Γράφει ένας άνεργος «υποψήφιος αναπληρωτής» εκπαιδευτικός
Κάθε χρόνο, εκεί κοντά στις αρχές Σεπτέμβρη –λίγο πριν την έναρξη του σχολικού έτους δηλαδή-, οξύνεται ένας διάλογος σχετικά με τα σχολεία, τα κενά (εννοώντας τις ελλείψεις εκπαιδευτικών) και την εκπαίδευση γενικότερα.
Απανωτές συζητήσεις επί συζητήσεων, οι οποίες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: στα σχολεία θα υπάρχουν χιλιάδες ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς.
Τα τελευταία χρόνια, τείνει να «κανονικοποιηθεί» αυτή η παράνοια (Ναι! Παράνοια!) και να παρουσιαστεί ως κάτι αναπόφευκτο: μνημόνια, περικοπές στην εκπαίδευση κ.λπ. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Μα, φυσικά, θα καλύψουν τα κενά οι αναπληρωτές! Κι εδώ η παράνοια περνά πλέον σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για παράνοια από όλες τις απόψεις. Θέλετε για τις «διπλές» φετινές αιτήσεις; Θέλετε για τον τρόπο που καλούνται οι αναπληρωτές να παρουσιαστούν στις διευθύνσεις τοποθέτησής τους; Παρασκευή ανακοινώνονται οι προσλήψεις, Δευτέρα πρέπει να παρουσιαστούν. Τι κι αν βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά; Τι κι αν αφήνουν τις οικογένειές τους; Αυτά δεν ενδιαφέρουν κανέναν, παρά μόνον όσους τα βιώνουν .
Παρ’ όλα αυτά, το ερώτημα του τίτλου συνεχίζει να περιπλανιέται μέσα μου, μαζί με πολλά άλλα ερωτήματα βέβαια: Τι είναι οι αναπληρωτές; Γιατί χρειάζονται οι αναπληρωτές; Τι αναπληρώνουν; Αυτό που αναπληρώνουν, δεν είναι πάγια ανάγκη; Είναι ανάγκη, δηλαδή, μόνο των 8-9 μηνών που διαρκεί η «θητεία» των αναπληρωτών; Όσο κι αν ψάχνω, όποιο «διαφωτιστικό» άρθρο κι αν διαβάσω, απάντηση δεν μπορώ να βρω. Αυτό, όμως, που καταλαβαίνω είναι ότι ο «θεσμός» του αναπληρωτή ανάγεται σε επίσημη εκπαιδευτική πολιτική και, αντί να γίνουν ενέργειες για την εξάλειψη του «θεσμού» και προς την κατεύθυνση μόνιμων διορισμών, γίνεται μια προσπάθεια «αναπληρωτικοποίησης» των εκπαιδευτικών.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο, δεν την αντέχουμε άλλο, και αυτό γίνεται όλο και πιο έκδηλο. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι νεότεροι (μεταπτυχιακά, διδακτορικά), αλλά και οι μεγαλύτεροι, θα συνεχίσουμε να είμαστε ένας αρκετά μεγάλος αριθμός στον πίνακα μηδενικής προϋπηρεσίας, καθώς, μέχρι να γίνει ο επόμενος ΑΣΕΠ (αλήθεια, πότε;), δεν μπορεί να προσμετρηθεί κανένα επιπλέον προσόν, προκειμένου να «ξεκολλήσουμε» από αυτήν την… μηδενική προϋπηρεσία.
Ας πει κάποιος στους «κύριους νομοθέτες» ότι οι αναπληρωτές δεν είναι αριθμοί. Είναι άνθρωποι με όνειρα και με θέληση να κάνουν αυτό που έχουν σπουδάσει. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν τις ζωές τους, τις οικογένειές τους, και καλούνται να τα παρατήσουν όλα, για να πάνε εκεί που υπάρχουν τα «κενά» χωρίς να ξέρουν τι θα έρθει μετά τους 8-9 μήνες της «θητείας» τους.
Τελειώνοντας, θέλω να πω ένα μεγάλο «μπράβο» στους συναδέλφους που άφησαν πίσω τα σπίτια τους και τις οικογένειές τους, καλύπτοντας ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Μόνο και μόνο αυτή τους η ενέργεια, είναι ικανή να διδάξει στους μαθητές τους πολλά περισσότερα απ’ ό,τι τα σχολικά βιβλία. Καλό κουράγιο, συνάδελφοι!
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
