Στο τρίτο μέρος της Ετήσιας Έκθεσης παρουσιάζονται τέσσερις (4) προτάσεις επιμορφωτικών προγραμμάτων για το εκπαιδευτικό προσωπικό της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για να οργανωθούν και να υλοποιηθούν από κεντρικούς φορείς σε επίπεδο χώρας ή περιφερειών, παράλληλα με τις ενδοσχολικής επιμορφώσεις, τις οποίες ανατροφοδοτούν, αλλά δεν τις αντικαθιστούν.

Οι προτάσεις αυτές λαμβάνουν υπόψη τους τις εκφρασμένες πολιτικές προτεραιότητες και τις διαπιστωμένες εκπαιδευτικές ανάγκες, όπως αυτές αποτυπώνονται στα πάγια αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας και σε σχετικές έρευνες, καθώς και σε εισηγήσεις του ΙΕΠ.

Οι εν λόγω προτάσεις επιμόρφωσης αποβλέπουν να συμβάλουν στην επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών, την οποία προωθούν, κατά την προαναφερθείσα ταξινόμηση των Grundy & Robison (2004), κυρίως, με δύο τρόπους: (α) με τη λειτουργία της «επέκτασης» (extension) μέσω προσθήκης νέων γνώσεων και δεξιοτήτων σε αυτές που ήδη κατέχουν οι εκπαιδευτικοί και (β) με τη λειτουργία του «εκσυγχρονισμού» (renewal) των γνώσεων που κατέχουν μέσω επικαιροποίησης, αλλαγής ή/και μετασχηματισμού της παιδαγωγικής γνώσης, των εκπαιδευτικών πρακτικών και της ακαδημαϊκής γνώσης που σχετίζεται με τα διδασκόμενα μαθήματα.
Σε κάθε περίπτωση, η επαγγελματική μάθηση και ανάπτυξη, τεκμηριωμένα, συνδέεται με την ποιότητα της προσφερόμενης εκπαίδευσης και, μέσω αυτής, με την κοινωνική ανάπτυξη και ευημερία (Verscio, Ross & Adams, 2008· Owen, 2016). Για τους λόγους αυτούς, παρόμοιες προτάσεις συμπεριλαμβάνονται στις εκπαιδευτικές πολιτικές και στα υλοποιούμενα προγράμματα των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών. Τέλος, επισημαίνεται ότι τα προτεινόμενα θέματα απέκτησαν ιδιαίτερη σπουδαιότητα όχι μόνο λόγω των κοινωνικο-πολιτισμικών αλλαγών που επήλθαν στη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και λόγω εξελίξεων στους σχετικούς παιδαγωγικούς κλάδους, που ανέδειξαν κρίσιμους τομείς και πρότειναν σύγχρονες προσεγγίσεις.
Με βάση τα παραπάνω, προτείνονται, λοιπόν, τέσσερεις Τομείς επιμόρφωσης, με
επιμέρους Επίπεδα, οι οποίοι βρίσκονται σε σχέση συνέπειας, συνέχειας και συνάφειας
μεταξύ τους.

Α’ ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ: Η «Διδασκαλία της Γλώσσας» και η «Γλώσσα των Διδασκόμενων Μαθημάτων»
Β’ ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ: Από την Αξιολόγηση της Μάθησης στην Αξιολόγηση για τη Μάθηση ή ως Μάθηση
Γ’ ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ: Κοινωνικο-συναισθηματική Ανάπτυξη: Αυτορρύθμιση, Συνεργασία και Συνύπαρξη
Δ’ ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗΣ: Σχεδιασμός Διαφοροποιημένων Μοντέλων Διδασκαλίας
Στη συνέχεια, παραθέτουμε τα συνοπτικά τον παιδαγωγικό λόγο που στηρίζει θεωρητικά κάθε τομέα και, επιπλέον, γιατί αποκτούν προτεραιότητα οι συγκεκριμένες προτάσεις και, τέλος, διατυπώνει ή υπαινίσσεται εναλλακτικές εκπαιδευτικές πρακτικές και σχέσεις, καθώς και ρόλους που θα προκύψουν από τον προσανατολισμό των προτεινομένων επιμορφώσεων. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν αποτελούν ολοκληρωμένες θεωρητικές πραγματείες, για τις οποίες παραπέμπουμε στη σχετική βιβλιογραφία.

Δείτε αναολυτικά ανα τομέα επιμόρφωσης από τη σελίδα 141