Ἀριθμ. Πρωτ. 314
Ἡἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον στολισαμένη» τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων της, τὰ δάκρυα τῶν ὁσίων της καὶ τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰς θυσίας τῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεώς της, ἑορτάζει σήμερον τὴν ἡμέραν τῶν ὀνομαστηρίων της.


Ὀρθῶς καὶδικαίως ἐκλήθη καὶ καθιερώθη ὡς «Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» ἡἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν μετὰἀπὸπερίοδον ἑνὸς αἰῶνος σκληρῶν ἀγώνων ἡἀλήθεια ἔλαμψε καὶ κατίσχυσε τοῦ ψεύδους διὰ τῆς προσκυνήσεως ὡς φορέων προσωπικῆς παρουσίας καὶ θείας χάριτος τῶν ἱερῶν εἰκόνων τοῦσαρκωθέντος Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἁγίων Του. Δι᾿ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἀνεγνωρίσθη καὶ διεκηρύχθη ἅπαξ ἔτι ὅτι «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰωάν. α΄ 14) τιμήσας οὕτω καὶἁγιάσας τὴν ὑλικὴν κτίσιν καὶ τὸ σῶμα μας, διὰ νὰ τὰκαταστήσῃ «κοινωνοὺς θείας φύσεως» (πρβλ. Β΄ Πέτρ. α΄ 4), μετόχους τῆς θείας χάριτος καὶ ζωῆς.
Εἰς τὴν μεγάλην αὐτὴν καὶσωτήριον ἀλήθειαν, τὴν ὁποίαν ἐπολέμησαν οἱἀρνηταὶ τῆς προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἡὁδὸς πρὸς κατίσχυσιν τῆς ἀληθείας ἔναντι τοῦ ψεύδους, ὑπῆρξε καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτὴν ἐκείνη, τὴν ὁποίαν ἠκολούθησεν ἡἘκκλησία ἀπ᾿ἀρχῆς καθ᾿ὅλην τὴν διαδρομὴν τῆς ἱστορίας της, καὶ αὐτὴ δὲν ἦτο ἄλλη ἀπὸἐκείνην τῆς συνοδικότητος. Ἡδιάκρισις μεταξὺἀληθείας καὶψεύδους, ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, δὲν εἶναι πάντοτε εὐχερής. Καὶ οἱ αἱρετικοὶἐπίστευον καὶ πιστεύουν ὅτι κατέχουν τὴν ἀλήθειαν, καὶ θὰὑπάρχουν πάντοτε ἐκεῖνοι, οἱὁποῖοι θὰ χαρακτηρίζουν ὡς «αἱρετικοὺς» τοὺς μὴ συμφωνοῦντας πρὸς τὰς ἀπόψεις των. ἩὈρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτὴν μίαν καὶμόνον αὐθεντίαν ἀναγνωρίζει: τὴν Σύνοδον τῶν κανονικῶν ἐπισκόπων της. Ἄνευ συνοδικῆς ἀποφάσεως ἡδιάκρισις μεταξὺὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως δὲν εἶναι δυνατή. Ὅλα τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱἱεροὶ κανόνες της φέρουν τὴν σφραγῖδα τῆς συνοδικότητος. ἩὈρθοδοξία εἶναι ἡἘκκλησία τῆς συνοδικότητος.
