Πειραιώς Σεραφείμ: Λόγοι ακυρώσεως ενώπιον ΣτΕ του Οργανισμού του Υπουργείου Παιδείας

Καταθέσαμε ἐμπροθέσμως ἐνώπιον τοῦ ΣτΕ αἴτησι ἀκυρώσεως τοῦ ΠΔ 18/2018 Ὀργανισμός Ὑπουργείου Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων (ΦΕΚ τ.Α΄ 31/23.2.2018) διά τούς κάτωθι νομίμους λόγους:

Α. Ἱστορικό

Ὁ καθ’ οὗ κ. Ὑπουργός, διὰ τοῦ προσβαλλομένου προεδρικοῦ διατάγματος προέβη εἰς ρύθμισιν τοῦἀντικειμένου τῆς ἀποστολῆς τοῦὙπουργείου Παιδείας, Ἔρευνας καὶ Θρησκευμάτων.

Συγκεκριμένως εἰς τὸἄρθρον 1 τοῦ προσβαλλομένου διατάγματος ἐρρυθμίσθη ἡἀποστολὴ τοῦἐν λόγω Ὑπουργείου ὁρισθέντος ὅτι: «Ἀποστολὴ τοῦὑπουργείου παιδείας, ἔρευνας καὶ θρησκευμάτων (ἐφ’ ἑξῆς ὑπουργεῖο) εἶναι ἡἀνάπτυξη καὶἡ συνεχὴς ἀναβάθμιση τῆς παιδείας μὲ σκοπό: α΄) τὴν ἠθική, τὴν πνευματικὴ καὶ τὴ φυσικὴἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, β΄) τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς συνείδησης, γ΄) τὴν προστασία τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τῆς λατρείας καὶ τὴν ἐποπτεία τῶν λειτουργῶν ὅλων τῶν γνωστῶν θρησκειῶν, δ΄) τὴν καλλιέργεια τοῦ σεβασμοῦ στὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου καὶ τῆς ἔκφρασης, ε΄) τὴν ἀνοχὴ στὴ διαφορετικότητα, στ΄) τὴ διαπαιδαγώγηση μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς δημοκρατίας, τῆς ἰσότητας, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς ἀπαγόρευσης τῶν διακρίσεων, τῆς διαφάνειας καὶ τῆς ἀξιοκρατίας, ζ΄) τὸν σεβασμὸ στὸ περιβάλλον, φυσικὸ καὶ πολιτιστικό, καὶ τὴν ἐμπέδωση τῆς ἀρχῆς τῆς ἀειφορίας, η΄) τὴ διαμόρφωση ἐλεύθερων, ἐνεργῶν καὶ κριτικὰ σκεπτόμενων πολιτῶν, θ) τὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴν προαγωγὴ τῆς ἐπιστήμης, τῆς ἔρευνας, τῆς καινοτομίας, τῆς τεχνολογίας, τῆς κοινωνίας τῆς πληροφορίας, ι) τὴ μέριμνα γιὰ τὴν ποιοτικὴἀναβάθμιση τῆς ἐκπαίδευσης τῆς νέας γενιᾶς καὶ τῆς διὰ βίου μάθησης».

Συνάμα διὰ τοῦἄρθρου 86 τοῦ προσβαλλομένου διατάγματος κατηργήθη τὸ «Π.Δ. 114/2014 (Α΄ 181) καὶ κάθε διάταξη, ἡὁποία ρυθμίζει κατὰ διαφορετικὸ τρόπο θέματα ποὺ περιλαμβάνονται στὶς διατάξεις του».

