Οι σχολικές αυλές θα έπρεπε θεωρητικά να είναι ασφαλείς χώροι, χαράς και δημιουργίας για κάθε σχολική κοινότητα. Δεν είναι, δυστυχώς, λίγες οι φορές που μετατρέπονται σε χώρους όχι μόνο σοβαρών ατυχημάτων αλλά και . Τα περισσότερα περιστατικά τραυματισμών που συμβαίνουν στα προαύλια των σχολείων αφορούν κυρίως ατυχήματα από πτώσεις, συγκρούσεις ή και από ακατάλληλο αθλητικό εξοπλισμό.

Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*

Συμβαίνουν όμως και σαν αυτή στο όταν “αδέσποτη” σκότωσε τον .Ο μαθητής, ο οποίος ήταν γιος της δασκάλας του σχολείου είχε την “ατυχία” να βρίσκεται στο προαύλιο την ώρα της σχολικής εορτής.

Στην Ηλεία είχαμε ζήσει μια παρόμοια ασύλληπτη τραγωδία το 1982 όταν ο 12χρονος Κώστας Παρασκευόπουλος χάθηκε ενώ βρισκόταν στο διάλλειμμα, μέσα στο προαύλιο του διθέσιου σχολείου του στη Νεράιδα “από λιθάρι που εκσφενδονίστηκε από απόσταση 300 μέτρων και τον πέτυχε στο κεφάλι”.Όπως μας πληροφορεί το τότε δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ “η εκσφενδόνιση του λιθαριού έγινε κατά την έκρηξη δυναμίτιδας για τη διάνοιξη αγροτικής οδού”.

Με συγκλόνισε η συζήτηση που είχα με την αδελφή του αδικοχαμένου Κώστα η οποία μου περιέγραψε τις τραγικές στιγμές που έζησαν οι δυο δάσκαλοι και οι 40 περίπου μαθητές του Δημοτικού Νεράιδας με τον θανάσιμο τραυματισμό του συμμαθητή τους τον οποίον είδαν να “φεύγει” μπροστά στα μάτια τους την ώρα που θα έμπαιναν μέσα στην ασφάλεια της τάξης καθώς η μαθήτρια που χτυπούσε το κουδούνι είχε βγει ήδη στο μπαλκόνι του σχολείου για να καλέσει τα παιδιά να μαζευτούν μέσα.

Ασχολήθηκε άραγε η Πολιτεία τότε με την ψυχολογική στήριξη των μαθητών αυτών αλλά και των εκπαιδευτικών του σχολείου; Αλλά και σήμερα ποιος θα στηρίξει το σχολείο στο οποίο συνέβη η τραγωδία, τους μαθητές, τους δασκάλους αλλά και τους γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε χώρους υποτίθεται ασφαλείς για τη σωματική τους ακεραιότητα;

Πρόσφατα η ΟΛΜΕ διαμαρτυρήθηκε γιατί εδώ και 8 χρόνια εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν πειθαρχικές και δικαστικές διώξεις για το σοβαρό τραυματισμό και το θάνατο μικρού μαθητή κατά τη διάρκεια περιπάτου σε σχολικό προαύλιο δημοτικού που συνέβη το 2009 όταν ο μαθητής κρεμάστηκε από μεταφερόμενο τέρμα ποδοσφαίρου.

΄Ολοι οι συνοδοί εκπαιδευτικοί (13 συνοδοί και η τότε δ/ντρια του σχολείου) καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε 10 και 20 μήνες φυλάκιση με αναστολή για συλλογική ευθύνη σε «ανθρωποκτονία εξ αμελείας άνευ συνειδήσεως». Στο Εφετείο η ποινή των εκπαιδευτικών παρέμεινε, ενώ αθωώθηκαν οι υπεύθυνοι του Δήμου.

“Η ευθύνη της τήρησης των κανόνων ασφαλείας εντός και εκτός σχολείου ανήκει στην Πολιτεία, η οποία επίσης έχει ευθύνη για τις ελλείψεις και τις αστοχίες του υφιστάμενου νομικού πλαισίου, τις οποίες καλούνται να «πληρώσουν» αποκλειστικά οι εκπαιδευτικοί.” κατέληγε η ανακοίνωση της ΟΛΜΕ.

Οι νομικές ευθύνες των εκπαιδευτικών είναι πράγματι τεράστιες.Ακόμα και Κομήτης να πέσει στο προαύλιο του σχολείου αυτοί θα ευθύνονται γιατί δεν το προέβλεψαν!!Αυτό είναι δεδομένο…

Αλλά μήπως επιτέλους η Πολιτεία θα πρέπει να θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την ασφάλεια των μαθητών μέσα στα απαράδεκτα προαύλια και σχολικά κτήρια; Μήπως θα πρέπει να αναζητήσει κι αλλού, εκτός από τους εκπαιδευτικούς, τις ευθύνες;

*Δάσκαλος-M.Ed, Νομικός