Πολλές εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν από την Πέμπτη, στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις, με αφορμή την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Όμως, το ερώτημα είναι πόσοι διαβάζουν ποίηση σήμερα, αν εξαιρέσουμε κάποιες ομάδες αφοσιωμένων αναγνωστών, ανάμεσά τους και αρκετοί νέοι. Μεταξύ άλλων, επειδή δεν υπάρχει η ενδεδειγμένη υποστήριξη από τη μεριά της εκπαίδευσης. Τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με την ποίηση στο δημοτικό σχολείο; Ποια ακριβώς είναι η τύχη της στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, που παίζει καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση των αναγνωστικών συνηθειών;

«Στο δημοτικό μπαίνουν τα θεμέλια για τη σχέση των μαθητών με το βιβλίο και τη λογοτεχνία γενικότερα», λέει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η Βενετία Αποστολίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Λογοτεχνικής Εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. «Παρόλα αυτά η λογοτεχνία δεν κατέχει περίοπτη θέση στο δημοτικό. Κάποιοι δάσκαλοι προτιμούν να μην τη διδάξουν καν, κάποιοι άλλοι αν τη διδάξουν, θα προτιμήσουν την πεζογραφία και μόνο λίγοι θα διαλέξουν την ποίηση – κι αυτοί πάλι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να παραμείνουν στα κείμενα του ανθολογίου, τα οποία δεν είναι υποχρεωτικό να διδάσκονται για πάνω από μία φορά ανά τρεις εβδομάδες. Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που ενδιαφέρονται πραγματικά για την ποίηση, φέρνοντας μέσα στις διδακτικές αίθουσες και κείμενα εκτός ανθολογίου, ή διοργανώνοντας μια σειρά από δράσεις που μπορεί να κινητοποιήσουν την προσοχή των παιδιών».

Σχετικά με το αν πρόκειται για χαρακτηριστικά της αντίληψης που είχε για την ποίηση η δημοτική εκπαίδευση σήμερα και σε παλαιότερες εποχές. «Η ποίηση που διδασκόταν στο δημοτικό ήταν πάντοτε μια ποίηση ευκολονόητη, ρυθμική, κάποτε ακόμα και απλοϊκή», απαντά η κ. Αποστολίδου. «Στις ημέρες μας τα πράγματα μοιάζουν, σε κάποιες τουλάχιστον περιπτώσεις, καλύτερα. Υπάρχουν δάσκαλοι που επιλέγουν και μοντέρνους ποιητές, όπως τον Ρίτσο, τον Ελύτη και τον Σεφέρη. Το βασικό, όμως, θέμα είναι άλλο: να σκεφτούμε μέσω ποιων διδακτικών μεθόδων έρχονται σε επαφή με τη λογοτεχνία και ειδικότερα με την ποίηση τα παιδιά.

«Τα ποιήματα μπορεί να γίνουν θέατρο και τραγούδι, να κατανοηθούν μέσω διαφόρων εικόνων ή να εμπνεύσουν στους μαθητές κάποια ζωγραφικά σχέδια», σημειώνει η καθηγήτρια. Το ζήτημα είναι πώς θα κατορθώσει ο δάσκαλος να μην αποξενώσει τον μαθητή από τη λογοτεχνία, το πώς θα καταφέρει να μην προκαλέσει τη βαρεμάρα και το χασμουρητό του. Αργεί ασφαλώς η ημέρα που τα παιδιά του δημοτικού, αλλά και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, θα μπορούν εν πλήρει ελευθερία να προσέλθουν στην ποίηση. Αν μη τι άλλο, όμως, έστω και περιορισμένα ή επιλεκτικά, ο δρόμος προς μια τέτοια κατεύθυνση έχει ανοίξει.