Συνέντευξη Θέμη Κοτσιφάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών

Πρόθεσή μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να διαρρήξω τους δεσμούς μου με τον κόσμο των κινημάτων μετά την τιμητική υποβολή της υποψηφιότητάς μου, αλλά αντίθετα να τους ενισχύσω. Η στενή επαφή με τα κινήματα και η συμμετοχή σε αυτά αποτελεί μια πυξίδα που σε βοηθάει να χαράξεις τη σωστή πορεία και σου δίνει καθημερινά τη δύναμη να την ακολουθήσεις αταλάντευτα. Εξάλλου υπάρχουν δρόμοι και πλατείες και στις Βρυξέλλες και στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και δεν είναι η πρώτη φορά που θα διαδηλώσω εκεί.

Γενικότερα, πεποίθησή μου είναι ότι οι αγώνες των εργαζόμενων δεν έχουν να χάσουν τίποτε από τη γνησιότητα, τον κινηματικό τους χαρακτήρα και την αποτελεσματικότητά τους, αν μεταφερθούν και στο χώρο του Κοινοβουλίου. Δεν πρόκειται για αντιφατικές ή αλληλοσυγκρουόμενες διαδικασίες. Αντίθετα, μια υπεύθυνη και αποτελεσματική παρουσία στο Ευρωκοινοβούλιο στηρίζει με ουσιαστικό τρόπο τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας, συμβάλλει στην αποκατάσταση των αδικιών, αναδεικνύει και στηλιτεύει κάθε παρανομία και αξιοποιεί κάθε δυνατότητα, έστω και μικρή, που παρέχει ακόμη και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο προς όφελος των αδικημένων.

Σε ότι με αφορά, ενδεχόμενη παρουσία μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα αποτελεί παρά μια ακόμα δυνατότητα να ακουστούν και εκεί τα δίκαια αιτήματα των ανθρώπων του μόχθου και των κινημάτων. Καμία όμως θέση σε κανένα κοινοβούλιο δεν θα με κρατήσει μακριά από τους «δρόμους και τις πλατείες», όπου χτυπά η καρδιά των αγώνων. Άλλωστε, αυτό οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ το έχουν έμπρακτα αποδείξει. Στον δικό μας χώρο, η παρουσία των βουλευτών και των ευρωβουλευτών μας στο επίκεντρο των αγώνων και η συμμετοχή σε αυτούς θεωρείται αυτονόητη.

Ξεκινώντας από το δεύτερο, θέλω να τονίσω ότι οι λαοί της Ευρώπης και ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού νότου, που τόσο βάναυσα έχουν πληγεί από τις πολιτικές της λιτότητας, έχουν σήμερα το βλέμμα τους στραμμένο στην Ελλάδα. Ένας άνεμος ανατροπής κι ελπίδας έχει αρχίσει να φυσάει παντού. Το χρέος των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων είναι να συσπειρωθούν, να ενώσουν τις φωνές και τις δυνάμεις τους, να εκφράσουν και στο Ευρωκοινοβούλιο αυτό το πνεύμα της ανατροπής, να μεταφέρουν την εμπειρία των χωρών που έχουν πληγεί πρώτες, να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος του αγώνα των λαών τους. Το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ απαρτίζεται από έμπειρους, συνεπείς και ικανούς υποψήφιους που έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν αυτό το έργο.

Όσον αφορά τη δική μου εμπειρία, συμμετέχω εδώ και αρκετά χρόνια στην εκτελεστική επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών. Μέσα από αυτή έχω συμβάλει στην ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και κοινής δράσης με εκπαιδευτικούς – συνδικαλιστές άλλων χωρών, ιδιαίτερα με τους εκπαιδευτικούς της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας, αλλά και με όλα τα εκπαιδευτικά συνδικάτα της ηπείρου μας. Πολύ σημαντική θεωρώ τη συνεργασία με τους Γερμανούς εκπαιδευτικούς, μαζί με τους οποίους πραγματοποιήσαμε εκδηλώσεις αλληλεγγύης με τους λαούς του νότου. Και έχει μεγάλη σημασία αυτό να γίνεται μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Εκτός όμως από τη συνδικαλιστική δράση, έχω συμμετάσχει σε κοινωνικά κινήματα της Ευρώπης όπως το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και πρόσφατα το Alter Summit (Εναλλακτική Σύνοδο για μια Άλλη Ευρώπη). Είναι πολύ σημαντική αυτή η εμπειρία, γιατί σε βοηθάει στην ανάπτυξη συνεργασιών τόσο σε επίπεδο κινημάτων όσο και σε θεσμικό επίπεδο, που είναι σήμερα απολύτως απαραίτητες για την επίλυση των προβλημάτων.

Η εκπαιδευτική πολιτική της ΕΕ εγκλωβίζεται ολοένα και περισσότερο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που κυριαρχούν αυτή την περίοδο ευρύτερα στην Ευρώπη. Υπηρετεί τις επιδιώξεις των κυρίαρχων τάξεων στην Ευρώπη και όχι τη βούληση των λαών της Ευρώπης να εξασφαλιστούν, με όρους ισοτιμίας, δυνατότητες μόρφωσης υψηλού επιπέδου σε κάθε νέο και νέα.

