Μιας νεοδιοριζόμενης δασκάλας
Στην Τρίτη Λυκείου έπρεπε να αποφασίσω τι θα γίνω. Είχα μεγαλώσει πια, οπότε έπρεπε να επιλέξω το επάγγελμα που μου ταιριάζει. Δεν δυσκολεύτηκα πολύ. Από μικρή είχα όνειρο να γίνω δασκάλα.
Έπρεπε όμως να διαβάσω γιατί ήθελα υψηλή βαθμολογία. Και το έκανα. Εκείνη η χρονιά ήταν αφιερωμένη στο διάβασμα. Γυαλιά, βιβλία και ένας καφές ήταν τα απαραίτητα αξεσουάρ καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Τα αποτελέσματα ήρθαν… Τα τηλέφωνα χτυπούσαν σαν τρελά, καθώς φίλοι και γνωστοί με έπαιρναν για να μάθουν τα νέα και να με συγχαρούν που πέτυχα ένα κομμάτι από το όνειρό μου!
Όλοι μου έλεγαν πως έκανα εξαιρετική επιλογή, καθώς οι δάσκαλοι πιάνουν αμέσως δουλειά και κυρίως κάνουν συνέχεια διακοπές! Ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα σχόλια περί διακοπών. Προσωπικά επέλεξα να γίνω δασκάλα γιατί μου αρέσει η διδασκαλία, το σχολείο, τα παιδιά. Όσο κι αν δεν με πίστευαν όταν τους το έλεγα!
Τα τέσσερα όμορφα χρόνια της φοιτητικής ζωής πέρασαν σαν νερό. Όσο φοιτούσα, ανυπομονούσα για την ημέρα που θα μπω στην τάξη. Σκεφτόμουν τα μαθήματα που θα κάνω, τις δραστηριότητες, έψαχνα τρόπους για να ξεχωρίσω από την τυπική διδασκαλία και να κάνω τους μελλοντικούς μαθητές μου να αγαπήσουν το σχολείο…
Έφτασε η ημέρα της αποφοίτησης. Κλάματα και γέλια μαζί. Κλάματα γιατί ένας τόσο όμορφος κύκλος έκλεινε και γέλια γιατί η ζωή ανοιγόταν μπροστά μου. Μια ζωή ανάμεσα στα θρανία και στους πίνακες που τόσο λαχταρούσα!
Περίμενα τον Σεπτέμβρη (για τον πολυπόθητο διορισμό) με τόση ανυπομονησία που το καλοκαίρι εκείνο μου φαινόταν ατέλειωτο.
Ήξερα πως ως δασκάλα τα πρώτα χρόνια θα … όργωνα την Ελλάδα μέχρι να μαζέψω αρκετά μόρια. Δεν με ενοχλούσε! Ίσα ίσα που μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η προοπτική.
Έφτασε ο Σεπτέμβρης! Η ανυπομονησία μου έφτασε στα ύψη. Είχα τόση όρεξη, τόσες ιδέες.. Δεν θα προλάβαινα να τις εξαντλήσω όλες σε μια χρονιά!
Ξεκίνησαν οι προσλήψεις…
Και ήταν μεγάλη απογοήτευση. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, οι προσλήψεις ήταν ελάχιστες. Κανένας από την «φουρνιά» μου δεν διορίστηκε. Και με αυτούς τους ρυθμούς δεν υπήρχε προοπτική να διοριστεί ούτε για τα επόμενα χρόνια…
Τώρα; Έπρεπε να στραφούμε στον ιδιωτικό τομέα. Έπαιρνα τηλέφωνα, έστελνα e-mail με το βιογραφικό μου, στο τέλος γύρισα πολλές περιοχές της Ελλάδας χτυπώντας τις πόρτες των ιδιωτικών σχολείων. Πουθενά δεν υπήρχαν θέσεις.
«Οι εποχές είναι δύσκολες», «Αν υπάρξει τμήμα θα σε ειδοποιήσουμε», «Πολύ καλό το βιογραφικό σας, αλλά δεν έχουμε θέση» ήταν μερικές από τις απαντήσεις που δέχτηκα…
Πέρασε ο Σεπτέμβρης, ο Οκτώβρης, ο Νοέμβρης… τίποτα…
Γράφτηκα στον ΟΑΕΔ και μετά έβαλα αγγελία για μαθήματα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο.
Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο έτρεχα επιθυμώντας να δω κάποιον άγνωστο αριθμό. Να ακούσω μια μητέρα να μου λέει ότι έχει ανάγκη από μάθημα.
Όμως τίποτα. Οι μέρες αυτές ήταν από τις χειρότερες που έχω ζήσει ποτέ. Ξυπνούσα το πρωί και δεν είχα με τι να ασχοληθώ. Δεν είχα κάτι να περιμένω…
Ώσπου μια μέρα, ήρθε αυτό το πολυπόθητο τηλέφωνο! Επιτέλους, μια μαθήτρια! Οι γονείς της με προειδοποίησαν ότι πρόκειται για ένα δύσκολο παιδί, που δεν θέλει με τίποτα να έχει δάσκαλο στο σπίτι, δεν θέλει με τίποτα να διαβάσει και θα έπρεπε να προσπαθήσω πολύ για να τα καταφέρω. Έχουν αλλάξει πολλούς δασκάλους γιατί δεν τους θέλει!