Τοιουτοτρόπως διὰ τῆς ἐν λόγω διατάξεως τοῦ προσβαλλομένου διατάγματος καὶ κατὰ παράβασιν τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ Νόμου κατηργήθη ἡ διάταξις τοῦἄρθρου 1 παράγραφος α΄ τοῦ προρρηθέντος Π.Δ. 114/2014 (ΦΕΚ τ.Α΄ 181), καθ’ ἥν, μεταξὺ τῶν σκοπῶν του ὡς ἄνω ὑπουργείου περιελαμβάνετο «α) ἡ προαγωγὴ τῆς παιδείας μὲ σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲἐλεύθερους καὶὑπεύθυνους πολίτες», εἰς τρόπον δηλαδή, ὥστε δυνάμει τοῦ προσβαλλομένου προεδρικοῦ διατάγματος δὲν συνιστᾶ πλέον σκοπὸν τοῦὑπουργείου παιδείας, ἐρεύνης καὶ θρησκευμάτων ἡἀνάπτυξις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων, τῶν φοιτούντων ἐν τοῖς ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τοῦ καθ’ οὗ τελούσιν διδακτηρίοις.

ΛΟΓΟΙ ΑΚΥΡΩΣΕΩΣ:

ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ ΝΟΜΟΥ: ΑΡΘΡΩΝ 13 (παρ. 1) καὶ 16 (παρ. 2) Σ., 1 (παρ. 1, 2 καὶ 3) Ν. 1566/1985, 9 ΕΣΔΑ καὶ 2 τοῦ Α΄ προσθέτου πρωτοκόλλου ΕΣΔΑ/ Ν. 2329/1953 καὶ ν.δ. 53/1974.

Τὸ προσβαλλόμενον διάταγμα περιλαμβάνον τὰς ἀναλυτικῶς προαναφερομένας ρυθμίσεις παραβιάζει τὰς ἐν θέματι διατάξεις τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ Νόμου καὶ πρέπει νομίμως νὰἀκυρωθῆ.

Εἰδικώτερον κατὰ τὴν παράγραφον 1 τοῦἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος ὁρίζεται ὅτι: «1. Ἡἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως εἶναι ἀπαραβίαστος. Ἡἀπόλαυσις τῶν ἀτομικῶν καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων δὲν ἐξαρτᾶται ἐκ τῶν θρησκευτικῶν ἑκάστου πεποιθήσεων».

Ἐπίσης κατὰ τὴν παράγραφον 2 τοῦἄρθρου 16 τοῦ Συντάγματος: «2. Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴν ἀποστολὴν τοῦ Κράτους, ἔχει δὲὡς σκοπὸν τὴν ἠθικήν, πνευματικήν, ἐπαγγελματικὴν καὶ φυσικὴν ἀγωγὴν τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξιν τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνειδήσεως καὶ τὴν διάπλασιν αὐτῶν ὡς ἐλευθέρων καὶὑπευθύνων πολιτῶν».

Ἀκόμη ἡ Σύμβασις τῆς Ρώμης περὶ προασπίσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦἀνθρώπου καὶ τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν, κυρωθεῖσα τὸ πρῶτον διὰ τοῦ Ν. 2329/1953 (ΦΕΚ 68 τ.Α΄) καὶἐκ νέου διὰ τοῦ ν.δ. 53/1974 (ΦΕΚ 256 τ. Α΄) ἔχουσα κατ’ ἄρθρον 28 πάρ. 1 Σ. ηὐξημένην τυπικὴν ἰσχὺν διὰ τοῦἄρθρου 9 κατοχυροῖ τὸἀνθρώπινον δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἐνῶ διὰ τοῦἄρθρου 2 τοῦ πρώτου προσθέτου πρωτοκόλλου της, ὁρίζει εἰδικώτερον ὅτι «οὐδεὶς δύναται νὰ στερηθῆ τοῦ δικαιώματος ὅπως ἐκπαιδευθῆ. Πᾶν κράτος ἐν τὴἀσκήσει τῶν ἀναλαμβανομένων ὑπ’ αὐτοῦ καθηκόντων ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς μορφώσεως καὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως θὰ σέβεται τὸ δικαίωμα τῶν γονέων ὅπως ἐξασφαλίζωσιν τὴν μόρφωσιν καὶἐκπαίδευσιν ταύτην συμφώνως πρὸς τὰς ἰδίας των θρησκευτικάς καὶ φιλοσοφικάς πεποιθήσεις».

