Σε αδιέξοδο τα παιδιά μετά την αποφοίτηση από το ΕΕΕΕΚ

Για το αδιέξοδο που βιώνουν οι οικογένειες όταν λήγει η φοίτηση των παιδιών τους στο ΕΕΕΕΚ μίλησε στην “Ε” η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) Καλαμάτας, Αθηνά Σπανού, με την ευκαιρία της αποχαιρετιστήριας γιορτής του σχολείου.

Εφημερίδα «Ελευθερία τής Καλαμάτας» Συντάκτρια: Νικολέττα Κολυβάρη.

Επίσης αναφέρθηκε στις προσπάθειες των τελευταίων χρόνων για τη δημιουργία μεταγυμνασιακής εκπαιδευτικής δομής για ΑΜΕΑ, που φαίνεται ότι ακόμα αργεί – καθώς εμπλέκονται τρία υπουργεία: Παιδείας, Εργασίας και Υγείας. Μίλησε ακόμα για την καθημερινότητα ενός έγκλειστου στο σπίτι ατόμου ΑΜΕΑ, αλλά και για το κράτος που, ως κράτος δικαίου και πρόνοιας, οφείλει να αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες του και να παρέχει αξιοπρεπή διαβίωση, φροντίδα, περίθαλψη, εργασία και εκπαίδευση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πέρυσι αποφοίτησαν από το ΕΕΕΕΚ 17 παιδιά ενώ φέτος τελειώνουν άλλα 5, και απάντηση για το αν θα γίνει επανάληψη της τάξης δεν έχουν πάρει ακόμα οι γονείς – οι οποίοι έχουν να σκεφτούν τι θα γίνει με τα παιδιά τους.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΝΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΧΩΡΟΥ

Ειδικά οι έφηβοι και οι νέοι με αυτισμό, σε έναν χώρο οργανωμένο όπου μπορούν να κάνουν δραστηριότητες και να εξασκούν τις δεξιότητές τους αισθάνονται ασφαλείς και κοινωνικοποιούνται. Επιπλέον στο ΕΕΕΕΚ δεν φοιτούν μόνο παιδιά από την Καλαμάτα, αλλά έρχονται και από χωριά, κι ανάμεσά τους υπάρχουν παιδιά χαμηλής λειτουργικότητας, που γι’ αυτά δεν υπάρχει διέξοδος παρά μόνο να παραμείνουν στο σπίτι με τους γονείς.

Ετσι μέχρι να δημιουργηθεί αυτή η νέα μεταγυμνασιακή δομή που θα επιτρέπει σε εφήβους άνω των 18 ετών να απασχολούνται δημιουργικά, οι γονείς βιώνουν το καταστροφικό για τα παιδιά τους κλείσιμο στο σπίτι, όπως αναφέρει η Αθηνά Σπανού. Γιατί ακόμα και στα ΚΔΑΠ (Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης) Καλαμάτας, οι απόφοιτοι του ΕΕΕΕΚ απασχολούνται για 3-4 ώρες μερικά απογεύματα της εβδομάδας – ενώ ακόμα και για τους νέους υψηλής λειτουργικότητας δεν εξασφαλίζεται καμία επαγγελματική διέξοδος.

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Οπότε, μετά το ΕΕΕΕΚ, τι; Οι περισσότεροι νέοι και νέες που αποφοιτούν δεν έχουν πού να πάνε μετά, μεταφέρει στην “Ε” η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του ΕΕΕΕΚ. “Τα περισσότερα από τα παιδιά δεν έχουν καμία εναλλακτική για να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους. Ετσι ό,τι είχαν κατακτήσει τόσα χρόνια κινδυνεύει να χαθεί, γιατί τα περιμένει η απομόνωση στο σπίτι”, αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η Αθηνά Σπανού μεταφέρει την αγωνία των γονιών οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα με την εκπαίδευση των παιδιών και την υποστήριξη της Πολιτείας. Τόσο η ίδια όσο και οι άλλοι γονείς που τα παιδιά τους έχουν αποφοιτήσει, αναγκάστηκαν να τα κλείσουν μέσα στους τέσσερις τοίχους, σε βάρος της ψυχικής τους υγείας.

ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Η ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗ

Πρόκειται για νεαρούς ενήλικες που από παιδιά έχουν κάνει μεγάλη προσπάθεια για να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται στα πιο βασικά, και εφόσον δεν συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους χάνουν ό,τι έχουν κατακτήσει.

Μιλώντας για το δικό της παιδί η κ. Σπανού λέει πόσο στενοχωρημένη είναι που στερείται το δικαίωμα για συνεχή και διά βίου εκπαίδευση και στήριξη. Η βασική φοίτηση στο ΕΕΕΕΚ είναι 5+1 χρόνια και μετά κάποια πηγαίνουν σε δομές όπως το ΚΕΦΙΑΠ. Ομως για τα παιδιά που έρχονται από τα χωριά της Μεσσηνίας, όπως εξηγεί η κ. Σπανού, είναι μια καταδίκη και σημαίνει τον εγκλεισμό τους στο σπίτι – ενώ και το ΚΕΦΙΑΠ για να δεχτεί περισσότερα άτομα θα πρέπει να ενισχυθεί με προσωπικό.

Η μόνη λοιπόν εναλλακτική είναι ιδιωτικές δομές στην Αθήνα, αλλά τα έξοδα είναι πολλά και θα πρέπει να μετακομίσει όλη η οικογένεια ή διαφορετικά να αποχωριστούν το παιδί τους.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Για την οικογένεια η έλλειψη εκπαίδευσης και οργανωμένης απασχόλησης του παιδιού είναι πολύ ψυχοφθόρα, γιατί ένα παιδί που έχει χάσει την καθημερινή ρουτίνα και το πρόγραμμά του δεν έχει πού να εκτονώσει την ενέργειά του και δεν ελέγχεται εύκολα από το γονιό. Ο ιστός της οικογένειας έτσι διαλύεται. Δεν μπορεί να λειτουργήσει από τη στιγμή που το παιδί είναι απόλυτα εξαρτημένο και ο ένας από τους δυο γονείς θα πρέπει να αφήσει τη δουλειά του και να μείνει στο σπίτι μαζί του.

Και μπορεί για τους γονείς, όπως λέει η Αθηνά Σπανού, όλα τους τα παιδιά, με πρόβλημα ή μη, να έχουν την ίδια θέση στην καρδιά τους, αλλά από το κράτος και την κοινωνία οι νέοι με βαριά αναπηρία είναι καταδικασμένοι. Οι κρατικές δομές είναι μέχρι τα 20 χρόνια ηλικιακά και έπειτα δεν υπάρχει τίποτα κρατικό για να συνεχίσουν.

Καταλήγοντας, η Αθηνά Σπανού σημειώνει ότι αναγκαία είναι και η ίδρυση ξενώνα για να μπορούν να μένουν εκεί τα παιδιά σε μια έκτακτη ανάγκη των γονιών, όπως για παράδειγμα μια αρρώστια.