Μάχη για το αυτονόητο, το δικαίωμα του παιδιού της στην Παιδεία, δίνει η οικογένεια του Γιώργου Μακρέα, στην Καρδαμύλη: Η κόρη του κ.Μακρέα πάσχει από λευχαιμία και μετά την υποβολή της σε θεραπεία, έχει επιστρέψει στο σπίτι, αλλά όχι και στο – το Γυμνάσιο Καρδαμύλης- αφού ακόμη το ανοσοποιητικό της σύστημα δεν επιτρέπει να παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα με τα άλλα παιδιά. Ο νόμος προβλέπει κατ’ οίκον διδασκαλία, ο διορισμός εκπαιδευτικού έχει εγκριθεί, αλλά τα αναγκαία χρήματα δεν έχουν βρεθεί.

Η οικογένεια δημοσιοποίησε το νέο Γολγοθά που ανεβαίνει μέσα από μια συγκλονιστική επιστολή, που με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονένων και Κηδεμόνων Καρδαμύλης δημοσιεύεται στην εφημερίδα Θάρρος της Καλαμάτας. Ο Σύλλογος δηλώνει ότι στέκεται στο πλευρό του παιδιού και της οικογένειας.

Στην επιστολή του, που ραγίζει καρδιές, ο κ.Γιώργος Μακρέας περιγράφει χωρίς λυρισμούς την ανατροπή στη ζωή της οικογένειάς του όταν πριν από δέκα μήνες έμαθε ότι το παιδί του πάσχει από λευχαιμία. « Από τότε περάσαμε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μας για να δούμε το φως ξανά, όταν μάθαμε ότι ξεπεράστηκε. Στην πορεία αυτή μάθαμε πολλά πράγματα. Το γέλιο των παιδιών που πολεμούν τον καρκίνο κάνει την καρδιά σου να λιώνει. Η δύναμή τους κάνει τον πιο σκληρό ενήλικα να κλάψει. Ο αγώνας τους σου αλλάζει τη ζωή για πάντα», γράφει ο Γιώργος Μακρέας και σε άλλο σημείο της επιστολής του επισημαίνει ότι «Η μικρή μας βγήκε νικήτρια. Και τότε άρχισε ο επόμενος αγώνας. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της καλής πορείας των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο είναι η ψυχολογία και η στήριξη στην καθημερινότητά τους για την επιστροφή στην κανονικότητα της παιδικής ηλικίας, όταν και εάν καταφέρουν και ξεπεράσουν το πρόβλημά τους.

Για να μπορέσει ο κάθε επιζών να δει ότι η ζωή είναι μπροστά του και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά την πορεία του και όχι να νιώσει ότι είναι στο περιθώριο, έχοντας χάσει το τρένο του σχολείου όσο έλειπε». Ο κ.Μακρέας αναφέρει στη συνέχεια ότι η κόρη του δεν μπορεί ακόμη να πάει στο σχολείο, αλλά προβλέπεται από το νόμο κατ΄οίκον διδασκαλία. Περιγράφει: «Εχουμε φτάσει Νοέμβρη και ακόμα τίποτα. Έχει εγκριθεί μας λένε ο διορισμός, αλλά όχι τα κονδύλια, και δεν μπορούν να στείλουν κανέναν στη Μάνη. Έχω χτυπήσει κάθε πόρτα που μπορούσα. Έχω μιλήσει σε κάθε πιθανό υπεύθυνο. Από το Γυμνάσιο στο οποίο θα πήγαινε στην Καρδαμύλη, στη Δευτεροβάθμια στην οποία ανήκουμε και, τελικά, στο υπουργείο Παιδείας, δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας άνθρωπος ή κάποιος μηχανισμός να αναλάβει το αυτονόητο – να πάρει πάνω του την ευθύνη, την πραγματική και την ηθική, και να δώσει λύση». Ο ίδιος, προσθέτει: «Μάθαμε, λοιπόν, ότι τις διακρίσεις τις κάνουν οι άνθρωποι. Ότι η αδιαφορία και η ευθυνοφοβία και τα μικροπολιτικά συμφέροντα είναι χειρότερα κι από την αρρώστια την ίδια. Το παιδί μας, όπως όλα τα παιδιά που ζουν στην επαρχία, είναι παιδιά, απ’ ό,τι φαίνεται, ενός κατώτερου θεού. Η παιδεία, το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών, αφαιρείται τελικά από κάποια παιδιά, που είναι λιγότερο ίσα με τα άλλα, γιατί απλά έτσι είναι το σύστημα».