Εἰδικῶς ἡ συγκεκριμένη διάταξις τοῦἄρθρου 2 τοῦ τ.Α΄ προσθέτου πρωτοκόλλου τῆς ΕΣΔΑ ἐπιβάλλει εἰς τὸ κράτος καὶ μάλιστα διὰ τῆς ἐπὶ τούτου ἁρμοδίας καθ’ ὕλην ὑπηρεσίας, οἷον ἐν προκειμένω τὸὙπουργεῖον Παιδείας, Ἐρεύνης καὶ Θρησκευμάτων, τὸν σεβασμὸν τοῦ δικαιώματος τῶν γονέων, ὅπως ἐξασφαλίζωσιν εἰς τὰ τέκνα των καὶ μαθητάς φοιτοῦντας ἐν τοῖς ἐποπτευομένοις ὑπὸ τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν τοῦὑπουργείου παιδείας διδακτηρίοις, τὴν παροχὴν θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ δὴ συμφώνου πρὸς τὰς ἰδίας αὐτῶν (τῶν γονέων) θρησκευτικάς πεποιθήσεις, περίπτωσις, ἡὁποία συντρέχει καὶ εἰς τὴν πλειονοψηφίαν τῶν ἡμετέρων συμπολιτῶν γονέων προσώπων φοιτούντων εἰς ἅπαντα τὰἐν τὴ χώρα λειτουργοῦντα Δημοτικὰ σχολεῖα, Γυμνάσια καὶ Λύκεια.

Ἐπειδὴἐξ ἄλλου ἐκ τῶν ἀνωτέρω διατάξεων ἑρμηνευομένων ἐν συνδυασμῶ μεταξὺ τῶν ἐν ὄψει τοῦ πασιδήλου γεγονότος ὅτι ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦἙλληνικοῦ Λαοῦ πρεσβεύει τὴν Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Πίστιν (ὉλΣτΕ 660/2018, ΣτΕ 3533/1985, ΝοΒ 1995 – 925 ἔπ.) ὡς τοῦτο μαρτυρεῖται ἄλλωστε καὶἀπὸ τὴν ἐπικεφαλίδα τοῦ Συντάγματος καὶἐκ τῆς ἐπικλήσεως τῆς Ἁγίας Ὁμοουσίου καὶἈδιαιρέτου Τριάδος καὶἐν συνδυασμῶ πρὸς τὸἄρθρον 3 Σ., μὲ τὸὁποῖον ἡὈρθοδοξία χαρακτηρίζεται ὡς ἡἘπικρατοῦσα ἐν Ἑλλάδι Θρησκεία, συνάγεται ὅτι θεμελιώδης σκοπὸς τῆς εἰς τὰ σχολεῖα παρεχομένης παιδείας εἶναι, μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶἡἀνάπτυξις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων ἀποκλειστικῶς συμφώνως πρὸς τὰ δόγματα, τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἱεράς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως καὶ διδασκαλίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἀποβλέπουν οἱ γονεῖς των ἀντλοῦντες ἀπὸ τὸὡς ἄνω ἄρθρον 13 τοῦ Συντάγματος τὸ καὶ διεθνῶς (κατὰ τὰς προειρημένας διατάξεις τῆς ΕΣΔΑ) κατωχυρωμένον δικαίωμα νὰἑξασφαλίζωσιν τὴν ἐκ μέρους τοῦ κράτους παροχὴν τῆς θρησκευτικῆς παιδείας καὶἀγωγῆς εἰς τὰ σχολεῖα διὰ μέσου της ἐποπτευούσης αὐτὰἁρμοδίας κρατικῆς ἀρχῆς, τοῦὑπουργείου παιδείας.

Ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ταύτην καὶ προκειμένου νὰ τύχη ἐφαρμογῆς ἡ διάταξις τοῦἄρθρου 16 πάρ. 2 τοῦ Συντάγματος, δηλαδὴ προκειμένου νὰἀναπτυχθῆἡ θρησκευτικὴ συνείδησις τῶν μαθητῶν συμφώνως τῇ διδασκαλίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως, τὸ κράτος καὶ δὴ τὸὑπουργεῖον παιδείας, ἐρεύνης καὶ θρησκευμάτων ὀφείλει νὰἐξακολουθήση νὰ δρᾶἐπὶ τῷ συγκεκριμένω ἀκριβῶς σκοπῶ, ἤτοι τῆς ἀναπτύξεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων, διὰ μέσου τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ὥστε τοῦτο νὰ διδάσκηται ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐπὶἱκανὸν ἀριθμὸν ὡρῶν ἑβδομαδιαίως καὶἀφ’ ἑτέρου ἐπὶ τῇ βάσει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον τῶν ἀρχῶν, τῶν δογμάτων, τῆς διδασκαλίας καὶ τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπὶ τῇ βάσει ἀναλόγων προγραμμάτων σπουδῶν καὶὀργανογράμματος τοῦἐν λόγω μαθήματος, διὰ τὸν καταρτισμὸν τῶν ὁποίων ἀποκλειστικῶς ἁρμόδιον τυγχάνει τὸὑπουργεῖον τοῦ καθ’ οὗἐν συνδυασμῷ μέ τάς διατάξεις τοῦἄρθρ. 2 τοῦ Ν. 590/1977 (ΦΕΚ τ.Α 146), διότι μόνον οὕτω δύναται νὰ διασφαλίζηται ἡἐπίτευξις τῆς ὡς ἄνω συνταγματικῆς ἀποστολῆς τῆς παιδείας, συνισταμένης εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλληνοπαίδων. Ὀφείλει δ’ ὡσαύτως ὁὑπουργὸς παιδείας, ὡς ἀποκλειστικὸς καθ’ ὕλην ἁρμόδιος λειτουργὸς ἐν τῇ κυβερνητικῇ λειτουργίᾳ, νὰἐξακολουθήση νὰἀποσκοπῆ κατὰ τὸν προορισμὸν καὶ τὸν σκοπὸν τοῦὑπουργείου εἰς τὸ νὰἐπιτυγχάνωσιν οἱ μαθηταὶ διὰ μέσου τῆς εἰς τὰ σχολεῖα παρεχομένης διαδικασίας ἐκπαιδεύσεως των τὴν ἀνάπτυξιν τῆς θρησκευτικῆς των συνειδήσεως, κατὰ τὴν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ νὰἱκανοποιῆται οὕτω τὸ δικαίωμα τῶν γονέων των, διὰ παροχὴν εἰς τὰ τέκνα των καὶ μαθητάς θρησκευτικῆς ἐκπαιδεύσεως συμφώνου πρὸς τὰς ἰδικάς των θρησκευτικάς πεποιθήσεις (ὉλΣτΕ 660/2018, ΣτΕ 3356/1995 ΝοΒ 1995 – 925 ἕπ.).

Μὲ τέτοιο ἀκριβῶς περιεχόμενον ἀντελήφθη ἐξ ἄλλου τὴν ἔννοιαν τῶν ἀνωτέρω διατάξεων καὶὁ κοινὸς νομοθέτης, ὁὁποῖος διὰ τοῦτο ὥρισε μὲ τὴν διάταξιν τοῦἄρθρου 1 Ν. 1566/ 1985 ὑπὸ τὸν τίτλον «Δομὴ καὶ λειτουργία τῆς πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως» (ΦΕΚ τ.Α΄ 167) ὅτι «Σκοπὸς τῆς πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως εἶναι νὰ συμβάλει στὴν ὁλόπλευρη, ἁρμονικὴ καὶἰσόρροπη ἀνάπτυξη τῶν διανοητικῶν καὶ ψυχοσωματικῶν δυνάμεων τῶν μαθητῶν, ὥστε ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ φῦλο καὶ τὴν καταγωγὴ νὰἔχουν τὴν δυνατότητα νὰἐξελιχθοῦν σὲὁλοκληρωμένες προσωπικότητες καὶ νὰ ζήσουν δημιουργικά. Εἰδικώτερα ὑποβοηθεῖ τοὺς μαθητές: α΄) Νὰ γίνονται ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι, δημοκρατικοὶ πολίτες, νὰὑπερασπίζονται τὴν ἐθνικὴἀνεξαρτησία, τὴν ἐδαφικὴἀκεραιότητα τῆς Χώρας καὶ τὴν δημοκρατία, νὰἐμπνέονται ἀπὸἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ζωή, τὴν φύση καὶ νὰ διακατέχονται ἀπὸ πίστη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὰ γνήσια στοιχεῖα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς παράδοσης. Ἡἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη». Μὲ τὸἄρθρο δὲ 6 παρ. 2 ὥρισε ὅτι ἡἐκπαίδευση στὸ Λύκειο «ἰδιαίτερα βοηθεῖ τοὺς μαθητὲς α΄) (…), β΄) Νὰ συνειδητοποιοῦν τὴν βαθύτερη σημασία τοῦὈρθοδόξου Χριστιανικοῦἤθους (…).»

