Συγκλονίζει ο πατέρας που η κόρη του νίκησε τη λευχαιμία: “Τιμωρείται γιατί επιβίωσε”

ΝΙΚΗΣΕ ΤΗ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ-ΧΑΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ | Γιώργος Μακρέας: “Έχω χτυπήσει κάθε πόρτα που μπορούσα…Έχει εγκριθεί μας λένε ο διορισμός αλλά όχι τα κονδύλια, και δεν μπορούν να στείλουν κανέναν στην Μάνη”

Τον δικό της Γολγοθά συνεχίζει να ανεβαίνει η οικογένεια του Γιώργου Μακρέα από τη Μάνη. Η κόρη του, μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου Καρδαμύλης, διαγνώστηκε πριν 10 μήνες με λευχαιμία, έκανε τις θεραπείες της, την ξεπέρασε, όμως έχασε πολύτιμο χρόνο από τα μαθήματά της.

Σε ανάλογες περιπτώσεις προβλέπεται κατ’οίκον διδασκαλία, προκειμένου να συμπληρωθούν τα κενά. Ωστόσο, καθηγητές δεν υπάρχουν, το σχολείο της Καρδαμύλης αντιμετωπίζει ήδη σοβαρά κενά σε εκπαιδευτικούς-που όπως μας δήλωσε ο Γιώργος Μακρέας, αν υπήρχαν αναπληρωτές καθηγητές στο Γυμνάσιο Καρδαμύλης θα μπορούσαν να διδάξουν και την κόρη του.

Στον αγώνα της αυτόν η οικογένεια Μακρέα δεν είναι μόνη. Έχει συμπαραστάτες όλους τους γονείς του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Γυμνασίου Καρδαμύλης, που στέκονται στο πλάϊ τους και όπως δηλώνουν “υποστηρίζουμε όλες τις δίκαιες ενέργειες που κάνει, προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημα του”.

ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ

“Οι αληθινοί υπερήρωες ζουν στις καρδιές μικρών παιδιών που δίνουν μεγάλες μάχες. Αλλά ακόμα κι αυτοί χρειάζονται στήριξη.

Πριν 10 μήνες εγώ και η οικογένεια μου μάθαμε ότι το παιδί μας πάσχει από λευχαιμία. Από τότε περάσαμε τις πιο σκοτεινές στιγμές της ζωής μας για να δούμε το φως ξανά όταν μάθαμε ότι ξεπεράστηκε. Στην πορεία αυτή μάθαμε πολλά πράγματα. Το γέλιο των παιδιών που πολεμούν τον καρκίνο κάνει την καρδιά σου να λιώνει. Η δύναμη τους κάνει τον πιο σκληρό ενήλικα να κλάψει. Ο αγώνας τους σου αλλάζει την ζωή για πάντα.

Πρώτα από όλα όμως μάθαμε ότι οποιοδήποτε παιδί μπορεί να πάθει καρκίνο. Τίποτα από αυτά που θα πει ή θα κάνει ένας γονιός, ούτε καν η αγάπη του μπορούν να το αλλάξουν αυτό. Δεν κάνει διακρίσεις στην ηλικία, στα οικονομικά ή στην καταγωγή των παιδιών. Η επιστήμη ακόμα δεν έχει ιδέα γιατί κάποια παιδιά νοσουν από καρκίνο.

Αγαπήσαμε τον πόνο και τον κάναμε καύσιμο για το ταξίδι, μαζί με την έμπρακτη αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων και τη κινητοποίηση τους, που μας απαλυναν αυτόν το πόνο, αλλά και μας έκανε να ανταπεξέλθουμε με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Και η μικρή μας βγήκε νικήτρια.

Και τότε άρχισε ο επόμενος αγώνας. Ένα πολύ μεγάλο μέρος της καλής πορείας των παιδιών που πάσχουν από καρκίνο,είναι η ψυχολογία και η στήριξη στην καθημερινότητα τους για την επιστροφη στην κανονικότητα της παιδικής ηλικίας όταν και εάν καταφέρουν και ξεπεράσουν το πρόβλημα τους. Για να μπορέσει ο κάθε επιζώντας να δει ότι η ζωή είναι μπροστά του και ότι μπορεί να συνεχίσει κανονικά τη πορεία του και όχι να νιώσει ότι είναι στο περιθώριο έχοντας χάσει το τρένο του σχολείου όσο έλειπε.