Το πλήρες κείμενο της επιστολής της οικογένειας του Γιώργου Μακρέα, ακολουθεί:

Οι αληθινοί υπερήρωες ζουν στις καρδιές μικρών παιδιών που δίνουν μεγάλες μάχες. Αλλά ακόμα κι αυτοί χρειάζονται στήριξη. Πριν από 10 μήνες εγώ και η οικογένειά μου μάθαμε ότι το παιδί μας πάσχει από λευχαιμία. Από τότε περάσαμε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μας για να δούμε το φως ξανά, όταν μάθαμε ότι ξεπεράστηκε. Στην πορεία αυτή μάθαμε πολλά πράγματα. Το γέλιο των παιδιών που πολεμούν τον καρκίνο κάνει την καρδιά σου να λιώνει. Η δύναμή τους κάνει τον πιο σκληρό ενήλικα να κλάψει. Ο αγώνας τους σου αλλάζει τη ζωή για πάντα.
Πρώτα από όλα, όμως, μάθαμε ότι οποιοδήποτε παιδί μπορεί να πάθει καρκίνο. Τίποτα από αυτά που θα πει ή θα κάνει ένας γονιός, ούτε καν η αγάπη του, μπορεί να το αλλάξει αυτό. Δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία, στα οικονομικά ή στην καταγωγή των παιδιών. Η επιστήμη ακόμα δεν έχει ιδέα γιατί κάποια παιδιά νοσούν από καρκίνο.

Αγαπήσαμε τον πόνο και τον κάναμε καύσιμο για το ταξίδι, μαζί με την έμπρακτη αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων και την κινητοποίησή τους, που μας απάλυναν αυτόν τον πόνο, αλλά και μας έκαναν να αντεπεξέλθουμε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Και η μικρή μας βγήκε νικήτρια.
Και τότε άρχισε ο επόμενος αγώνας. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της καλής πορείας των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο είναι η ψυχολογία και η στήριξη στην καθημερινότητά τους για την επιστροφή στην κανονικότητα της παιδικής ηλικίας, όταν και εάν καταφέρουν και ξεπεράσουν το πρόβλημά τους.

Για να μπορέσει ο κάθε επιζών να δει ότι η ζωή είναι μπροστά του και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά την πορεία του και όχι να νιώσει ότι είναι στο περιθώριο, έχοντας χάσει το τρένο του σχολείου όσο έλειπε.

Το παιδί μας είναι πια στο σπίτι μας στη Μάνη, αλλά δεν μπορεί ακόμα να πάει σχολείο – πρέπει να περάσει ένα άγνωστο διάστημα. Για αυτό προβλέπεται η κατ’ οίκον διδασκαλία. Για να μπορέσει να καλύψει τα κενά της, να παρακολουθήσει τα βασικά μαθήματα και όταν έρθει η ώρα, να ενταχθεί με τις λιγότερες δυσκολίες ξανά στην κανονική ζωή του σχολείου.

Αλλά έχουμε φτάσει Νοέμβρη και ακόμα τίποτα. Έχει εγκριθεί μας λένε ο διορισμός, αλλά όχι τα κονδύλια, και δεν μπορούν να στείλουν κανέναν στη Μάνη. Έχω χτυπήσει κάθε πόρτα που μπορούσα. Έχω μιλήσει σε κάθε πιθανό υπεύθυνο. Από το Γυμνάσιο στο οποίο θα πήγαινε στην Καρδαμύλη, στη Δευτεροβάθμια στην οποία ανήκουμε και, τελικά, στο υπουργείο Παιδείας, δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας άνθρωπος ή κάποιος μηχανισμός να αναλάβει το αυτονόητο – να πάρει πάνω του την ευθύνη, την πραγματική και την ηθική, και να δώσει λύση.

Μάθαμε, λοιπόν, ότι τις διακρίσεις τις κάνουν οι άνθρωποι. Ότι η αδιαφορία και η ευθυνοφοβία και τα μικροπολιτικά συμφέροντα είναι χειρότερα κι από την αρρώστια την ίδια. Το παιδί μας, όπως όλα τα παιδιά που ζουν στην επαρχία, είναι παιδιά, απ’ ό,τι φαίνεται, ενός κατώτερου θεού. Η παιδεία, το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών, αφαιρείται τελικά από κάποια παιδιά, που είναι λιγότερο ίσα με τα άλλα, γιατί απλά έτσι είναι το σύστημα.

Αλλά σε αυτήν τη διαδρομή κατέκτησα τη βεβαιότητα ότι έχω κάθε στιγμή τη δύναμη να πω: δε θα τελειώσει έτσι αυτή η ιστορία. Και σε αυτόν τον αγώνα δε θα είμαι μόνος.
Απαιτώ, λοιπόν, από κάθε αρμόδιο να επιλυθούν τα προβλήματα άμεσα, γιατί είναι υποχρέωσή σας και, επιτέλους, πρέπει να αναλάβετε τις ευθύνες σας.

Οικογένεια Γεωργίου Μακρέα
από Γυμνάσιο Καρδαμύλης