίνεται σε όλο τον κόσμο και οπωσδήποτε να εξοικειώνονται με την τεχνολογία. Να μάθουν να την χρησιμοποιούν για να λύνουν τα προβλήματα τους και να κερδίζουν ποιοτικό χρόνο.
3. Όσο μεγαλώνουν, κάντε τα να νιώθουν πραγματικά ελεύθερα. Αφήστε τα, από πολύ νωρίς, να πάρουν την ζωή στα χέρια τους. Να είναι υπεύθυνα για τις επιλογές τους. Αφήστε τα να κάνουν λάθη, μόνο έτσι μαθαίνουμε, όλοι μας. Μην πέφτετε σε παγίδες του στυλ «εγώ το παιδί μου δεν θέλω ποτέ να στενοχωρηθεί». Αν σκέφτεστε έτσι, υπογράφετε συμβόλαιο ότι θα το παιδί σας θα γίνει ανίκανος και ανάπηρος ενήλικας, που θα καταρρεύσει στην πρώτη δυσκολία. 100% guaranteed.
4. Ωθείστε τα να ζήσουν, από νωρίς. Να ταξιδέψουν, να μείνουν μόνα τους, να εργαστούν part time τα καλοκαίρια στο γυμνάσιο. Να μάθουν να επιβιώνουν και να επιτυγχάνουν στόχους. Με χαρά όμως, εύκολα, σαν παιχνίδι. Οχι σαν αγγαρεία – ούτε σαν τιμωρία.
5. Και, όταν με το καλό φτάσει η ώρα να επιλέξουν αντικείμενο σπουδών, αποσυνδέστε προς θεού την απόφαση αυτή από την λογική του «τι δουλειά θα κάνεις». Αφήστε τα παιδιά να επιλέξουν αντικείμενο, χώρο και χρόνο με βάση το δικό τους ένστικτο και τις δικές τους ανάγκες. Εάν έχετε καταφέρει να μεγαλώσετε ελεύθερα και ανεξάρτητα παιδιά, μην έχετε αμφιβολία ότι θα βρουν τον δικό τους δρόμο εύκολα, «αβάδιστα», χωρίς να χρειαστεί καμία δικής σας νουθεσία.
Σκεφτείτε επίσης εκείνη την στιγμή ότι, σύμφωνα με τους σημαντικότερους HR gurus της εποχής μας, «το 60% των κορυφαίων επαγγελμάτων του μέλλοντος δεν έχει ακόμη εφευρεθεί»! Σκεφτείτε επίσης ότι ο άνθρωπος πρέπει να ασχολείται μόνο με αυτό που του αρέσει, με αυτό που τον ενδιαφέρει και στο οποίο έχει κάποια έφεση. Μόνο όταν μας ενδιαφέρει κάτι το ψάχνουμε, το παιδεύουμε το πράγμα, πάμε πιο μπροστά και γινόμαστε πραγματικά καλοί. Και μόνο αν είμαστε πραγματικά καλοί σε κάτι, υπάρχει πλέον περίπτωση να φανούμε χρήσιμοι σε κάποιον που θα είναι πρόθυμος να μας πληρώσει.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, σκεφτείτε δυο φορές την επόμενη φορά πριν απαιτήσετε από το καμάρι σας να φέρει καλύτερους βαθμούς από κάποιο ελληνικό, βαθμοθηρικό, ψυχαναγκαστικό σχολείο. Αν θέλετε πραγματικά να βοηθήσετε το παιδί σας, υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνετε…
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
