Από τις προ κρίσης εποχές, στις οποίες το εκπαιδευτικό κίνημα αγωνιζόταν να αναδείξει τη φωτεινή ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού ως απόρροια του κρίσιμου ρόλου του σχολείου και της εκπαίδευσης στις αναδυόμενες κοινωνίες της γνώσης και της μάθησης, βρεθήκαμε στους καιρούς της κρίσης και των μνημονίων, των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών και της αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης, όπου διαμορφώνεται ήδη με ταχείς ρυθμούς η γκρίζα ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού.

Η εικόνα του σημερινού εκπαιδευτικού δεν είναι μόνο είναι εικόνα πλήρως αντεστραμμένη σε σχέση με τις ανάγκες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας• είναι εικόνα εξαθλίωσης και σουρεαλιστικών συνθηκών στις οποίες καλείται να ασκήσει το έργο του, είναι εικόνα τελικά απαξίωσης του παιδαγωγικού ρόλου και της ίδιας της αξιοπρέπειάς του. Και αυτό συνιστά μείζον εκπαιδευτικό και πολιτικό πρόβλημα!

Ποιος άλλος κλάδος υπαλλήλων του Δημόσιου τομέα, έχει δύο, τρεις ή και περισσότερες έδρες εργασίας μεταξύ των οποίων αναγκαστικά μετακινείται ακόμη και μέσα στην ίδια ημέρα;
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν νομοί στη χώρα, στους οποίους το ποσοστό των μετακινούμενων – σε δύο η περισσότερα σχολεία – εκπαιδευτικών φτάνει ή και ξεπερνά το 40%. Και αυτό βέβαια χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε μέριμνα της Πολιτείας για την ασφάλειά τους ή ακόμη και –σε πολλές περιπτώσεις- για τα έξοδα μετακίνησης τους.

Σε κανέναν άλλο εργασιακό χώρο του δημόσιου τομέα δεν έχουμε για ένα πολύ μεγάλο μέρος των εργαζόμενων μισθούς της μορφής των επιδομάτων και ταυτόχρονα τόπους εργασίας μακριά από την οικογένειά τους – με διπλά δηλαδή έξοδα -, και αυτή η συνθήκη δεν αφορά πλέον ένα μικρό μέρος της καριέρας τους αλλά υπερβαίνει τα 10 και τα 15 ή ακόμα και τα 20 χρόνια! Δηλαδή καλούνται οι εκπαιδευτικοί να κάνουν καριέρα μακριά από τις εστίες τους και με μισθούς που δεν αρκούν για τα στοιχειώδη. Πρόκειται για μορφή αναγκαστικής εγκατάλειψης των οικογενειών τους.

Η αδιοριστία όλων αυτών των χρόνων έχει κάνει το πρόβλημα εκρηκτικό. Οι εκπαιδευτικοί που έχουν ήδη δημιουργήσει οικογένεια δεν μπορούν να προσδοκούν σε μετάθεση σε εύλογο χρόνο, γιατί όλα τα κυβερνητικά μέτρα έχουν παγώσει την κινητικότητά τους.
Ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των εκπαιδευτικών βρίσκεται πλέον σ’ αυτό το καθεστώς της αναγκαστικής απομάκρυνσης από τις οικογενειακές εστίες.

Μείζον ασφαλώς, είναι το πρόβλημα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, οι οποίοι υφίστανται όλη αυτή τη δοκιμασία με την προοπτική του μόνιμου διορισμού να απομακρύνεται διαρκώς. Αρκετοί είναι σε καθεστώς αναπλήρωσης ακόμα και με 15 και 20 χρόνια προϋπηρεσίας και σε μεγάλες πλέον ηλικίες. Πρόκειται για απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς, που θέτει την επαγγελματική πορεία αλλά και την ίδια τη ζωή των αναπληρωτών και των οικογενειών τους σε πλήρη ανασφάλεια!

Είδαμε στις αρχές της σχολικής χρονιάς το πρόβλημα μη εύρεσης στέγης από τους εκπαιδευτικούς ιδιαίτερα στα νησιά υψηλής τουριστικής ζήτησης. Δεν προσέξαμε όμως τους εκπαιδευτικούς που δεν είχαν ούτε ένα ευρώ σαν διαθέσουν για ενοίκιο και προτίμησαν να μένουν σε υπνόσακο στο αυτοκίνητό τους ή και σε αποθήκες – ναι σε αποθήκες… -, γιατί επέλεξαν να συνεχίσουν να σπουδάζουν τα παιδιά τους ή για άλλους εξίσου σοβαρούς λόγους.

Η εικόνα απελπισίας αυτών των εκπαιδευτικών που δεν μπορούν στοιχειωδώς να επιβιώσουν δεν αφήνει ανέγγιχτη τη λειτουργία του σχολείου. Δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας που επιδίδονται συστηματικά στη δημαγωγία και στα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Έχουν πολιτική ευθύνη να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Καλούμε επίσης τους θεσμούς του εκπαιδευτικού κινήματος – και ιδιαίτερα την ΟΛΜΕ – και τους εκπαιδευτικούς να αναδείξουμε ένα σημαντικό εκπαιδευτικό πρόβλημα, να συγκεντρωθούν στοιχεία σ’ όλους τους νομούς της χώρας που αφορούν αυτό το ζήτημα και να αγωνιστούμε για την επίλυσή του.

Να μην αποδεχτούμε τη γκρίζα εικόνα του εκπαιδευτικού επαγγέλματος. Γιατί με έναν εκπαιδευτικό εξαθλιωμένο και ταπεινωμένο δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αγωγή και καμιά εκπαίδευση!