Για άλλη μια φορά αλλά το εκπαιδευτικό πρόβλημα αυτής της περιόδου παραμένει και οξύνεται. Οξύνεται, γιατί πάντα τα μαθησιακά κενά μεγεθύνονται ακόμα και με την απλή και φυσιολογική διαδικασία της εκπαίδευσης – πόσο μάλλον τώρα που έχουμε –, αν δεν αντιμετωπιστούν με παράλληλη αντισταθμιστική εκπαιδευτική λειτουργία.

Του Νίκου Τσούλια  Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής

Όλοι γνωρίζουν – και όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί – ότι τα κενά του , για παράδειγμα, γίνονται πιο έντονα στο και ακόμα πιο έντονα στο Λύκειο.

Υπάρχει μεγάλο μαθησιακό, εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό, μορφωτικό κενό στους εκπαιδευόμενους και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Και η ηγεσία του “ζει στον δικό της κόσμο”. Θεωρεί ότι κάποια μικροπροβλήματα υπάρχουν, που θα αντιμετωπιστούν από μόνα τους – καμιά αγωνία, κανένα σχέδιο, κανένα μέτρο. Απολαμβάνει την πολιτική της…
Δεν αισθάνεται φυσικά καμιά ανάγκη να εξηγήσει, γιατί ανοίγει τα σχολεία τώρα, αν και τα επιδημιολογικά στοιχεία είναι πολύ χειρότερα από τις περιόδους εκείνες, που .

Δεν μπήκε καν στον κόπο να λάβει υπόψη της τις προτάσεις του Κινήματος Αλλαγής και άλλων κομμάτων και σύμπασας της εκπαιδευτικής κοινότητας για να μείνουν και να υπάρξει η φυσική διδασκαλία και μάθηση με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων και να λειτουργεί η εξ αποστάσεως διδασκαλία για εξαιρετικά οριακές περιπτώσεις.


Και δεν είχε καμιά εν τοις πράγμασι αγωνία – δεν εννοώ την πληθωρικά επικοινωνιακή αγωνία -, γιατί πέραν του ότι δεν μπορούσε να διαμορφώσει κανένα σχέδιο αντιμετώπισης του όλου προβλήματος, δεν είχε ποτέ αποφασίσει να χρηματοδοτήσει μέτρα για την μερική έστω επίλυση των δυσκολιών στην εκπαίδευση ούτε καν την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην εξ αποστάσεως διδασκαλία. Μόνοι τους, νηπιαγωγοί, δάσκαλοι και καθηγητές, αβοήθητοι, με χίλια δυο τεχνικά προβλήματα, με χιλιάδες μαθητές να μην έχουν την απαραίτητα τεχνολογικά εφόδια δίδασκαν χωρίς να ξέρουν το αντίκρισμα της διδασκαλίας τους…
Αλλά η ηγεσία του Υπουργείου δεν ελέγχεται μόνο για όλα αυτά – αν και αυτά είναι ο πυρήνας της εκπαίδευσης, αν και αποτελούσαν και αποτελούν το πεδίο της πολιτικής ευθύνης της. Γιατί όλο αυτό το διάστημα διαπιστώναμε μια περίεργη στάση του Υπουργείου: να λειτουργεί κυρίως ως αντηχείο των ανακοινώσεων των μέτρων της Επιτροπής των επιστημόνων – επιδημιολόγων κλπ.
Μήπως όμως το όλο ζήτημα έχει περισσότερες προεκτάσεις και πρέπει να μιλήσουμε για συνολική ανικανότητα ηγεσίας, εποπτευόμενων οργανισμών του και στελεχών του, που αφορούν ακόμα και τις πιο τυπικές και τις πιο στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους; Γιατί, πώς μπορεί να εξηγηθεί το παρακάτω γεγονός…
Ο διεξήγαγε σχετική έρευνα με τίτλο “The state of school education, One year into the COVID pandemic” σε χώρες από όλο τον κόσμο (Ευρωπαϊκές χώρες, Χιλή, Κολομβία, Κόστα Ρίκα κλπ κλπ) για την κατάσταση στη σχολική εκπαίδευση για τον ένα χρόνο πανδημίας και δημοσίευσε τα πρώτα αποτελέσματα τον Μάρτιο του 2021.
Η χώρα μας ήταν και είναι απούσα, γιατί το Υπουργείο Παιδείας δεν ήταν προφανώς ικανό στο να δώσει στοιχεία στατιστικά, στο να δώσει την συνολική εικόνα της εκπαίδευσης. Εκτός και αν πέραν αυτών, δεν συμμετείχαμε στην έρευνα γιατί η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ θα ομολογούσε την εκ μέρους της ανυπαρξία σχεδίου και μέτρων. Η κατά τα άλλα (τα συνηθισμένα και τα καθημερινά) λαλίστατη ηγεσία σιωπά και απουσιάζει ακόμα και όσον αφορά τη γενικότερη προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πιο δύσκολης μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο συγκυρίας για την εκπαίδευση, για τη χώρα μας, για τον κόσμο… Και αυτό συνιστά μείζον πρόβλημα!