Συνεπῶς ἡ ρητὴ κατάργησις καὶἀπαλοιφὴ διὰ τοῦ προσβαλλομένου διατάγματος ἀπὸ τοὺς σκοποὺς τοῦὑπουργείου παιδείας τοῦ συνταγματικοῦ σκοποῦ τῆς ἀναπτύξεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν προσκρούει ἀμέσως πρὸς τὰς ἐν λόγω διατάξεις τοῦ Νόμου, ἅτε μηδόλως δυναμένων νὰἐφαρμοσθῶσιν ἐὰν τὸ καθ’ ὕλην ἁρμόδιον ἐπὶ τῆς παιδείας ὑπουργεῖον παύση νὰἐπιδιώκη τὸν συγκεκριμένον σκοπόν.

Ἐξ ἄλλου ὁ νομοθέτης διὰ τῆς παραγράφου 3 τοῦἄρθρου 1 τοῦ αὐτοῦὡς ἄνω Νόμου 1566/1985 καὶ εἰς ὅ,τι ἀφορᾶἀκριβῶς τοὺς σκοπούς, εἰς οὕς ὀφείλουν νὰἀποβλέπωσι τὰ διδασκόμενα μαθήματα, τὰ συναφῆ των προγράμματα σπουδῶν, τὰ σχολικὰ βιβλία καὶ τὰ λοιπὰ διδακτικὰ μέσα, ἅτινα κατὰ τὴν παράγραφον 2 τοῦἰδίου ἄρθρου χαρακτηρίζονται ὡς βασικοὶ συντελεσταὶ διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῶν σκοπῶν τῆς παιδείας, ἡὁποία παρέχεται εἰς ἅπαντα τὰ σχολεῖα, τὰὁποῖα καὶἐποπτεύει ὁ καθ’ οὗ, συνιστῶντες ἅρα βασικὸν σκοπὸν διὰ τὴν λειτουργίαν τοῦ συγκεκριμένου ὑπουργείου, ὥρισε αὐτολεξεὶ τὰἑξῆς: «α΄) Τὰἀναλυτικὰ προγράμματα ἀποτελοῦν ἄρτιους ὁδηγοὺς τοῦἐκπαιδευτικοῦἔργου καὶ περιλαμβάνουν κυρίως: αα΄) σαφῶς διατυπωμένους, κατὰ μάθημα, σκοποὺς μέσα στὰ πλαίσια τῶν γενικῶν καὶ εἰδικῶν, κατὰ βαθμίδα, σκοπῶν τῆς ἐκπαίδευσης, ββ΄) διδακτέα ὕλη ἐπιλεγμένη σύμφωνα μὲ τὸν σκοπὸ τοῦ μαθήματος, σὲ κάθε ἐπίπεδο, ἀνάλογη καὶ σύμμετρη πρὸς τὸὡρολόγιο πρόγραμμα καὶ πρὸς τὶς ἀφομοιωτικὲς δυνατότητες τῶν μαθητῶν, διαρθρωμένη ἄρτια σὲἐπὶ μέρους ἑνότητες καὶ θέματα. (…)».

