Η Π.Ε.Κ. για το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ
Όλη η λειτουργία του κινήματός μας υπονομεύτηκε από την ηγεσία της ΟΛΜΕ. Δεν διαμόρφωσε ποτέ ούτε ένα γενικό πλαίσιο αιτημάτων! Δεν ανέπτυξε μια δυναμική εκστρατεία ενημέρωσης των εργαζόμενων για την αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης και για το τι σημαίνει για το μέλλον της χώρας.

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι σύμπτωμα της κρίσης, γι’ αυτό και την αναπαράγει και την επεκτείνει ακόμα και στα λυμένα ζητήματα. Ποτέ στην ιστορία της ΟΛΜΕ δεν είχαμε  αλαλία και απραξία. Ποτέ δεν είχαμε κενό αιτημάτων και θέσεων. Οι εκπαιδευτικοί δεν ξέρουν ποιες είναι οι θέσεις μας για το περιεχόμενο του σχολείου και για τα βασικά στοιχεία της θεσμικής εκπαίδευσης, για τους μισθούς και τις συντάξεις, για τα εργασιακά μας ζητήματα…, γιατί απλά δεν έχουν διαμορφωθεί ποτέ από το παρόν Δ.Σ.

Το μεγάλο πρόβλημα του εκπαιδευτικού επαγγέλματος σ’ αυτή τη συγκυρία δεν είναι μόνο η κρίση. Είναι και το ίδιο το τύποις Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Γιατί δεν είναι Διοικητικό Συμβούλιο. Είναι άθροισμα στελεχών και παρατάξεων που απλώς συνυπάρχουν στην Ερμού και Κορνάρου 2! Η μόνη κοινή αντίληψή τους είναι: όλοι εναντίον όλων. Δεν πρόκειται ποτέ με τη δεδομένη σύνθεση να βγάζει αποφάσεις και να εκφράζει τους εκπαιδευτικούς.

Η εικόνα της αδράνειας και της αλαλίας: 3 μέλη  ΣΥΝΕΚ (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), 3 μέλη ΔΑΚΕ (ΝΔ), 2 μέλη ΠΑΜΕ, 2 μέλη «Παρεμβάσεις» και 1 μέλος ΑΡ.ΕΝ. (ΛΑ.Ε.). Υπάρχει συνδυασμός με αυτή τη σύνθεση που θα δίνει συμφωνίες και αποφάσεις, με μια ελάχιστη πλειοψηφία 6/11; Προφανώς όχι και ποτέ! Και το πιο φοβερό είναι ότι διαφωνούν ακόμα και όταν συμφωνούν!

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν είναι Διοικητικό Συμβούλιο γιατί:

Δεν πρότεινε τίποτα.

Δεν αποφάσισε για κανένα ζήτημα.

Δεν εισηγήθηκε ποτέ κάποιο πλαίσιο για Γενικές Συνελεύσεις.

Δεν εξέφρασε ούτε στοιχειωδώς τα προβλήματα και τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών, και το πιο σημαντικό…

Δεν απολογήθηκε και δεν αγωνιούσε για το ότι δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά!

Αν δεν έκανε κάποιες παραστάσεις διαμαρτυρίας στο Υπουργείο, δεν θα ξέραμε καν ότι υπήρχε!

Στους δύσκολους καιρούς μας, όλοι έχουν κάποιους σταθερούς προσδιορισμούς της κουλτούρας τους και των αξιών τους, των θέσεών των και των συμφερόντων τους. Έχουν το συλλογικό τους φορέα. Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν! Δεν αναφέρονται καν στην Ο.Λ.Μ.Ε!

Το πρόβλημα είναι δομικό και πολιτικό. Η σύνθεση του Δ.Σ. εμπεριέχει και την απόλυτη αδράνειά του. Το ερώτημα είναι προκλητικά απλό: γιατί εκλέχτηκε το Δ.Σ.; Ο κ. Γαβρόγλου αλωνίζει και δημαγωγεί και το Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε. του προσφέρει μια έρημη χώρα στον κοινωνικό χώρο!