Το παιδί μας είναι πια στο σπίτι μας στην Μάνη, αλλά δεν μπορεί ακόμα να πάει σχολείο – πρέπει να περάσει ένα άγνωστο διάστημα. Για αυτό προβλέπεται η κατ’ οίκον διδασκαλία. Για να μπορέσει να καλύψει τα κενά της, να παρακολουθήσει τα βασικά μαθήματα και όταν έρθει η ώρα να ενταχθεί με τις λιγότερες δυσκολίες ξανά στην κανονική ζωή του σχολείου.

Αλλά έχουμε φτάσει Νοέμβρη και ακόμα τίποτα. Έχει εγκριθεί μας λένε ο διορισμός αλλά όχι τα κονδύλια, και δεν μπορούν να στείλουν κανέναν στην Μάνη. Έχω χτυπήσει κάθε πόρτα που μπορούσα. Έχω μιλήσει σε κάθε πιθανό υπευθυνο. Από το γυμνάσιο στο οποίο θα πήγαινε στην Καρδαμύλη, στην δευτεροβάθμια στην οποία ανήκουμε και τελικά στο υπουργείο παιδείας δεν έχει βρεθεί ακόμα ένας άνθρωπος ή κάποιος μηχανισμός να αναλάβει το αυτονόητο – να πάρει πάνω του την ευθύνη, την πραγματική και την ηθική, και να δώσει λύση.

Μάθαμε λοιπόν ότι τις διακρίσεις τις κάνουν οι άνθρωποι. Οτι η αδιαφορία και η ευθυνοφοβία και τα μικροπολιτικά συμφέροντα είναι χειρότερα κι από την αρρώστεια την ίδια. Το παιδί μας όπως όλα τα παιδιά που ζουν στην επαρχία είναι παιδιά απ’οτι φαίνεται ενός κατώτερου θεού. Η παιδεία, το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των παιδιών, αφαιρείται τελικά από κάποια παιδιά που είναι λίγοτερο ίσα με τα άλλα γιατί απλά έτσι είναι το σύστημα.

Αλλά σε αυτήν διαδρομή κατέκτησα την βεβαιότητα ότι έχω κάθε στιγμή την δύναμη να πω: δεν θα τελειώσει έτσι αυτή η ιστορία. Και σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είμαι μόνος.

Απαιτώ λοιπόν από κάθε αρμόδιο να επιλυθούν τα προβλήματα άμεσα, γιατί είναι υποχρέωση σας και επιτέλους πρέπει να αναλάβετε τις ευθύνες σας”.

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ

Όταν το παιδί του πριν 10 μήνες διαγνώστηκε με λευχαιμία, μαθήτρια τότε της ΣΤ’Δημοτικού στη Στούπα, και χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο, έχασε τα μαθήματά της. Όπως μας δήλωσε ο πατέρας της, και είναι πραγματικά συγκλονιστικό, τότε σε καθημερινή βάση, πέρα από δάσκαλο του Υπουργείου, που πήγαινε στο Νοσοκομείο για να τη διδάσκει, ο δάσκαλος της τάξης της στη Στούπα, συνδεόταν καθημερινά(!) μέσω SKYPE με τη μικρή μαθήτρια, και έτσι η μικρή βρισκόταν εικονικά μέσα στην τάξη της και παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά της. Έτσι τελείωσε την ΣΤ’ τάξη, παλεύοντας ταυτόχρονα με τη λευχαιμία, βγαίνοντας νικήτρια, και περιμένοντας με χαρά τη μετάβασή της στην Α’ Γυμνασίου της Καρδαμύλης.

3 ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

Δυστυχώς, η σχολική χρονιά ξεκίνησε με τη μικρή να απουσιάζει από την τάξη της, καθώς πρέπει να παραμείνει για ένα χρονικό διάστημα στο σπίτι της. Σε αυτές τις περιπτώσεις προβλέπεται κατ’οίκον διδασκαλία από αναπληρωτές καθηγητές ώστε να γίνονται τα βασικά μαθήματα. Μάλιστα στη Μεσσηνία υπάρχουν 3 ανάλογες περιπτώσεις μαθητών που κάνουν κατ΄οίκον διδασκαλία.

