Σχολική εφημερίδα: Ρουτίνα ή δημιουργική διαδικασία;

ΜΕΡΟΣ 1

Είναι γνωστό πως η σχολική εφημερίδα αποτελεί ένα δυναμικό μέσο διαλόγου, το οποίο δίνει την ευκαιρία στους μαθητές μας να αναδείξουν τις απόψεις τους στην ευρύτερη σχολική κοινότητα. Χρησιμοποιώντας τον δικό τους λόγο, τη δική τους γλωσσική ικανότητα μπορούν να δώσουν στα κείμενά τους, το στοιχείο της αυθεντικότητας, αφού τους δίνεται η ευκαιρία να γράψουν για θέματα που οι ίδιοι επιλέγουν κι αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό τη δική τους οπτική γωνία, τις εμπειρίες τους, κι έτσι να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά, καταθέτοντας τους προβληματισμούς τους, τις απόψεις τους για θέματα σχετικά με τη ζωή τους μέσα κι έξω από το σχολείο.

Είναι γνωστό πως η σχολική εφημερίδα αποτελεί ένα δυναμικό μέσο διαλόγου, το οποίο δίνει την ευκαιρία στους μαθητές μας να αναδείξουν τις απόψεις τους στην ευρύτερη σχολική κοινότητα. Χρησιμοποιώντας τον δικό τους λόγο, τη δική τους γλωσσική ικανότητα μπορούν να δώσουν στα κείμενά τους, το στοιχείο της αυθεντικότητας, αφού τους δίνεται η ευκαιρία να γράψουν για θέματα που οι ίδιοι επιλέγουν κι αντανακλούν σε μεγάλο βαθμό τη δική τους οπτική γωνία, τις εμπειρίες τους, κι έτσι να επικοινωνήσουν αποτελεσματικά, καταθέτοντας τους προβληματισμούς τους, τις απόψεις τους για θέματα σχετικά με τη ζωή τους μέσα κι έξω από το σχολείο.

Κι αν όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά κι εμπεριέχουν το δημιουργικό στοιχείο, στην πράξη όταν σκέφτηκα να ασχοληθώ για πρώτη φορά με μαθητικό έντυπο, ομολογώ πως μου δημιούργησε άγχος. Δεν είχα επιχειρήσει άλλοτε τη δημιουργία σχολικής εφημερίδας. Κι αν στην διαδικασία της δημιουργίας της έβρισκα μια σειρά από εξαιρετικές δραστηριότητες για διδασκαλία πολλών από τους στόχους που θέτει το αναλυτικό πρόγραμμα στην Δ΄τάξη αλλά ταυτόχρονα δίνει και μεγάλα περιθώρια παρέκκλισης από αυτό , με προβλημάτιζε έντονα το «πώς» θα γινόταν η υλοποίηση της ιδέας. Και δεν ήμουν σίγουρος ούτε για το αν θα δέχονταν την ιδέα οι μαθητές μου ούτε βέβαια για τα αποτελέσματα σε περίπτωση θετικής απόκρισης.

Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μια προσομοίωση των ρόλων που έχει μια εφημερίδα. Θα επέλεγα ορισμένους ρόλους, βασικούς, θα τους προσάρμοζα ώστε να τους κατανοήσουν καλύτερα οι μαθητές μου και θα τους δοκιμάζαμε στην πράξη. Ετοίμασα μια λίστα με ρόλους και στην πρώτη συνάντηση τους μίλησα γι’ αυτούς. Τόνισα ποια θα ήταν τα καθήκοντα σε κάθε ρόλο κι επιπλέον την απαιτητικότητα σε ορισμένους από αυτούς (π.χ. υπεύθυνος ύλης). Τους είπα πώς εργάζεται πάνω κάτω μια εφημερίδα. Τους εξήγησα πως κι εμείς θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τέτοιους ρόλους. Έδωσα και μερικά παραδείγματα για τον κάθε ρόλο.

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Κάθε μαθητής μπορούσε να δηλώσει σε ποια ομάδα θα δούλευε. Άφηνα φυσικά και το περιθώριο κάποιοι να μην ανήκουν σε καμιά ομάδα από επιλογή τους. Ίσως να ήθελαν τον χρόνο τους, ίσως στην πορεία να άλλαζαν γνώμη… Όλα ήταν πιθανά. Όσοι τελικά διάλεξαν ρόλους, τους εξήγησα πως αυτό δεν θα ήταν δεδομένο αλλά στην πορεία αν υπήρχε λόγος θα μπορούσε κάποιος να μετακινηθεί και σε άλλη ομάδα αλλάζοντας ρόλο. Δεν υπήρχε περιορισμός. Τουλάχιστον στην αρχή. Έπρεπε ο καθένας να βρει τι τελικά του ταίριαζε περισσότερο.

Κι η αρχή έγινε. Ανήκαν τυπικά οι περισσότεροι σε ομάδες με συγκεκριμένους ρόλους. Μάλιστα κάποιοι διάλεξαν να είναι σε περισσότερες από μία ομάδες. (Υπήρξαν και δύο περιπτώσεις μαθητών που δεν δήλωσαν ενδιαφέρον να ενταχθούν σε κάποια ομάδα). Τώρα έπρεπε να δουλέψουμε…

eisaikaidaskalos