Ποιός είναι ο σκοπός της Παιδείας που θέλουμε;

Όταν ξεκινάς έναν διάλογο και τον αποκαλείς “Εθνικό”, οφείλεις αφενός να κάνεις διάλογο (Κι όχι να προσπαθείς να νομιμοποιήσεις μέσω αυτού τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις μιας κυβέρνησης ομήρου των δανειστών) και αφετέρου να συμπεριλάβεις μέσα σε αυτόν, όλες τις δυνάμεις του έθνους. (Διαφορετικά κακώς τον ονόμασες “Εθνικό διάλογο”. Ας τον βάπτιζες “Αριστερό διάλογο”).

Όταν ξεκινάς έναν διάλογο για την Παιδεία, που αφορά το μέλλον του λαού και του έθνους μας, δεν αρκούν οι Επιτροπές και οι Υποεπιτροπές της Βουλής και η “τσαρική” νοοτροπία μονοκομματικών κυβερνήσεων, που “αποφασίζουν και διατάζουν” δια της πρόσκαιρης μνημονιακής κοινοβουλευτικής τους πλειοψηφίας.

Όταν ξεκινάς έναν διάλογο για την Παιδεία, που τον ξεκίνησαν κι άλλοι αλλά τον άφησαν λειψό, θέτεις πρωτίστως το σκοπό της Παιδείας και όχι το σκοπό που εσύ επιθυμείς, ώστε να εγκαθιδρύσεις το καθεστώς που φαντάζεσαι. Ορίζεις το σκοπό, που επιβάλλεται να έχει μια σύγχρονη δημοκρατία ενός ελεύθερου κράτους που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όταν οι κυβερνήσεις ξεκινούσαν έναν διαλογο για την Παιδεία, βιάζονταν, γιατί ήθελαν να καρπωθούν πολιτικά τα αποτελέσματα.Τελικά ο λαός μας γεύτηκε τα πικρά αποτελέσματα των βιαστικών πολιτικών του Υπουργείου που άλλαξε όνομα 5 φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια!!!

Πόσες διακηρύξεις δεν ακούσαμε; Πόσες αλλαγές δεν βιώσαμε; Πόσα βιβλία δεν αλλάξαμε; Πόσο μελάνι δεν χύθηκε για τα θέματα Παιδείας και τις προτεινόμενες κάθε φορά κοντόφθαλμες αλλαγές των κομμάτων που θα βελτίωναν τα πράγματα; Κανένα όραμα για την Εθνική μας Παιδεία δεν υπήρξε. Εκπαίδευση είχαμε, χρυσοφόρα για κάποιους παραπαιδεία είχαμε, Παιδεία όμως δεν αποκτήσαμε ποτέ.

Γιατί ποτέ δεν συμφωνήσαμε ποιος είναι ο σκοπός της Παιδείας που θέλουμε.

Γιατί από τη μια υπάρχει η Παιδεία που μας πρότεινε από το 1838 ο αγράμματος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όταν στο λόγο του στην Πνύκα… συμβούλευε τους νέους:
“Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους – πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, «μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε». Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας [καλό].”

Κι από την άλλη υπάρχει «η Παιδεία» που μας προτείνει σήμερα ο εγγράματος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης :
“Είμαστε η τελευταία χώρα που δεν έχουμε νομοθετήσει ή θεσμοθετήσει το σύμφωνο συμβίωσης» και με την υπογραφή του συμφώνου «δεν ολοκληρώνεται το θέμα. Η ομοφυλοφιλία δημιουργεί φάντασμα ομοφοβίας και διακρίσεων. Αυτό συνιστά ρατσιστικό στίγμα. Πρέπει το, τι εστί γάμος, υιοθεσία και ομοφυλοφιλία να περνούν στην εκπαίδευση», πρότεινε ο κ.Μπουτάρης ενώ παράλληλα, ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι προτάσεις του Δημάρχου να περάσει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στην εκπαίδευση και τη διδασκαλία, είτε μέσα από την Αγωγή του Πολίτη ή το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής. «Να μην μαθαίνουμε μόνο για το πότε ύψωσε την σημαία ο Παλαιών Πατρών Γερμανός» σχολίασε μεταξύ άλλων ο Γ. Μπουτάρης!!!

Αν ρωτήσετε τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν, ούτε διδάσκονται το λόγο του Κολοκοτρώνη.Ο κάθε Μπουτάρης από την άλλη μεριά νομίζει πως Παιδεία είναι να επιβάλλει κάποιος την άποψή του.Νομίζουν πολλοί πως η Παιδεία είναι να διαμορφώνεις ραγιάδες του συστήματος και όχι ελεύθερους.