Ο νόμος περί της ενδοοικογενειακής βίας εντοπίζεται στο σύνταγμα του 2006, συγκεκριμένα στον νόμο 3500/2006.
Μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα η ενδοοικογενειακή βία ήταν ένα κοινό μυστικό στην εκάστοτε κοινωνία. Βία μεταξύ συζύγων, βία μεταξύ γονιών και παιδιών, βία μεταξύ συγγενών. Η κακοποίηση βέβαια των παιδιών συνεχιζόταν και στο σχολείο είτε από άλλα παιδιά είτε από το τραγικό φαινόμενο της παρότρυνσης των γονιών να κακοποιούν οι δάσκαλοι τους μαθητές «για να γίνουν άνθρωποι» και «να μάθουν γράμματα»!
Δυστυχώς και οι εκπαιδευτικοί προέτρεπαν τους γονείς να κακοποιούν τα παιδιά τους. Από μία μαρτυρία ανθρώπου που κακοποιήθηκε από τη δασκάλα κρατώ αυτό το περιστατικό: Πηγαίνει η μητέρα του τότε παιδιού να μιλήσει με τη δασκάλα και η «παιδαγωγός» συμβουλεύει κατά λέξη τη μητέρα: «Να δέρνετε τη κόρη σας γιατί αλλιώς δεν θα ευτυχήσει στη ζωή της». Ευτυχώς η μητέρα δεν το έκανε ποτέ αυτό.
Στον αντίποδα αυτής της οικογένειας βάζω μία άλλη οικογένεια. Στη συγκεκριμένη μιλάμε για ένα απλά ζωηρό παιδάκι που η μητέρα του ακόμα και σήμερα, που έχει ενηλικιωθεί το παιδί της, προσπαθεί να δυσκολεύει τη ζωή του. Η παιδική ηλικία αυτού το παιδιού ήταν τραυματική με αποκορύφωμα όλων το γεγονός πως η μητέρα του το έβαλε στο τότε αναμορφωτήριο της τότε εποχής. Το αναμορφωτήριο για «τα ατίθασα παιδιά» που έλεγαν τότε. Επίσης στο αναμορφωτήριο έμπαιναν, ανήλικα μόνο, κορίτσια τα οποία τα εξέδωσαν στην πορνεία ή έπεσαν θύματα βιασμού και συγκεκριμένα αιμομικτικού βιασμού. Για να κατανοήσουμε καλύτερα την τελευταία κατηγορία αναφέρω το εξής περιστατικό: Κάποια φορά ανακαλύφθηκε πως σε μία οικογένεια ο πατέρας βίαζε την ίδια του την κόρη και αντί η κοινωνία να απομακρύνει τον πατέρα από την οικογένεια προτίμησε να βάλει την κόρη στο αναμορφωτήριο.
Η ενδοοικογενειακή βία αναπαράγεται στις μέρες μας σε κάποιες οικογένειες επειδή αναπαράγεται αυτό το μοντέλο οικογένειας και εξαλείφεται σε άλλες οικογένειες ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Σύμφωνα με τη διεθνή παιδαγωγική επιστημονική κοινότητα ένα παιδί βιώνει το μοντέλο της οικογένειάς του. Αν του αρέσει το ενστερνίζεται και το αναπαράγει στη δική του οικογένεια, αν δεν του αρέσει το απωθεί και το απορρίπτει. Αυτή η θεωρία επιβεβαιώνεται με τις εξής δύο μαρτυρίες.
Η πρώτη μαρτυρία αφορά περίπτωση κακοποιημένου παιδιού σε σπίτι και σχολείο: «Και στο σχολείο δεν είχα παρέες και ήταν άσχημα τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον εκεί είχα την ησυχία μου. Έτρεμα, όμως, την ώρα που θα γυρνούσα σπίτι μου. Πως θα έβρισκα τα πράγματα, τι κατάσταση θα επικρατούσε. Φοβόμουν για αυτό που με περίμενε στο σπίτι.» Το συγκεκριμένο παιδί απέρριψε το μοντέλο της οικογένειας και έγινε ένας πολύ καλός και στοργικός γονιός για τα παιδιά του. Στην ερώτηση «Τι νιώθεις σήμερα για τους γονείς σου; Τους έχεις συγχωρέσει;» η απάντηση ήταν ένα σοκ καλοσύνης και ορθής κριτικής: «Δεν ξέρω αν τους έχω συγχωρέσει αλλά σίγουρα τους λυπάμαι. Τους λυπάμαι γιατί και η συζυγική τους σχέση τροφοδοτούταν από καυγάδες και όχι από αγάπη».
Η δεύτερη μαρτυρία προέρχεται από ένα παιδί που ποτέ του δεν έμαθε τι σημαίνει βία από την οικογένειά του. «Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν έχει υπάρξει πιο ευτυχισμένο παιδί από εμένα. Πολλές φορές δόξασα τον Θεό για την οικογένεια που μου έδωσε».
Το επόμενο κομμάτι είναι αυτούσιο από την επίσημη ιστοσελίδα της ελληνικής αστυνομίας.
|
Πηγή: www.astynomia.gr
Μία συμβουλή για όλους τους γονείς. Να αγαπάτε τα παιδιά σας να τους το λέτε ότι τα αγαπάτε. Ακόμα και ο ήχος αυτής της λέξης τα κάνει ευτυχισμένα.
Μίρκα Αρβανίτη nagginginbedblog