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: “ΈΧΕΙ ΕΓΚΡΙΘΕΙ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ”

Σε επικοινωνία μας με τον διευθυντή Περιφερειακής Εκπαίδευσης Πελοποννήσου, Πάνο Πετρόπουλο, μας δήλωσε ότι η συγκεκριμένη περίπτωση έχει εγκριθεί, ωστόσο περιμένουν από το Υπουργείο Παιδείας τον διορισμό αναπληρωτών καθηγητών, προκειμένου να καλυφθεί και η συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και τα όποια κενά στα σχολεία του Νομού. Επίσης μας δήλωσε ότι “το πρόβλημα με τα κενά στη Μεσσηνία έχει καλυφθεί κάτα 99%”.

ΤΗ ΒΟΗΘΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ…

Προς το παρόν τη μικρή βοηθάει η μητέρα της που είναι χημικός, ώστε
το παιδί να έχει τα βασικά της εκπαίδευσης της Α’ Γυμνασίου, έως ότου επιστρέψει στο σχολείο.
Μάλιστα, ο πατέρας της μας είπε ότι είχε σκεφτεί ακόμα και τη λύση των ιδιαίτερων μαθημάτων, ώστε να μη μείνει πίσω το παιδί του, ωστόσο τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν μια τέτοια λύση. Απευθύνθηκε και στη Δευτεροβάθμια και στο Υπουργείο Παιδείας και λύση δεν έχει ακόμα βρεθεί. Ο ίδιος θεωρεί ότι έτσι το παιδί του τιμωρείται, όπως και πολλά ακόμα παιδιά ανά τη χώρα που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας.

Είναι βέβαιο ότι η οικογένεια του Γιώργου Μακρέα στον αγώνα της αυτόν για το αυτονόητο, το δικαίωμα δηλαδή στην εκπαίδευση που έχει κάθε παιδί αυτής της χώρας αλλά και όλου του κόσμου, έχει συμπαραστάτες και συνοδοιπόρους όλους εμάς που διεκδικούμε επιτέλους τα αυτονόητα να γίνονται πράξη, ξεπερνώντας τα όποια γραφειοκρατικά εμπόδια, όταν πρόκειται για τη συνέχιση της εκπαίδευσης μιας μικρής μαθήτριας, που πάλεψε με τη λευχαιμία, βγήκε νικήτρια και πρέπει να επανέλθει στα μαθήματά της και στην κανονικότητα του σχολείου της. Ο κρατικός μηχανισμός όπως δείχνουν τα πράγματα παραμένει “ανήμπορος” προς άμεση επίλυση του προβλήματος.

Ο Γιώργος Μακρέας παρά το δράμα που ζει το παιδί του και η οικογενειά του ευελπιστεί να βρεθεί σύντομα λύση και να είναι το δικό του παιδί η αρχή για όλα αυτά τα παιδιά που λόγω προβλημάτων υγείας αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι, χάνοντας έτσι το πολύτιμο και αναφαίρετο, συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στη μόρφωση. Θεωρεί πως πρέπει να υπάρξει ένα θεσμικό πλαίσιο που θα μεριμνά για την εκπαίδευση των παιδιών αυτών ώστε να μην χάνουν ούτε μέρα από τα σχολικά μαθήματα, αλλά και ψυχολογική υποστήριξη και ομαλή επανένταξη στο σχολείο τους.
Ο ίδιος έκανε το δικό του αγώνα με τηλέφωνα στο υπουργείο, στις αρμόδιες διευθύνσεις, προκειμένου να βρεθεί λύση. Όμως δεν μπορεί ένας πατέρας να υποκαταστήσει τις υπηρεσίες. Η μικρή μαθήτρια δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, υπάρχουν και άλλα παιδιά σε αυτή τη δύσκολη θέση. Δεν μπορεί όμως να αντιμετωπίζεται ως αριθμός, αλλά ως ένα παιδί που στη σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει προς το παρόν πρόσβαση στη δημόσια Εκπαίδευση.

messinialive.gr Μαίρη Περδικέα