Η διαδικασία μετατροπής των σε κομματικά-κρατικά που ξεκίνησε επί υπουργίας Φίλη, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό από τον αντικαταστάτη του, τον κ. Γαβρόγλου, στο πνεύμα του καταστατικού σκοπού της συντεχνιακής ηγεσίας της ΟΙΕΛΕ, που δεν είναι άλλος από την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Καθοριστικός παράγων για την επίτευξή του σκοπού αυτού είναι η απονεύρωση και ισοπέδωση του πλέον δημιουργικού τμήματος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή των .

Και μέσο για την επίτευξή του είναι η απαγόρευση αξιολόγησης του εκπαιδευτικού προσωπικού τους, γεγονός που θα επιφέρει τη βαθμιαία κατάρρευση της ποιότητας. Έτσι θα εκπληρωθεί και ο προγραμματικός στόχος της επιτροπής ελέγχου του κυβερνητικού έργου του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριζε ότι η αποτελεί παθογένεια που πρέπει να εξαλειφθεί.

Σταχυολογούμε δυο εξόφθαλμες περιπτώσεις σοβιετικού τύπου κρατικής παρέμβασης από τις ρυθμίσεις που προωθεί το Υπουργείο προς ψήφιση και οι οποίες τροποποιούν επί τα χείρω τον καταστροφικό Ν. 4415/2016:

1)     Αφαιρείται το διευθυντικό δικαίωμα της αξιολόγησης από το ιδιωτικό σχολείο και ανατίθεται σε μια «αμερόληπτη» επιτροπή, η οποία θα χρησιμοποιείται ως «φύλλο συκής» για μια χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία «κρίσης» δύο χρόνων. Κατά τη διάρκεια αυτής ο εκπαιδευτικός συνεχίζει να υπηρετεί στο σχολείο το οποίο τον κρίνει ανεπαρκή(!), έως ότου η εν λόγω επιτροπή αποφανθεί αν συντρέχει λόγος ανεπάρκειας ή όχι! Με άλλα λόγια σε περίπτωση που κάποιος εκπαιδευτικός αποδειχτεί ανεπαρκής, αυτός δεν μπορεί ούτε να αξιολογηθεί ούτε να αντικατασταθεί.

2)     Σε περίπτωση που καταργούνται τμήματα ή μαθήματα, τα σχολεία οφείλουν, αντί να μειώνουν το ωράριο των εκπαιδευτικών, να τους δίνουν πλασματικές ώρες, οι οποίες δεν θα αντιστοιχούν σε πραγματικές ανάγκες της σχολικής μονάδας. Δημιουργεί έτσι, το μοναδικό παράδοξο μια επιχείρηση που χάνει έστω και ένα μικρό κομμάτι του κύκλου εργασιών της για οποιοδήποτε λόγο και συρρικνώνεται να πρέπει να αμείβει ώρες αργομισθίας. Η διαδικασία αυτή θα ρίχνει σε μια καταδικαστική σπείρα θανάτου οποιοδήποτε σχολείο χάσει μαθητές έστω και συγκυριακά. Αντιλαμβανόμαστε ότι έτσι λειτουργεί ο κρατικός τομέας και γι’ αυτό υπάρχουν τόσοι αντιπαραγωγικοί κρατικοί οργανισμοί, τους οποίους οι Έλληνες πολίτες συντηρούν αιμορραγώντας φορολογικά, αλλά αντιλαμβάνεται κανείς πόσο καταστροφικό είναι το μοντέλο αυτό για οποιονδήποτε ιδιωτικό οργανισμό.

Το Υπουργείο, στο Δελτίο Τύπου του, επιχαίρει ότι «η τελική συμφωνία δεν αφήνει σε κανέναν την παραμικρή αμφιβολία ότι η ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα τελεί υπό την εποπτεία του κράτους και δεν είναι εμπορική επιχείρηση». Αποκρύπτει, όμως, την πραγματική αιτία του πανηγυρισμού, που είναι η μετατροπή των ιδιωτικών σχολείων σε ημι-κρατικά μορφώματα, κάτι σαν προβληματικές ΔΕΚΟ, χωρίς καμία δυνατότητα αυτενέργειας, καμία ελευθερία επιλογής, καμία δυνατότητα εξέλιξης.

Και αυτό είναι το χειρότερο: στραγγαλίζει βαθμιαία τις νησίδες προόδου και δημιουργικότητας της νέας γενιάς, το δικαίωμα στην ελευθερία επιλογής των γονέων τους και χτίζει λιθαράκι-λιθαράκι ένα κράτος ολοκληρωτικής αντίληψης κλείνοντας την Ελληνική κοινωνία «ανεπαισθήτως […] από τον κόσμον έξω».