Αυτό που παρατηρείται είναι ότι οι γονείς δυσκολεύονται, όχι γιατί δεν βρίσκουν ΤΙ να πουν στα παιδιά τους για να τα παρηγορήσουν ή καθησυχάσουν ή και καθοδηγήσουν, αλλά γιατί το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ συναίσθημα δε βοηθάει.

Τα παιδιά δεν ακούνε αυτό που τους λένε οι λέξεις, ακούνε αυτά που τους λέμε μη λεκτικά, το συναίσθημα δηλαδή που τα συνοδεύει. Και επειδή αυτό επικοινωνείται ασυνείδητα και προσλαμβάνεται πάλι ασυνείδητα, δε φιλτράρεται από τη λογική.

Αν ο γονιός λοιπόν έχει μεγάλη αγωνία για τις εξετάσεις και ξεχνάει ότι εκείνος ξέρει κάτι που το παιδί δεν ξέρει, ότι δηλαδή η ζωή είναι γεμάτη στραβοπατήματα, λάθη και αποτυχίες και δεν είναι αυτά που καθορίζουν το αποτέλεσμα αλλά αντίθετα συνοδεύουν τη μάθηση και την εξέλιξη, δε θα μπορέσει να καθησυχάσει το παιδί του γιατί ο ίδιος μέσα του δεν είναι ήσυχος.

Και είναι μαγικό πως όταν καθησυχάσουμε και αλλάξουμε το δικό μας συναίσθημα και τη δική μας οπτική βρίσκουμε και τα επιχειρήματα και τις κατάλληλες λέξεις που συνήθως είναι τα τετριμμένα όπως: βάλε τα δυνατά σου και ότι και να γίνει θα τα καταφέρεις, μια μάχη δεν κρίνει τον πόλεμο, εστίασε σε ένα βήμα κάθε φορά…