Οι μητέρες τριών παιδιών που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, μιλούν για την ευκαιρία που δόθηκε στα παιδιά τους με την ώστε να μην αποκλειστούν στη διάρκεια της πανδημίας.

Η μικρή μαθήτρια της πρώτης δημοτικού από τη Δράμα, είναι ένα από τα παιδιά που «εγκατέλειψαν» προσωρινά τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτικούς τους και εντάχθηκαν σε άλλα σχολικά τμήματα, που λειτουργούν μόνο διαδικτυακά και απαρτίζονται από μαθητές, που ανήκουν σε από όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Πρόκειται για παιδιά που τον τελευταίο χρόνο βγήκαν από το σπίτι τους μόνο για τις απολύτως απαραίτητες επισκέψεις στον γιατρό ή το νοσοκομείο. Δεν δέχονται ούτε κατ’ εξαίρεση καλεσμένους στο σπίτι, ενώ το περιβάλλον τους ζει σε αντίστοιχα αυστηρότατη καραντίνα.

Σε διαδικτυακές τάξεις του γυμνασίου εντάχθηκαν επίσης ο δεκαπεντάχρονος Αχιλλέας από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης και ο Στέφανος από το γυμνάσιο του Μακροχωρίου Ημαθίας. Οι μητέρες των τριών μαθητών μιλούν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την ευκαιρία αυτή που τους δόθηκε, ώστε τα παιδιά τους να μην αποκλειστούν στη διάρκεια της πανδημίας.

Η μικρή Παναγιώτα από τη Δράμα διαγνώστηκε πρόσφατα με αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία. «Αν κολλήσει κορονοϊό, δεν θα ζήσει», λέει η μητέρα της και τονίζει πως είναι στα χέρια της η ευθύνη της ζωής της μικρής της κόρης. «Είναι πολύ καλό αυτό που έγινε με το διαδικτυακό τμήμα, γιατί έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά μας, που δεν μπορούν να προσεγγίσουν τα μαθήματα, να είναι ισότιμα απέναντι στα υπόλοιπα, να μην υστερούν, να μην είναι τα απομονωμένα παιδιά που μένουν στο σπίτι, να έρχονται σε επαφή και με τα άλλα τα παιδάκια και μιλάνε μεταξύ τους», υπογραμμίζει η Κυριακή Αποστόλου.

Την ίδια αγωνία, που έγινε ανακούφιση, συμμερίζεται η μητέρα του Αχιλλέα, Λήδα Κατσώχη. «Ο γιος μου γεννήθηκε με συγγενή καρδιοπάθεια και πριν λίγους μήνες υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Από τότε είναι σε ανοσοκαταστολή και θα ήταν αδύνατο να βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με άλλους μαθητές ή να κάνει διάλειμμα με τα υπόλοιπα τριακόσια παιδιά που πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο», δηλώνει η κ. Κατσώχη και προσθέτει: «Ο διευθυντής του γυμνασίου ήταν αυτός που μας πρότεινε να ενταχθούμε στο συγκεκριμένο τμήμα και μάλιστα ήταν ο ίδιος που έκανε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να γίνει αυτό εφικτό».

Η μόνη λύση ήταν η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση και για τον δεκατριάχρονο Στέφανο, που πάσχει από μυϊκή δυστροφία και με εντολή γιατρού απαγορεύεται να παρακολουθεί διά ζώσης τα μαθήματά του. «Κάποιες φορές του φαίνεται περίεργο και αναζητά τους φυσικούς συμμαθητές του, αλλά σε γενικές γραμμές του αρέσει και αυτό. Γνωρίζει καλά πως όταν φύγει η πανδημία και βγούμε έξω, θα μπορεί να συναντηθεί με τις παρέες του», λέει η μητέρα του, Παρθένα Μπαλτουβάνη.

154 μαθητές με ευπάθειες, συνεχίζουν με τηλεκπαίδευση

Όταν η πανδημία έκλεισε τις πόρτες των σχολείων, άνοιξαν οι υπολογιστές για να οργανωθούν και πάλι τα τμήματα με την ίδια σύνθεση, με μαθητές και εκπαιδευτικούς να κάνουν μάθημα από την ασφάλεια του σπιτιού τους. Όμως λίγο καιρό αργότερα, τα μέτρα χαλάρωσαν και επέτρεψαν ξανά τη διά ζώσης λειτουργία των σχολικών μονάδων. Τότε, κάποιοι μαθητές πήραν …απουσία.

