Αν βγάλεις το χαμόγελο από τα χείλη μαθητών και δασκάλων.. αυτή εκπαίδευση που χτίζεις δεν αξίζει τίποτα.”

«Γιατί, ακόμα και ολόκληρο τον εκπαιδευτικό ουρανό να κατεβάσεις, ακόμα και τα πιο σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα, ευρωπαϊκά και παγκόσμια να εφαρμόσεις, όλα τα διατάγματα, τα συγγράμματα και τις επιστημονικές θεωρίες, να φέρεις, την παιδαγωγική σοφία αιώνων, ΑΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΗ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΟΥ ΠΑΣ ΝΑ ΧΤΙΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΝΤΑΡΑ».

«Είναι αδήριτη ανάγκη να λάβουν υπόψη τους οι μεταρρυθμιστές, ότι το παιδί διαμορφώνει Γλώσσα και Πολιτισμικό Πλούτο, μέχρι τα έξι χρόνια του…… Να δίνουν ίσες ευκαιρίες, ακόμα και πριν τα έξι χρόνια, της ηλικίας των παιδιών».

Όλοι μας, τώρα, σ’ όποια εκπαιδευτική βαθμίδα και να βρισκόμαστε, απ’ το μετερίζι του ο καθείς, όλοι μας έχουμε χρέος, απέναντι στην Παγκοσμιοποίηση της Βαρβαρότητας, της απανθρωπιάς και της αναλγησίας, που προσπαθεί να αλώσει και να αλλοιώσει την Εθνική ταυτότητα του Ελληνικού Σχολείου, ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ, ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΒΑΣΙΣΜΕΝΟΥ, ΣΤΕΡΙΩΜΕΝΟΥ στις Διαχρονικές και Πανανθρώπινες αξίες, των Ελλήνων Κλασικών».

«Κάθε φορά που ο γραπτός και προφορικός λόγος, περιγράφει ένα γεγονός, ένα περιστατικό της ζωής, φράσεις για κάτι σημαντικό ή ασήμαντο, τότε όλος ο κόσμος ξαναχτίζεται από την αρχή…» «Αυτή είναι η δύναμη του λόγου, προπαντός η αξία του πλούσιου, γραπτού και προφορικού λόγου και όταν εκφράζεται με την Ελληνική Γλώσσα, μέσα από τον πλούτο της, τότε παίρνει μια ιδιαίτερα αξία…»,

«O καλός δάσκαλος είναι αυτός που τον ξεπερνούν οι μαθητές του, μετά από σκληρή και επίπονη εργασία του ίδιου».

«Και πως μπορούμε να προσδιορίσουμε Δάσκαλε τον προορισμό των ανθρώπων, όταν θα φύγουν από το σχολείο, θα πάψουν να είναι πια μαθητές, θα είναι ενήλικες, μέσα στην κοινωνία;»

«Δεν πετάμε τίποτα από τη Γλώσσα μας, δεν πετάμε τίποτα από το Γλωσσικό μας πλούτο και το τελευταίο στοιχείο, αυτό, που ίσως θεωρούμε το πιο ασήμαντο, είναι κι αυτό, ένα πολύτιμο πετράδι, ανάμεσα στα άλλα. Η Γλώσσα είναι η Εθνική μας ταυτότητα…».

Στο ερώτημα τι είναι η Παιδεία, στον ορισμό της έννοιας Παιδείας, απαντούσες λακωνικά Δάσκαλε: «Η Παιδεία είναι η πραγμάτωση της ανώτερης φύσης του Ανθρώπου». Και για την ανία και έννοια της Διδασκαλίας, αυτής της αμφίδρομης σχέση, διαδικασίας, ανάμεσα στον Δάσκαλο και στον μαθητή η θέση σου οριζόταν ως εξής: «Επικοινωνία ψυχών, ένα μικρό φωσάκι, έτσι το έλεγες, που ανάβει ανάμεσα στον δάσκαλο και στον μαθητή, με αδιάκοπη προσπάθεια να παραμείνει αναμμένο, μια μέθεξη ανάμεσα στους δύο, τα μάτια του δάσκαλου επικοινωνούν, συγκρατούν τα μάτια του μαθητή, να μη φύγουν αλλού τα μάτια, αμφίδρομη σχέση κι αν χάσει ο δάσκαλος τα μάτια του μαθητή από πάνω του, τότε χάνεται και η διδασκαλία, χάνεται και το φωσάκι, σβήνει». Και συνέχιζες: «Κι ο δάσκαλος γίνεται μαθητής, κατά την διάρκεια της διδασκαλίας κι ο μαθητής, δάσκαλος. Ο πρώτος παίρνει τα βιώματα και τις εμπειρίες από τον πολιτισμικό πλούτο του παιδιού, τη μητρική του γλώσσα και τα μετουσιώνει σε γνώση. Τα εμπλουτίζει και τα παραδίδει στην σχολική τάξη, ως πλούτο διδασκαλίας, δεχόμενος τον μαθητή ως πομπό, όχι ως δέκτη».

«Ισχυρότερο, ακόμα και από το τυπικό Σχολείο, είναι αυτό, το Σχολείο της Ζωής. Δεν είναι μορφωμένος και καλλιεργημένος, μόνον αυτός που τελειώνει, ολοκληρώνει τις εκπαιδευτικές, βαθμίδες, μαζεύει πτυχία, άλλωστε, συμβαίνει καμιά φορά, όσο πτυχία και να μαζέψει να είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ. Μορφωμένος και καλλιεργημένος, πραγματικά είναι αυτός, που έχει Παιδεία, απ’ το Σχολείο της Ζωής. Ακόμα και αυτό που λανθασμένα, χαρακτηρίζουμε ως «αγράμματος» κι αυτός, όταν έχει εμπειρία από το Σχολείο της Ζωής, έχει και αυτός Παιδεία. Γιατί έχει «διαβάσει» το βιβλίο της Ζωής, έχει «μελετήσει» το βιβλίο της Κοινωνίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αυξήσεις μισθών: Πώς θα ενισχυθεί το εισόδημα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα