Η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας συνεχίζει το έργο διάλυσης που ξεκίνησε η κυρία Διαμαντοπούλου με τις 2000 καταργήσεις σχολείων…

Με στόχο της τις 1676 συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων – όπως μας έχει προειδοποιήσει από τον Νοέμβρη του 2013 με τον Κρατικό Προϋπολογισμό και πριν λίγες ημέρες με το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο 2015-2018 – προχωρά άμεσα συγχωνεύοντας 128 δημοτικά και 74 νηπιαγωγεία, καταργώντας 15 δημοτικά σχολεία και 30 νηπιαγωγεία. Παράλληλα συγχωνεύει 16 γυμνάσια και λύκεια, 12 ΕΠΑΛ ενώ καταργεί ένα γυμνάσιο και τρία ΕΠΑΛ.

Οι αρνητικές εντυπώσεις αυτών των ενεργειών της, επιχειρείται να διασκεδαστούν με την ίδρυση έξι δημοτικών σχολείων και έντεκα νηπιαγωγείων, ενός γυμνασίου, δύο γενικών λυκείων και 14 ΕΠΑΛ καθώς και έξι λυκειακών τάξεων σε γυμνάσια.

Από τα στοιχεία που προκύπτουν από το σημερινό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, με τις συγχωνεύσεις δημιουργούνται μέχρι και 20θέσια σχολεία, ενώ οι απώλειες σε οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών μόνο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης από τις συγχωνεύσεις, είναι τουλάχιστον 125.

Αγνοεί άραγε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ότι το σχολείο οφείλει να είναι οργανικά ενταγμένο στην τοπική κοινωνία; Ότι επιτελεί όχι μόνο παιδαγωγικούς στόχους αλλά και στόχους κοινωνικοποίησης; Και ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με σχολεία-μεγαθήρια που θα προκύψουν από τις συγχωνεύσεις που δρομολογεί, όπου οι μαθητές θα αναγκαστούν να κινηθούν έξω από τη γειτονιά τους;

Όλες οι επιστημονικές εκτιμήσεις τείνουν στο συμπέρασμα ότι οι συγχωνεύσεις των σχολείων, τα «σχολεία – μαμούθ», οι περισσότεροι μαθητές ανά τάξη, οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, η απουσία εξειδικευμένων επιστημόνων, η ελλιπής επιμόρφωση, η ανυπαρξία ενταξιακών διαδικασιών των αλλοδαπών μαθητών ή μαθητών με ειδικά χαρακτηριστικά, συμβάλουν ενισχυτικά στη διόγκωση των φαινομένων βίας, εκφοβισμού και επιθετικότητας μέσα στο σχολείο.

Αγνοεί ακόμη η ηγεσία του Υπουργείου ότι οι γονείς, πρέπει να διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη λειτουργία του σχολείου; Ότι η τακτική ενημέρωσή τους και η ενεργή συμμετοχή τους στη σχολική ζωή, ιδίως στο Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό, είναι ζωτικής σημασίας προϋποθέσεις καλής λειτουργίας του σχολείου. Όμως η συμμετοχή τους αυτή αδυνατίζει όταν το σχολείο βρίσκεται σε απόσταση από την τοπική κοινωνία. Το σχολείο αποξενώνεται από τους γονείς με αποτέλεσμα να ενισχύονται στο παιδί συναισθήματα ανασφάλειας και άγχους, τα οποία εκφράζονται με αρνητική στάση απέναντι στο σχολείο.

Με τις συνενώσεις προστίθενται και άλλα πολυπληθή σχολεία στα ήδη υπάρχοντα. Σε τέτοια σχολεία, οι έρευνες δείχνουν διεθνώς ότι ενισχύονται εκτός των αρνητικών συναισθημάτων, τα περιστατικά μαθητικής παραβατικότητας και βίας. Η πολιτική των συνενώσεων δημιουργεί την υποχρέωση στα παιδιά να μετακινούνται καθημερινά σε μικρές ή μεγάλες αποστάσεις συχνά κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τα προβλήματα αυξάνονται στην περίπτωση παιδιών με αναπηρίες, ή ειδικές ανάγκες. Γι΄αυτό το λόγο κάθε προγραμματισμός συγχωνεύσεων ή καταργήσεων σχολείων επιβάλλεται σήμερα να αποτραπεί. Οι επιπτώσεις των καταργήσεων και των συγχωνεύσεων σχολείων είναι τεράστιες και στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Σημαίνουν καταργήσεις μόνιμων θέσεων εργασίας με συνέπεια τον ακόμη πιο ασφυκτικό συνωστισμό και των αδιόριστων εκπαιδευτικών σε αδιέξοδες και ανέλπιδες λίστες αναμονής. Δυστυχώς τα κενά και τα πλεονάσματα υπολογίζονται από το Υπουργείο με τη ψυχρή λογιστική της διαίρεσης του συνολικού αριθμού των ωρών διδασκαλίας των αντίστοιχων μαθημάτων δια του συνολικού αριθμού ωρών υποχρεωτικού ωραρίου των «οργανικά ανηκόντων εκπαιδευτικών» σε κάθε περιοχή μετάθεσης.

Με αυτόν τον τρόπο δεν λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες των σχολείων και των ομάδων σχολείων σε κάθε περιοχή (μικρά νησιά, απομακρυσμένες περιοχές κλπ) και η πάγια πρακτική της συμπλήρωσης ωραρίου στην Α΄θμια εκπαίδευση για πολλές ειδικότητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί σήμερα από τον Υπουργό να σταματήσει το νέο κύμα των καταστροφικών συγχωνεύσεων και καταργήσεων σχολικών μονάδων. Γιατί δεν μπορούμε να δούμε την βαθιά αντιπαιδαγωγική αυτή πρωτοβουλία παρά μόνο ως ένα ακόμη χτύπημα στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, ως ένα ακόμη χτύπημα στα βαριά πλητόμενα νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν για την εκπαιδευτική υποστήριξη των παιδιών τους.