Ήταν αυτοί που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και μία ενδεχόμενη προσβολή τους από τον θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία, ίσως και τη ζωή τους. Τότε, ανέλαβε δράση η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, οργανώνοντας τμήματα από όλους τους νομούς ευθύνης της, αλλά και διαπεριφερειακά, προκειμένου να προστατεύσει την υγεία των συγκεκριμένων παιδιών και να προφυλάξει το δικαίωμά τους στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

«Η συγκρότηση των τμημάτων εξαρτήθηκε από τον αριθμό των . Επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε τμήματα ανά διευθύνσεις εκπαίδευσης (π.χ. Ανατολική Θεσσαλονίκη, Δυτική Θεσσαλονίκη, Ημαθία, Σέρρες κτλ), αλλά επειδή τα παιδιά εκεί ήταν λίγα, προχωρήσαμε στη συγκρότηση περιφερειακών τμημάτων, δηλαδή από σχολικές μονάδες όλης της περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Όταν, ούτε σε αυτήν την περίπτωση συγκεντρώθηκαν οι απαιτούμενοι μαθητές σε κάθε τάξη, απευθυνθήκαμε στις τρεις γειτονικές περιφέρειες», δηλώνει ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας Θωμάς Μπαχαράκης. Έτσι λοιπόν, η περιφερειακή διεύθυνση εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας συντονίζει και εποπτεύει διαπεριφερειακά τμήματα, για μαθητές που ανήκουν σε σχολεία της Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, της Δυτικής Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν δύο περιφερειακά τμήματα (το ένα νηπιαγωγείου) και δεκατρία διαπεριφερειακά, που εξυπηρετούν συνολικά 154 μαθητές.

«Είναι μία λύση ανάγκης αλλά αρκετά ικανοποιητική λύση, δεδομένων των συνθηκών», τονίζει ο κ. Μπαχαράκης, που αποκαλύπτει πως όταν λόγω των μέτρων της πανδημίας τα σχολεία έκλεισαν για δεύτερη φορά, τα παιδιά αυτά δεν επέστρεψαν στην τηλεκπαίδευση του σχολείου τους, αλλά συνέχισαν να παρακολουθούν τα μαθήματα στα διαπεριφερειακά τμήματα. «Αυτό συνέβη, γιατί είχε ήδη επέλθει μία κοινωνικοποίηση, γνώρισαν τους διαδικτυακούς συμμαθητές τους και θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό ένα παιδί από τον Έβρο να είναι σε ένα τμήμα με ένα παιδί από τα Γρεβενά, από τις Σέρρες ή τη Λάρισα και να μπορούν κάθε μέρα να κάνουν το μάθημα μαζί», λέει χαρακτηριστικά.

Μικροί και μεγάλοι ήρωες στη Β. Ελλάδα

Όσοι βιώνουν τις καταστάσεις από κοντά, συγκλονίζονται με τη δύναμη των συγκεκριμένων παιδιών και θαυμάζουν το πείσμα και τη θέλησή τους. Μικροί ήρωες, που η λέξη «ανεμελιά» αφαιρέθηκε από το λεξιλόγιό τους, ενώ έπαψε να είναι δεδομένη ακόμη και η καθημερινή συνήθεια του σχολείου. Ανάμεσα στις εξαντλητικές ή επίπονες θεραπείες στις οποίες υποβάλλονται, παράλληλα με τη φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούν, είτε απλώς από το προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού τους ώσπου να παρέλθει το πρόβλημά τους, δείχνουν τη δίψα για μάθηση κάνοντας υπερπροσπάθεια για να συμμετέχουν.

«Η κόρη μου είναι στην πρώτη δημοτικού και είμαι υποχρεωτικά δίπλα της σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Λόγω της πτώσης του αιματοκρίτη της, συχνά νιώθει αδυναμία, αλλά δεν θέλει να παρατήσει το μάθημα. Βλέπω από την οθόνη της και άλλα παιδιά – αγωνιστές, που παρόλο που πονάνε ή μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, συνεχίζουν να είναι εκεί, ακόμη και ξαπλωμένα στο κρεβάτι τους. Δίνουν έναν υπεράνθρωπο αγώνα και εκείνη τη στιγμή ξεπερνούν τον εαυτό τους, γιατί αγωνίζονται πολύ περισσότερο από τα άλλα παιδιά», δηλώνει η κ. Αποστόλου.

Η συγκίνηση στη φωνή της είναι φανερή, όταν μιλά και για τους εκπαιδευτικούς που στηρίζουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα, οι οποίοι ανήκουν επίσης στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού. «Οι άνθρωποι αυτοί, παρόλο που έχουν τις δικές τους δυσκολίες, είναι εκεί κάθε πρωί με το χαμόγελο, περιμένουν τα παιδιά να συνδεθούν και είναι πρόθυμοι να τους διδάξουν και να τους βοηθήσουν. Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη για την ανθρώπινη προσέγγιση που έχουν, τη γλυκύτητα και τον καλό τους λόγο», λέει η μητέρα της Παναγιώτας. Συμπληρώνει, ότι οι μικροί μαθητές έκαναν ακόμη και διαδικτυακή γιορτή τόσο τα Χριστούγεννα, όσο και την 25η Μαρτίου, με εργασίες, ποιήματα, ακόμη και παραδοσιακούς χορούς!

«Όλοι ανεξαιρέτως οι καθηγητές του Αχιλλέα, διακατέχονται από μία διακριτικότητα και μία λεπτότητα που δεν έχω συναντήσει ποτέ μου. Βρίσκουν πολλούς τρόπους να στηρίξουν τα παιδιά και να μην τα αποθαρρύνουν, ενώ μας έχουν δώσει το τηλέφωνό τους, με το ελεύθερο να επικοινωνούμε για οποιοδήποτε θέμα», επισημαίνει από την πλευρά της η κ. Κατσώχη. Λέει επίσης ότι δε θα ξεχάσει ποτέ το μήνυμα που δέχτηκε ο Αχιλλέας ένα πρωινό Σαββάτου. «Είχαμε πάει στον καρδιολόγο και ο Αχιλλέας ήταν στεναχωρημένος γιατί νόμιζε ότι δεν έγραψε καλά στο τεστ των μαθηματικών. Εκείνη τη στιγμή έλαβε ένα μήνυμα από τον καθηγητή του, που του έγραφε: “Αχιλλέα, σχεδόν αρίστευσες! Mπράβο. Αυτομάτως του έφτιαξε όλο το Σαββατοκύριακο».

«Εγώ δεν εργάζομαι, είμαι μία σιωπηρή ακροάτρια μέσα στο σπίτι και αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι οι καθηγητές είναι πάρα πολύ καλοί, ενδιαφέρονται για τα παιδιά, τα οποία αγαπούν όσο και τη δουλειά τους», δηλώνει και η κ. Μπαλτουβάνη, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι η ψυχολογία του Στέφανου είναι καλύτερη από των συμμαθητών του, που υποχρεώνονται να διακόπτουν και να συνεχίζουν τα μαθήματά τους στις σχολικές αίθουσες, ανάλογα με τα υγειονομικά μέτρα.

Την ίδια συγκίνηση και απολύτως αμοιβαία αισθήματα, εκφράζει και ένας από τους καθηγητές του προγράμματος, ο Ιωάννης Ταρασίδης, που διδάσκει μαθηματικά στη διαδικτυακή διαπεριφερειακή Γ’ γυμνασίου. «Κοντεύω να συμπληρώσω μισό αιώνα στην εκπαίδευση, και σας διαβεβαιώνω ότι η φετινή χρονιά είναι η καλύτερή μου από άποψη παραγωγικότητας και διάθεσης», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο 67χρονος μαθηματικός, που είδε το όλο εγχείρημα ως μία πρόκληση στην οποία ανταποκρίθηκε. «Τα παιδιά αυτά με έχουν κερδίσει και με έχουν συγκλονίσει με την προσπάθεια που καταβάλλουν να αντεπεξέλθουν στα μαθήματά τους, παρά τα προβλήματα που έχουν», σημειώνει, τονίζοντας ότι δεν βλέπει ουσιαστική διαφορά σε ένα διαδικτυακό τμήμα με ένα διά ζωής.

Η εμπειρία που ήρθε για να μείνει

Η πανδημία της μας έριξε όλους στα βαθιά της τεχνολογίας. Η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας ωστόσο, το είδε σαν ευκαιρία και αποφάσισε να αξιοποιήσει τα εργαλεία που κατακτήθηκαν και σε άλλες περιπτώσεις. «Αν και η διά ζώσης διδασκαλία δεν αντικαθίσταται ούτε υποκαθίσταται, μπορούμε να κρατήσουμε αυτή τη γνώση και να την αξιοποιήσουμε αλλού», δηλώνει ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης Κ. Μακεδονίας και προσθέτει: «Διαπιστώσαμε πως είναι προτιμότερο να γίνεται εξ’ αποστάσεως η ενισχυτική διδασκαλία, ειδικά για τους μαθητές που μένουν μακριά από τα σχολεία τους, για να μην μένουν δύο ώρες επιπλέον του κανονικού τους προγράμματος», εξηγεί ο κ. Μπαχαράκης και ενημερώνει ότι ήδη λειτουργούν περίπου 20 τμήματα ανά περιφέρεια διεύθυνσης, στα οποία διδάσκουν ωρομίσθιοι καθηγητές.