Για μία ακόμη χρονιά, η έκθεση του για την εκπαίδευση, καταγράφει αυτό που οι Έλληνες εκπαιδευτικοί βιώνουν ως μία σκληρή πραγματικότητα στην καθημερινή τους ζωή.

ΠΕΚ

Ότι είναι δηλαδή, από τους χειρότερα αμειβόμενους   μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.

Στην 5η χειρότερη θέση μεταξύ των χωρών που καταγράφονται, ο Έλληνας εκπαιδευτικός αμείβεται με λίγο περισσότερο από το μισό (!)  του μέσου όρου των χωρών του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. Ο μισθός του νεοδιοριζόμενου Έλληνα καθηγητή είναι λιγότερος από το μισό του Ισπανού συναδέλφου του και αρκετά χαμηλότερος από αυτόν του Τούρκου.

Και αυτά σε μία περίοδο που το επάγγελμα του εκπαιδευτικού απαξιώνεται  όχι μόνον από τις ασφυκτικά περιοριστικές οικονομικές πολιτικές, αλλά και από άλλες αρνητικές εξελίξεις που αφορούν τους όρους και τις συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου.

Ως Π.Ε.Κ. έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στην γκρίζα ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος μας:

Στους αναπληρωτές και ωρομίσθιους συναδέλφους –που πλέον αποτελούν περίπου το  1/5 του συνολικού εκπαιδευτικού δυναμικού-  χωρίς σταθερή εργασία, με την αγωνία της απόλυσης και της επαναπρόσληψης κάθε χρονιά , που δεν ξέρουν σε ποιο σημείο της χώρας θα μετακινηθούν.

Στο πολύ σημαντικό ποσοστό συναδέλφων  – που σε ορισμένους νομούς αγγίζει το 50%-,  να μετακινούνται σε 2 η περισσότερα σχολεία, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο το πενιχρό εισόδημα.

Στο επίσης πολύ σημαντικό ποσοστό συναδέλφων που βρίσκονται μακριά από  τις οικογενειακές τους εστίες χωρίς ελπίδα να βρεθούν κάποια στιγμή οριστικά κοντά στις οικογένειές τους.

Με τον αγώνα για την εξασφάλιση στέγης να γίνεται κάθε χρονιά δυσκολότερος, ειδικά σε νησιωτικές και τουριστικές περιοχές.

Αυτή η  εικόνα απελπισίας δεν αφήνει ανέγγιχτη τη λειτουργία του σχολείου και πρέπει να ανατραπεί.

Η αποσπασματική εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου αποτέλεσε όχημα αδικαιολόγητα άνισης μεταχείρισης των εκπαιδευτικών.

Είναι η περίοδος  που η ΟΛΜΕ οφείλει μαζί με τα άλλα μεγάλα αιτήματα του κλάδου να προτάξει τη διεκδίκηση για την αναβάθμιση των εκπαιδευτικών.

Να διεκδικήσουμε αποφασιστικά και ανυποχώρητα μισθούς ανάλογους των Ευρωπαίων συναδέλφων μας, με ελάχιστο αίτημα τα 1000€ κατώτατο μισθό για τον νεοδιόριστο εκπαιδευτικό.

Μισθούς που ανταποκρίνονται στο σύνθετο έργο του εκπαιδευτικού.

Μισθούς που διασφαλίζουν επιτέλους, αξιοπρεπή διαβίωση.

Δεν πρόκειται για κλαδική ή συντεχνιακή  διεκδίκηση.

Η ανοχή της κοινωνίας στην απαξίωση του εκπαιδευτικού είναι εικόνα υποχώρησης της σημασίας της εκπαίδευσης.

Οι μισθολογικές απολαβές αποτελούν αποτύπωση του σεβασμού της πολιτείας απέναντι στο έργο του εκπαιδευτικού.

Είναι ζήτημα Παιδείας και Πολιτισμού, που αφορά την ίδια την ποιότητα της παρεχόμενης στους μαθητές μας εκπαίδευσης.

 

 

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Αυξήσεις μισθών: Πώς θα ενισχυθεί το εισόδημα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα