Ήταν φυσικό και επόμενο η “κυβερνητική στροφή” της Ν.Δ. προς τα δεξιά αλλά στο πεδίο του “φαίνεσθαι” και μόνο. Στο “είναι” και στο “γίγνεσθαι” αυτό δεν ισχύει. Γιατί, πολύ απλά πάντα ήταν και πάντα θα είναι δεξιά η πολιτική της Ν.Δ.

Του Νίκου Τσούλια Γραμματέα του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής.


Αλλά τι είχε γίνει για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση μιας τέτοιας στροφής; Ήταν αφενός ο θεωρητικός προεκλογικός λόγος, που συγκροτήθηκε με περισσή κομματική σκοπιμότητα, για δήθεν μια άλλη δεξιά (μεταρρυθμιστική!) και αφετέρου η χρησιμοποίηση κάποιων στελεχών της κεντροαριστεράς σε κυβερνητικές και σε διοικητικές θέσεις, με το δέλεαρ της εξουσίας και του χρήματος πάντα – ανεξάρτητα από τα διάφορα φληναφήματα των αλλοτριωμένων συνειδήσεων αυτών των στελεχών, που θεωρούν ότι είναι αναντικατάστατα για τη διακυβέρνηση και για το μέλλον της χώρας! Και αυτές οι δύο κινήσεις διαμόρφωσαν ένα ψευδεπίγραφο σκηνικό, που ούτως ή άλλως εύκολα θα κατέπιπτε.
Στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής τα πάντα αποκαλύπτονται. Άλλωστε, η ζωή και η κοινωνική πραγματικότητα προσεγγίζονται με ορθολογικές ερμηνείες και όχι με επινοημένες κατασκευές. Υπήρξαν βέβαια αρκετοί αφελείς, που πίστευαν ότι η μετακίνηση της δεξιάς στο κέντρο είναι απλό θέμα εκφοράς βούλησης και θεωρητικής αναφοράς του κ. Μητσοτάκη.

Αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων ήταν ο άλλος πόλος της ίδιας αντίληψης αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Ν.Δ., των ψηφοφόρων που θεώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και ως κεντροαριστερό κόμμα. Το ερώτημα είναι απλό. Πότε στην ιστορία του τόπου μας και σε ποια χώρα ένα κόμμα της δεξιάς ή της αριστεράς εξέφραζε τη δεξιά ή την αριστερά μαζί με την κεντροαριστερά – και κυρίως τι σημαίνει αυτό πολιτικά εν τοις πράγμασι;
Η Ν.Δ. έκανε και κάτι άλλο στο επίπεδο της σκληρής προπαγάνδας. Διαμόρφωσε μια Επιτροπή με επικεφαλής τον γνωστό επιστήμονα, τον κ. , και με πρόσωπα και από την Κεντροαριστερά και συνέγραψαν ένα , με ευχολόγια και τίτλους παραδοσιακούς δεξιούς, νεοφιλελεύθερους αλλά και μη δεξιούς, για να χρησιμοποιηθεί από αυτούς που θα ήθελαν να έχουν μια “νομιμοποίηση” για τη δεξιά στροφή τους. Αλλά ακόμα και τα λιγοστά σημεία της Έκθεσης, που έχουν μη δεξιούς τίτλους, αυτογελοιοποιούνται, αφού η κυβερνητική πολιτική είναι ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση.
Στην , η Ν.Δ. ήταν από την πρώτη ημέρα συνεπής στη δεξιά πολιτική με ακραίες πρακτικές σκληρού νεοφιλελευθερισμού, πολιτικές που ευνοούν με θεσμικό τρόπο κάθε ιδιωτική δραστηριότητα και που υποβαθμίζουν με πρωτόγνωρη αντιεκπαιδευτική αντίληψη τις δομές του δημόσιου τομέα της παιδείας.
Για παράδειγμα, έδωσε νομοθετικές δυνατότητες στα ιδιωτικά σχολεία που δεν θα παρέχονται στα δημόσια σχολεία. Εξίσωσε τα διπλώματα των κολεγίων (3ετών σπουδών) με τα πτυχία των πανεπιστημίων (4ετών και 5 ετών σπουδών). Ανοίγει ειδικό και εύκολο δρόμο πρόσβασης των αποφοίτων των ΙΕΚ στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση – δώρο ανταποδοτικό στους φίλους σχολάρχες. Και φυσικά η Ν.Δ. δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο ενίσχυσης της δημόσιας εκπαίδευσης.
Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Ονομάζει η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ και η κυβέρνηση της Ν.Δ. τα μέτρα της ως “μεταρρυθμίσεις”! Αλλά τι είναι τελικά μεταρρύθμιση; Να προσαρμόζονται και να εξελίσσονται οι θεσμοί στις γενικότερες τάσεις των καιρών μας αλλά με ποιον “οδηγό” και “κριτή” την κοινωνία και το δημόσιο ή την αγορά – και για ποιο σκοπό: για την ενίσχυση των πολιτών και των εργαζομένων ή των μεγαλοεπιχειρηματιών και του κεφαλαίου;
Τελικά, ποιό είναι το επιμέρους μήνυμα του ; Απέτυχαν οι δύο Υφυπουργοί και επέτυχε η Υπουργός; Επέδειξε σθένος η Ν.Δ. στην χωρίς νόημα απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ (λες και θα άλλαζε η αντιεκπαιδευτική πολιτική του ΥΠΑΙΘ με άλλο Υπουργό!) για παραίτηση της κ. Κεραμέως; Ήταν εμπόδιο στην κ. Κεραμέως οι υφυπουργοί; Έχει ισχυρό λόμπι αναφοράς η κ. και δεν μπορεί να μετακινηθεί;
Ό,τι και να ισχύει, είναι αδιάφορο. Το πρόβλημα είναι η δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ν.Δ., που δεν έχει κανένα σχέδιο εθνικής στρατηγικής, που δεν μπορεί να δει το κοινωνικό περιεχόμενο της παιδείας, που αποδομεί τη δημόσια εκπαίδευση, που θέτει το κράτος στην υπηρεσία των ιδιωτικών συμφερόντων!
Η “επιβράβευση” της κ. Κεραμέως αφορά τον στενό κομματικό πυρήνα της Ν.Δ. Αλλά πολύ καλά ξέρουμε ότι η πολιτική της Ν.Δ. στην εκπαίδευση βρίσκει αντίθετους την εκπαιδευτική κοινότητα, τον επιστημονικό κόσμο, τους επαγγελματικούς κλάδους των πτυχιούχων, τα επιμελητήρια, τα πανεπιστήμια και συνολικά την κοινωνία. Και είναι αυτή η δυναμική, που θα προσδιορίσει την μελλοντική πορεία των εκπαιδευτικών πραγμάτων της χώρας. Άλλωστε, πότε ευδοκίμησε η δεξιά πολιτική στην παιδεία;