Γράφει ο Χρήστος Τσαντής*
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω εθελοντής…

Θέλω να προσφέρω στην κοινωνία και να μην είμαι άνεργος σαν το μπαμπά μου. Μπορεί έτσι κάποτε να βρω κι εγώ μια κανονική δουλειά για να περνάει η ώρα.

Να! Όπως κάνουν αυτοί οι πολιτικοί που μας κυβερνούν. Δεν είναι ωραίο να γίνεσαι θυσία για τους άλλους; Ας πούμε, όλοι αυτοί, ό,τι κάνουν το κάνουν για τη σωτηρία της χώρας. Πληρώνονται με λίγες χιλιάδες ευρώ μόνο! Ο μπαμπάς μου όμως δεν το καταλαβαίνει αυτό και βρίζει την τηλεόραση κάθε φορά που βλέπει τις ειδήσεις. Μα τι του φταίει η τηλεόραση; Δεν ξέρει, μου φαίνεται, πόσο δύσκολο είναι να σώσεις μία χώρα. Κανονικά έπρεπε να τους δίνουνε πολύ περισσότερα!

Η μαμά μου φοβάται την αξιολόγηση και τσακώνεται με το μπαμπά μου γιατί εκείνος ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές αυτούς που ξέρουνε να αξιολογούν τους ανθρώπους, το Μάκη το Βορίδη, τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη το Γεωργιάδη κι άλλους που τώρα τους ξεχνάω.

Της έλεγε μάλιστα ότι «δεν μπορεί ν’ αφήνουνε τα παιδιά αλιμπερτά** και να μην τρέχει τίποτα. Άμα τα αφήνουνε έτσι, ελεύθερα, θα κάνουνε καταλήψεις. Κι άμα κάνουνε καταλήψεις δεν θα μάθουνε γράμματα. Κι άμα δεν μάθουνε γράμματα πως θα βρούνε δουλειά»;

Μόλις της το είπε αυτό, αμέσως – λες και τον άκουσε – ο υπουργός είπε πως θα προσφέρει δουλειά σε όλους, εθελοντικά! Εγώ πολύ το χάρηκα που βρέθηκε αυτό ο καλός υπουργός να προσφέρει δουλειά, εθελοντικά, σε τόσους άνεργους. Το είπα στον μπαμπά μου και τσαντίστηκε αλλά νομίζω δεν έχει δίκιο. Αφού τώρα κάθεται όλη μέρα στο σπίτι, ενώ άμα δεχότανε την πρόταση του υπουργού, θα είχε και κάτι να κάνει! Είπανε πως θα μαζεύουν και μόρια. Κι άμα μαζέψει πολλά από αυτά τα μόρια, μπορεί κάποτε να παίρνει και μισθό! Βέβαια! Πεντακόσια ολόκληρα ευρώ. Να μπορώ κι εγώ να κάνω τα χόμπι μου.

Κατά βάθος ο μπαμπάς μου είναι αλτρουιστής. Αυτή την λέξη την έμαθα στο σχολείο. Είναι αυτός που βοηθάει τους άλλους εθελοντικά. Κι ο μπαμπάς μου πρέπει να είναι και πολύ αλτρουιστής, γιατί κάθε μεσημέρι τον παίρνουνε τηλέφωνο αρκετοί φίλοι του και του ζητάνε βοήθεια. Οι φίλοι του δουλεύουνε για κάποια τράπεζα. Εκείνος τους λέει συνέχεια «δεν έχω, είμαι άνεργος» αλλά αυτοί θέλουνε κάθε μεσημέρι να ακούνε τη φωνή του και δεν σταματάνε να τον παίρνουν. Έτσι, στεναχωριέται κι εκείνος που δεν μπορεί να τους βοηθήσει.

Προχθές μας στείλανε ένα χαρτί που έγραφε ότι οι φίλοι του στην τράπεζα, θέλουνε το σπίτι μας, γιατί δεν έχουνε που να μείνουν κι ο μπαμπάς μου δάκρυσε από συγκίνηση. Είμαι περήφανος που οι γονείς μου είναι αλτρουιστές και βοηθάνε τους φίλους τους στην τράπεζα να έχουν κι αυτοί ένα σπιτικό.

Εμείς θα μετακομίσουμε στο χωριό, στο πατρικό σπίτι της μαμάς μου και θα περιμένουμε την αξιολόγηση. Όταν περάσει αυτή μπορεί και να επιστρέψουμε. Σχολείο βέβαια δεν υπάρχει εκεί αλλά δεν πειράζει. Αφού θα γίνω εθελοντής, όλα θ’ αλλάξουν! Είναι ωραίο τελικά να είσαι αλτρουιστής!

*Ο Χρήστος Τσαντής είναι συγγραφέας**Αλιμπερτά=ελεύθερα, ανεμπόδιστα (σύμφωνα με Γιώργο Αποστολάκη: “Παλαιινές Κρητικές Αθιβολές-Λεξικό”, Ηράκλειο 2008)