Δεν φοβήθηκα! Μάλλον, αυτή η δυσκολία ήταν για μένα μια πρόκληση! Ήταν η πρώτη μου «επίσημη» μαθήτρια! Και θα τα κατάφερνα μαζί της!
Κι έτσι κύλησε η χρονιά και ήρθε η επόμενη. Ο ένας μαθητής έφερε τον άλλο μέχρι που τα επόμενα χρόνια δεν είχα ώρα μέσα στην ημέρα για να βάλω τους νέους μαθητές! Τα καλοκαίρια οργάνωνα δραστηριότητες για παιδιά με μεγάλη επιτυχία! Ανεβάζαμε θεατρικά έργα, κάναμε εκθέσεις με διάφορες κατασκευές και πολλά άλλα.
Και τα κατάφερνα… ακόμα και με την πρώτη, τη «δύσκολη» μαθήτρια τα κατάφερα! Ήμουν η μόνη δασκάλα που δεν ήθελε να αλλάξει! Μπορεί να μην αγάπησε το διάβασμα, όπως θα ήθελα, όμως το γεγονός ότι διάβαζε κι ενδιαφερόταν να τα πάει καλά, μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία!
Μπορεί να μην υπήρχε η περίπτωση διορισμού, όμως αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, σίγουρα θα τα καταφέρεις! Δεν ξέρω αν παίζει το σύμπαν κάποιο ρόλο σε αυτό, όπως λέει ο Πάολο Κοέλιο, ξέρω όμως πως όλα μπορούμε να τα κάνουμε, αρκεί να προσπαθήσουμε.
Ωστόσο, το άγχος δεν έλειπε. Όσο καλά και να είναι τα πράγματα, η ανασφάλεια κυριαρχούσε.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και ασχολούμαι με το αντικείμενο που αγαπώ μέσω φροντιστηριακών μαθημάτων, ομάδων δημιουργικής απασχόλησης και άλλα. Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα πως δεν μου αρέσει…
Ωστόσο, ο καημός της τάξης δεν μπορεί να φύγει από μέσα μου…
Πάντα αυτό ονειρευόμουν.
Και μια μέρα, ανέλπιστα έφτασα πολύ κοντά στο διορισμό. Τη χρονιά αυτή έγιναν πολλές προσλήψεις και θα γίνονταν κι άλλες…
Έφτασε επιτέλους η ώρα μου;
Περιμέναμε απλώς μια υπογραφή…
Η υπογραφή μπήκε, αλλά μια διάταξη της τελευταίας στιγμής ανέτρεψε όλα τα δεδομένα!!
Κι εκεί που ήμουν μιαν ανάσα πριν το διορισμό, ξαφνικά βρέθηκα πάλι πολύ μακριά!
Η απογοήτευση αυτή τη φορά ήταν ακόμα μεγαλύτερη…
Ίσως να μην είχε νόημα να περιμένω…
Αν όμως είναι “το τυχερό σου” όπως λένε, θα γίνει! Κι έτσι, μπορεί να καθυστέρησε μερικούς μήνες, όμως η πρόσληψη ήρθε επιτέλους…
Πού; Κάπου μακριά…
Και έπρεπε το συντομότερο δυνατό να φύγω…
Πώς θα φύγω όμως; Τα παιδιά μου;
Συζήτησα μαζί τους και τα λόγια τους ήταν τόσο συγκινητικά.
«Δεν πειράζει… Αρκεί να είστε ευτυχισμένη», ήταν τα λόγια ενός μικρού μου μαθητή.
«Θα έρθω μαζί σας!», μου είπε μια άλλη μαθήτρια… Και να ήξερε πόσο θα ήθελα!!
Τόσες συγκινητικές κουβέντες και τόσο συγκινημένα πρόσωπα!
Εκείνη την τελευταία μέρα, όλα μου τα παιδιά ήταν πολύ συγκεντρωμένα! Λες και το έκαναν επίτηδες για να το μετανιώσω και να μην φύγω!
Οι αγκαλιές τους ήταν τόσο σφιχτές.. Με ανάγκασαν να δακρύσω μπροστά τους, κάτι που με τίποτα δεν ήθελα…
Τους υποσχέθηκα ότι το πολύ σε δύο εβδομάδες θα επιστρέψω για να τους δω!
Πόσο δύσκολη μέρα! Αλλά και πόσο ευχάριστη… Μέσα σε μια μέρα, μάζεψα όσα πράγματα μπορούσα και έφυγα. Ανάμεσα στα «αναγκαία» έβαλα και μερικές ζωγραφιές που μου είχαν χαρίσει τα παιδιά. Στο χέρι μου φορούσα ένα βραχιολάκι που με τόση αγάπη μου είχε φτιάξει μια μαθήτριά μου. Τα πήρα μαζί μου για να μου φέρουν … γούρι!
Από δω και μπρος, κάθε χρόνο θα βρισκόμαστε σε διαφορετικό μέρος… Πρέπει να συνηθίσουμε τους αποχαιρετισμούς. Νομίζω όμως πως δεν θα υπάρχει εντονότερος αποχαιρετισμός από τον φετινό…
Οι μικροί μας μαθητές μας αγαπούν. Όσο κι αν θυμώνουν ή αδιαφορούν ή δυσανασχετούν πολλές φορές… Μας αγαπούν και ξέρουν να δείχνουν την αγάπη τους…
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News