Παίρνοντας αφορμή από τον ασύλληπτο αριθμό κενών στους εκπαιδευτικούς του νομού Ηρακλείου, αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφράσω τον προβληματισμό μου σχετικά με τη μοριοδότηση του νομού, ο οποίος παρεμπιπτόντως προέκυψε μέσα από αμέτρητες συζητήσεις με συναδέλφους που βρίσκονται σε παρόμοια με τη δική μου κατάσταση αλλά και όχι μόνο.
Της Καλλιόπη Κοτζαγιώργη
Είμαι δασκάλα, διορισμένη στο νομό Ηρακλείου, γεγονός που αξίζει να σημειωθεί ήταν επιλογή μου, ανάμεσα σε πολλές απομακρυσμένες, από τον τόπο καταγωγής μου, περιοχές. Κατάγομαι από τη Μακεδονία, όπως και πολλοί συνάδελφοί μας και κάθε χρόνο κάνω τα χαρτιά μου για μετάθεση, χωρίς βέβαια να τρέφω φρούδες ελπίδες.
Τη σχολική χρονιά που μας πέρασε ζήσαμε όλοι μας πολλές περιπτώσεις εκπαιδευτικών που αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα σπίτια και τις οικογένειες τους και να “ξενιτευτούν” χιλιόμετρα μακριά γιατί το Υπουργείο αποφάσισε έτσι απλά να μην ικανοποιήσει έστω έναν σεβαστό αριθμό αποσπάσεων, γυρνώντας έτσι τους εκπαιδευτικούς πίσω στις οργανικές τους και αδιαφορώντας για τις δυσκολίες που τους ανάγκασε να βιώσουν.
Τη φετινή χρονιά ικανοποιήθηκε, προς μεγάλη ανακούφιση πολλών συναδέλφων, ένας μεγάλος αριθμός μεταθέσεων στην Πρωτοβάθμια τουλάχιστον εκπαίδευση. «Ο μόνος τρόπος για να πάρουμε μετάθεση, είναι να μαζέψουμε μόρια», μου είπε λίγες μέρες πριν ένας συνάδελφος που αναγκάστηκε πέρσι να συντηρεί δύο σπίτια και να σπαταλά ότι απέμενε από το μισθό του σε αεροπορικά εισιτήρια για να δει τα παιδιά του 2-3 φορές το χρόνο. Ο συνάδελφος αυτός δεν πήρε ούτε φέτος μετάθεση. «Δε μπορούμε να παραμείνουμε στο Ηράκλειο. Δε θα μπορέσουμε να μαζέψουμε ποτέ τα μόρια που χρειαζόμαστε», συμπλήρωσε με λύπη του.
Και εδώ είναι που θέλω να θέσω μια καίρια ερώτηση προς όλους τους υπεύθυνους για τη μοριοδότηση των σχολείων. Ένας εκπαιδευτικός του νομού Ηρακλείου κάνει λιγότερες θυσίες από έναν συνάδελφό του σε κάποιο άλλο νομό της Ελλάδας; Κάνει λιγότερα χιλιόμετρα για να πάει στο σχολείο του ή μήπως δεν υπάρχει περίπτωση να υπηρετήσει σε κάποιο απομακρυσμένο ή ορεινό χωριό; Η απάντηση είναι προφανής και η αναφορά γίνεται βέβαια για τη μοριδότηση του νομού, που κατά τη γνώμη μου, και είμαι βέβαιη ότι δεν είναι μόνο δική μου απορία και απαίτηση, είναι απαράδεκτη. Εφόσον η μόνη διέξοδος για να βρεθούμε κοντά στις οικογένειές μας είναι η μοριοδότηση, βρείτε μας έναν καλό και πειστικό λόγο να συνεχίσουμε να υπηρετούμε τα καθήκοντά μας σε ένα νομό που μου παρέχει μόλις 2 μόρια για ένα σχολείο που βρίσκεται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από το γραφείο διεύθυνσης και την πρωτεύουσα του νομού, αφού έτσι “υποτίθεται” ότι μοριοδοτούνται τα σχολεία; Γιατί να συνεχίσουμε να παραμένουμε στο νομό, αντί να πάμε σε κάποιο άλλο νησί ή κάποιον από τους διπλανούς νομούς που μπορεί και πάλι οι συνθήκες διαβίωσής μας να είναι οι ίδιες, αλλά θα ξέρουμε ότι μέσα σε 2-3 χρόνια το πολύ θα έχουμε μαζέψει τα τριπλάσια, για να μη πω και παραπάνω, μόρια; Γιατί ο νομός που επιλέξαμε και υπηρετήσαμε ήδη τόσα χρόνια, ο τόπος που αγαπήσαμε και δεθήκαμε μαζί του αυτά τα χρόνια της πορείας μας να μη μπορεί να μας εξασφαλίσει τη δυνατότητα να γυρίσουμε κάποια στιγμή στο σπίτια μας; Γιατί να μην έχουμε την επιλογή να μείνουμε άλλα 3-4 χρόνια γνωρίζοντας ότι μπορούμε να μαζέψουμε τα μόρια που θέλουμε; Είναι σίγουρο πως με τη δεδομένη κατάσταση πολλοί συνάδελφοι, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, θα προτιμήσουμε να πάμε σε κάποιο άλλο μέρος για να μαζέψουμε τα μόρια μας. Και αυτή είναι μια σκέψη που την ακούω πολύ τελευταία!
Από τότε που διορίστηκα στο νομό Ηρακλείου ακούω για αυτή την πολυπόθητη αναμοριοδότηση των σχολείων. Τι ακριβώς περιμένουν για να την κάνουν; Να αδειάσει τελείως ο νομός από εκπαιδευτικούς; Για να μείνουν εκπαιδευτικοί στο Ηράκλειο θα πρέπει να τους δοθούν κίνητρα. Διαφορετικά εφόσον δεν τους δίνεται αυτή η δυνατότητα, θα προτιμήσουν να πάνε σε άλλους νομούς…
Συγγνώμη αν σας κούρασα…Τα συμπεράσματα δικά σας!
* Η Καλλιόπη Κοτζαγιώργη είναι δασκάλα Η επιστολή είχε σταλεί πέρυσι στο “e-mesara.gr”
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