Η πρότασή μας για ουσιαστικό περιεχόμενο στη συλλογική δράση

Προφανώς δεν θα λύσουμε μόνοι μας το πρόβλημα της πρωτοφανούς καθήλωσης του κινήματός μας. Όμως θα δράσουμε καταλυτικά, για να βγαίνουν αποφάσεις, για να εκφράζουμε τη συλλογικότητά μας.

Σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις του κλάδου μας και του κινήματός μας από τη δεκαετία του 1980 μέχρι την περίοδο της κρίσης η παράταξή μας (ως ΠΑΣΚ) είχε σημαντική συμμετοχή.

Πίστη μας μια βεβαιότητα: δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ συνδικαλισμός χωρίς θέσεις και αποφάσεις.

Ζητάμε να μας στηρίξετε.

Να θέσουμε τέρμα στο τέλμα!

Πιστεύουμε σ’ έναν συνδικαλισμό θέσεων και αποφάσεων!

Θέλουμε καθημερινή προσπάθεια για ένα καλύτερο σχολείο

Θεωρούμε ότι ο Σύλλογος Διδασκόντων πρέπει να γίνει πεδίο αναδημιουργίας της συλλογικότητάς μας.

Να δίνουμε συστηματικά τη μάχη των ιδεών.

Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε τον καπιταλισμό.  Ούτε να επιδιδόμαστε μόνο σε ακτιβισμό και σε παραστάσεις διαμαρτυρίας μιας ομάδας επαγγελματοποιημένων συνδικαλιστών. Διαπιστώσαμε ότι μέσα στην κρίση αντί να αναπτυχθεί ο ορθολογισμός και η κινηματική δράση, εξαπλώθηκε η βία και ο φασισμός, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός.

Χάσαμε σε σημαντικό βαθμό ως εργαζόμενοι και ως πολίτες τη μάχη των ιδεών. Διαποτιστήκαμε από το αξιακό φορτίο των δυνάμεων της αγοράς. Ενσωματώσαμε στη συνείδησή μας τον τρόπο σκέψης του κεφαλαίου και δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα.

Ζούμε τη ζωή μας χωρίς να την αγαπάμε,
γιατί είναι ερημωμένη, γιατί δεν είναι δική μας!

Η μεγάλη πρόκληση των καιρών μας είναι μοναδικά «προκλητική»!

Μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ιδεολογική κυριαρχία του καπιταλισμού;

Μπορούμε να αναδείξουμε τα συλλογικά συμφέροντα των εργαζομένων και μια ισχυρή προοδευτική πολιτική;

Μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο της δράσης μας και της ζωής μας, έτσι ώστε να γίνουμε δημιουργοί της ιστορίας μας;

Εμείς λέμε «Ναι».

Αρκεί να ουσιαστικοποιήσουμε τη συλλογική μας δράση και να αγωνιστούμε κατά της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, κατά του φασισμού και του ρατσισμού, κατά των εντεινόμενων και επεκτεινόμενων κοινωνικών ανισοτήτων και της περιθωριοποίησης ευρέων κοινωνικών στρωμάτων.

Αρκεί να δίνουμε διαρκώς νόημα και περιεχόμενο στα μεγάλα δημοκρατικά προτάγματα και να προαγάγουμε συστηματικά το φωτεινό στερέωμα των ουμανιστικών αξιών: της αλληλεγγύης και της χειραφέτησης,  της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.

Οι περίπου 200.000 εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης είναι μαγιά δημιουργικής και προοδευτικής κοινωνίας, είναι φλόγα φωτεινού μέλλοντος. Πιστεύουμε στον εαυτό μας σημαίνει ότι είμαστε οι διαμορφωτές της ιστορίας μας. Πιστεύουμε στον παιδαγωγικό και μορφωτικό ρόλο μας σημαίνει ότι είμαστε κρίσιμοι συντελεστές της γραφής της ιστορίας των εργαζομένων.