Το σχολείο, το πανεπιστήμιο και η έρευνα που προωθεί η ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική προάγουν τα συμφέροντα της αγοράς και των επιχειρήσεων και συμβάλλουν στην αναπαραγωγή και την ενίσχυση των μορφωτικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με τις ισχύουσες κοινοτικές οδηγίες, εγκαταλείπονται οι ανθρωπιστικές αξίες της εκπαίδευσης υπέρ των νέων «αξιών» του ανταγωνισμού και της επιχειρηματικότητας, καθώς και η συνολική ευρύτερη γνώση υπέρ της εκμάθησης δεξιοτήτων.

Αλλά και σε ό,τι αφορά την ίδια την ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική, πρέπει να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα παρέμβασης, με την αναμενόμενη αλλαγή των συσχετισμών υπέρ της Αριστεράς, ώστε να προωθούνται τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων της Ευρώπης. Οι μάχες δίνονται ταυτόχρονα στους δρόμους και στα κοινοβούλια. Σ’ ολόκληρη την Ευρώπη τα εκπαιδευτικά συνδικάτα συνειδητοποιούν τον κίνδυνο που συνιστούν οι νεοφιλελεύθερες εκπαιδευτικές πολιτικές για μια ποιοτική δημόσια εκπαίδευση. Το όραμα του εκπαιδευτικού κόσμου είναι ένα σχολείο που θα χωρά όλα τα παιδιά, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Ο δρόμος μπορεί να έχει τις δυσκολίες του, αλλά είναι ανοιχτός. Αρκεί οι λαοί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν τη ζωή και την εκπαίδευση που τους αξίζει, το δικαίωμά τους στη μόρφωση και την εργασία κι ένα πιο φωτεινό μέλλον για τα παιδιά τους.

Αναρωτιέμαι αν είναι αποκλειστικό προνόμιο κάποιων επαγγελματιών ή προσώπων να ασχολούνται με την πολιτική. Υπάρχουν υποψήφιοι που στηρίζονται στην επαγγελματική αναγνωρισιμότητά τους ή την ενασχόληση των συγγενών τους με την πολιτική. Γιατί δεν πρέπει οι υποψήφιοι να αναδεικνύονται μέσα από τους αγώνες και τα κινήματα; Να είναι πρόσωπα που σηματοδοτούν συγκεκριμένους αγώνες, που κορυφώθηκαν το τελευταίο διάστημα; Πρόσωπα που εκπροσωπούν τον κόσμο της εργασίας.

Εξαργύρωση σημαίνει να ξεχνάς τη δράση και τους αγώνες που έδωσες το προηγούμενο διάστημα και ξαφνικά να παρουσιάζεις ένα άλλο πρόσωπο. Να ξεχνάς, για παράδειγμα, τα αιτήματα των εργαζομένων που υπερασπιζόσουν ως συνδικαλιστής και να μετατρέπεσαι, με τη ανάδειξή σου σε πολιτική θέση, σε υποστηρικτή των αντιλαϊκών πολιτικών λιτότητας.

Η δράση μου ως προέδρου της ΟΛΜΕ σφραγίστηκε από τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις, τη διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης, την προώθηση αντιεκπαιδευτικών αλλαγών και τον αυταρχισμό που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική που υλοποιεί ευλαβικά το Υπουργείο Παιδείας. Δώσαμε και δίνουμε σκληρές συλλογικές μάχες εναντίον αυτών των πολιτικών.

Δεν το επέλεξα εγώ να τεθώ σε διαθεσιμότητα και να οδηγηθώ στην απόλυση, αν θεωρείται από κάποιους ότι αυτό προσφέρει κάτι σε σχέση με την υποψηφιότητά μου.

Όποια συνδικαλιστική θέση κατέλαβα μέχρι σήμερα την κατέλαβα ως αιρετός, με την ψήφο των συναδέλφων μου. Δεν διορίστηκα ούτε τοποθετήθηκα κάπου. Μου δόθηκε απλά η δυνατότητα να ζητήσω την εκπροσώπηση των συναδέλφων μου και των ανθρώπων της εργασίας, να εκτεθώ στην κρίση τους και, εφόσον με επιλέξουν, να μεταφέρω τη φωνή τους και στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων.

Κάθε άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τις επιλογές του και από τη στάση που τηρεί αυτές τις κρίσιμες για τη χώρα μας μέρες. Πάντως οι αγώνες των εργαζομένων, και μάλιστα απέναντι σε μια τόσο βάρβαρη πολιτική όπως αυτή των μνημονίων, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται «επαναστατική γυμναστική». Γιατί υπάρχουν θύματα, υπάρχουν απολυμένοι, υπάρχουν εξαθλιωμένοι συνάνθρωποί μας. Δεν μπορεί να ανεχθούμε πλέον όσους διέλυσαν τις ζωές μας σε αυτή τη χώρα για χάρη των «δανειστών» μας να είναι και τιμητές μας.

Εμείς δώσαμε και δίνουμε μια αξιοπρεπή μάχη ζωής, συλλογικά, αναδεικνύοντας τις αξίες της αλληλεγγύης και έχοντας ως υπέρτατη αξία την ανθρώπινη ζωή. Αυτοί που σήμερα κυβερνούν μιλάνε συνεχώς για πλεόνασμα, για κέρδη και ζημιές, για τις αγορές. Εμείς μιλάμε, αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε για τις ανθρώπινες ζωές, για μια κοινωνία ισότητας, αλτρουισμού και αλληλεγγύης. Αυτές είναι οι αξίες μας. Και έχουμε τη βεβαιότητα πως θα νικήσουν.