Όλοι /όλες στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου !
Σάββατο 17 Νοέμβρη στις 5. 30 μμ στο Πολυτεχνείο
Συμπληρώνονται φέτος 45 χρόνια από την ηρωική και «αγέραστη» εξέγερση της νεολαίας ενάντια στην λαομίσητη, αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών και τα αιτήματά της παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ !

Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

Βιώνουμε την εποχή της πιο βαθιάς, δομικής, οικονομικής κρίσης. Ανεργία, λεηλασία του δημόσιου πλούτου, διάλυση του κοινωνικού κράτους , εφιαλτικό αδιέξοδο της νέας γενιάς … που μεγαλώνει μέσα και «έξω» από τα μνημόνια, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με το Νέο Σχολείο των λίγων, την εκμετάλλευση της μαθητείας, τις ουρές του ΟΑΕΔ, τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, την μετανάστευση. Εποχή νέων φονικών πολέμων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, τεράστιων προσφυγικών ροών, αναβίωσης του φασιστικού «τέρατος».

Οι εξελίξεις στη χώρα μας θέτουν επί τάπητος το δίλημμα: Υποταγή στο δρόμο της λαϊκής εξαθλίωσης του διαρκούς μνημονίου; ή ανασυγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος για την αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική και την ανατροπή της;

Σε αυτές τις ημέρες, της κοινωνικής καταστροφής και της αναζήτησης ελπίδας, ο εξεγερτικός Νοέμβρης του 73 έχει να μας διδάξει πολλά.
45 χρόνια τώρα πολλοί προσπαθούν να σβήσουν το Πολυτεχνείο από τη συλλογική συνείδηση, το μοναδικό όμως που αποδεικνύουν, είναι ο φόβος των κυριάρχων για το μήνυμα της εξέγερσης.

Γιατί ο Νοέμβρης του 73 πλανιέται ακόμα πάνω από τους δρόμους του αγώνα. Ανάβει τη φλόγα της ανατροπής μέσα στις καρδιές χιλιάδων νέων ανθρώπων. Για ακόμα μία φορά έρχεται να θυμίσει πως ο τρόπος επιβολής κατακτήσεων είναι αυτός του εξεγερμένου λαού που οργανώνεται για να νικήσει.

Τα συστημικά ΜΜΕ, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος εξουσίας πασχίζουν να μας πείσουν πως ο δρόμος των μνημονίων, της ΕΕ, της αέναης λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, της ταπεινωτικής εποπτείας, της «εξυπηρέτησης» του ληστρικού χρέους και της υποταγής είναι μονόδρομος. Αλλά και τότε ένας αντίστοιχος «μονόδρομος» βάρυνε τον Ελληνικό λαό. Το κλίμα ήταν πολιτικά καταθλιπτικό, πολλοί μιλούσαν για «ανημποριά», «τίποτα δεν γίνεται» , «όλα είναι κανονισμένα», για οριστική ήττα του λαού που είχε μπει στο «γύψο».
Τότε λοιπόν που η χούντα φάνταζε ανίκητη και αιώνια, μπήκε ορμητικά στην ιστορία η κατάληψη του Πολυτεχνείου, που άλλαξε την πραγματικότητα του χουντικού «μονόδρομου».

Μια τέτοια εξέγερση σήμερα αντιστοιχεί στην πάλη για την ανατροπή της κοινωνικής βαρβαρότητας. Με μια θεμελιακή προϋπόθεση. Να μην αντιμετωπίσουμε τη σημερινή κατάσταση στατικά, αλλά να επιχειρήσουμε να παρέμβουμε σε αυτή με το πνεύμα, τη κατεύθυνση, την τόλμη και την αποφασιστικότητα των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου.

Μπροστά στο σταυροδρόμι να ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής. Σήμερα η πάλη για το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία της εποχής μας, εποχής ασύλληπτου πλούτου και εκπληκτικών επιτευγμάτων της επιστήμης και του ανθρώπινου πολιτισμού, μπορεί να γίνει το σύνθημα της σύγχρονης εξέγερσης του λαού για τα δικαιώματα του, για κατακτήσεις στο σήμερα, με όπλο ένα αποφασιστικό, μαχητικό, συντονισμένο και πολιτικά επικίνδυνο λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.

Μπορούμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί να συμβάλλουμε ώστε ο λαός και η νεολαία να έρθουν δυναμικά στο προσκήνιο και να καθορίσουν τις εξελίξεις. Γιατί τελικά ο μόνος δρόμος που αξίζει είναι αυτός που ανοίγουμε εμείς οι ίδιοι.