Οὕτως, ἡ διὰ τοῦ προσβαλλομένου ρύθμισις τῶν σκοπῶν τοῦὑπουργείου παιδείας, ἐρεύνης καὶ θρησκευμάτων, διὰ τῆς ὁποίας ἔχει πλέον ἀπαλειφθεῖ καὶ ρητῶς καταργηθεῖἡὑποχρέωσις τοῦ καθ’ οὗ νὰ μεριμνᾶ διὰ τὴν ἀνάπτυξιν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων, παραβιάζει τὴν συναφῆ συνταγματικὴν κατ’ ἄρθρον 16 πάρ. 2 ὑποχρέωσιν τοῦ κράτους ὡς πρὸς τὴν θεμελιωδεστέραν ἀποστολὴν τῆς παιδείας καὶ δὴ τοῦ καθ’ οὗὑπουργείου, ὡς καθ’ ὕλην ἀποκλειστικῶς ἐπὶ τῆς παιδείας ἁρμοδίου, συνισταμένης ἀκριβῶς εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων κατὰ τὰς θρησκευτικάς βεβαίως τῶν γονέων των πεποιθήσεις.

Δίχως τὴν παραμικράν ἀμφιβολίαν, ἡἀπάλειψις καὶ ρητὴ κατάργησις τῆς ἀναπτύξεως τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν ἀπὸ τοὺς σκοποὺς τοῦὑπουργείου τοῦ καθ’ οὗ, τοὺς ὁποίους ρυθμίζει τὸ προσβαλλόμενον διάταγμα, προσβάλλει καιρίως τὴν ἐν λόγω θρησκευτικὴν των συνείδησιν, τὴν κατὰ τὸ Σύνταγμα ἅμα ὡς ἀπαραβίαστον κατοχυρουμένην, παραβιάζει δ’ ὡσαύτως καὶ τὸ δικαίωμα καὶ τῶν λοιπῶν γονέων Ὀρθοδόξων μαθητῶν τοῦ Δημοτικοῦ, τοῦ Γυμνασίου καὶ τοῦ Λυκείου νὰ προσλαμβάνωσιν αὐτὰ διὰ μέσου τῶν ἐποπτευομένων ὑπὸ τοῦ καθ’ οὗ διδακτηρίων, θρησκευτικὴν ἐκπαίδευσιν σύμφωνον πρὸς τὰς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικάς πεποιθήσεις, ἤτοι ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν, τῶν δογμάτων καὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως.

Αἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 16 πάρ. 2 Σ. καὶ 9 ΕΣΔΑ, αἱ προβλέπουσαι τὴν ὑποχρέωσιν τοῦ κράτους νὰ μεριμνᾶ διὰ τὴν ἀνάπτυξιν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν, ὡς καὶἡ διάταξις τοῦἄρθρου 2 τοῦ Α΄ Προσθέτου Πρωτοκόλλου τῆς ΕΣΔΑ κατοχυροῖ τὸ δικαίωμα τῶν γονέων – καὶ τῶν τέκνων των – νὰ παρέχηται εἰς τὰ τέκνα των ὑπὸ τοῦ κράτους θρησκευτικὴἐκπαίδευσις σύμφωνος πρὸς τὰς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικάς πεποιθήσεις, ἀποκλείουσιν ἐντεῦθεν παντελῶς τὴν περίπτωσιν νὰ παύση νὰἀποτελῆ σκοπὸν τοῦἀποκλειστικῶς καθ’ ὕλην ἁρμοδίου ἐπὶ τῆς διδακτικῆς διαδικασίας Ὑπουργείου, ἡἐν λόγω ἀνάπτυξις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν, οἵτινες φοιτοῦν εἰς τὰ σχολεῖα, τὰὁποῖα λειτουργοῦν εἰς τὴν Ἑλλάδα, καθὼς καὶ εἰς τὴν ἀλλοδαπὴν ὑπὸ τὴν ἐποπτείαν τοῦ καθ’ οὗ.

Ὅθεν, τὸ προσβαλλόμενον διάταγμα παραβιάζει τὰς ἀνωτέρω διατάξεις τοῦ Συντάγματος καὶ τοῦ Νόμου καὶ τυγχάνει νομίμως ἀκυρωτέον.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