Τὴν ἐκκλησιολογικὴν ταύτην ἀρχὴν ἀνέκαθεν ἐτόνισεν ἡὈρθόδοξος Ἐκκλησία, καὶ τὴν ἐφαρμόζει πιστῶς εἰς τοπικὸν ἐπίπεδον. Τοῦτο ἴσχυεν ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνας καὶἐπὶἐπιπέδου οἰκουμενικοῦἢ πανορθοδόξου, διεκόπη ὅμως λόγῳἱστορικῶν συγκυριῶν ἐπὶμακρόν. Σήμερον εὑρισκόμεθα εἰς τὴν εὐχάριστον θέσιν νὰἀναγγείλωμεν καὶἐπισήμως ἀπὸ τῆς ἱερᾶς ταύτης οἰκουμενικῆς καθέδρας ὅτι, χάριτι Θεοῦ, συμφωνίᾳ πάντων τῶν Προκαθημένων τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, θέλει πραγματοποιηθῆἡἀπὸπεντήκοντα καὶ πλέον ἐτῶν ἀποφασισθεῖσα Ἁγία καὶΜεγάλη Σύνοδος συνόλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ νήσῳΚρήτῃἀπὸ 18ης ἕως 27ης Ἰουνίου ἐ. ἔ., τῆς ὁποίας αἱἐργασίαι θὰἀρχίσουν διὰπανορθοδόξου Θείας Λειτουργίας ἐν τῷἐν ἩρακλείῳἹερῷ Ναῷ τοῦἉγίου Μηνᾶ κατὰ τὴν μεγάλην καὶ εὔσημον ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, θὰσυνεχισθοῦν δὲἐν τῇὈρθοδόξῳἈκαδημίᾳ παρὰ τὸ Κολυμβάριον Χανίων. Τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης ταύτης Συνόδου θέλει προεδρεύσει ἡἡμετέρα Μετριότης περιστοιχιζόμενος ὑπὸ τῶν λοιπῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, θὰμετάσχουν δὲὡς μέλη αὐτῆς ἀντιπροσωπεῖαι ἐξ ἀρχιερέων ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν τούτων.
Πρώτιστος σκοπὸς καὶσπουδαιότης τῆς Πανορθοδόξου ταύτης Συνόδου εἶναι νὰ καταδειχθῇὅτι ἡὈρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶἈποστολικὴἘκκλησία, ἡνωμένη ἐν τοῖς Μυστηρίοις, καὶ μάλιστα τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, καὶ τῇὈρθοδόξῳπίστει, ἀλλὰ καὶἐν τῇσυνοδικότητι. Διὸ καὶ προητοιμάσθη αὕτη ἐπὶμακρὸν χρονικὸν διάστημα διὰσειρᾶς Προπαρασκευαστικῶν Ἐπιτροπῶν καὶΠροσυνοδικῶν Διασκέψεων, ὥστε τὰΚείμενα τῶν ἀποφάσεών της νὰδιαπνέωνται ὑπὸὁμοφωνίας, καὶὁ λόγος της νὰἐκφέρεται “ἐν ἑνὶστόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ“.
Τὰ θέματα, τὰὁποῖα θὰἀπασχολήσουν τὴν Ἁγίαν καὶΜεγάλην Σύνοδον, καθορισθέντα πανορθοδόξως ἤδη κατὰ τὸν χρόνον τῆς ἀποφάσεως τῆς συγκλήσεώς της, ἅπτονται κυρίως προβλημάτων ἐσωτερικῆς δομῆς καὶ ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὰὁποῖα χρῄζουν ἀμέσου διευθετήσεως, ὡς καὶζητημάτων ἀφορώντων εἰς τὰς σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον καὶ τὴν ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἐποχήν μας. Γνωρίζομεν, βεβαίως, ὅτι ὁ κόσμος ἀναμένει νὰἀκούσῃ τὴν φωνὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπὶπολλῶν ἐκ τῶν φλεγόντων προβλημάτων, τὰὁποῖα ἀπασχολοῦν τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον. Ἀλλὰἐκρίθη ἀναγκαῖον ὅπως ἡὈρθόδοξος Ἐκκλησία διευθετήσῃ πρῶτον τὰ τοῦ οἴκου της πρὶν ἢἐκφέρῃ λόγον πρὸς τὸν κόσμον, πρᾶγμα τὸὁποῖον δὲν ἔχει παύσει νὰ θεωρῇ χρέος της. Τὸὅτι μετὰ τὴν πάροδον τόσων αἰώνων ἡὈρθοδοξία ἐκφράζει τὴν συνοδικότητά της ἐπὶπαγκοσμίου ἐπιπέδου ἀποτελεῖ τὸ πρῶτον καὶἀποφασιστικὸν βῆμα, τὸὁποῖον ἀναμένεται ὅτι διὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μετ᾿ οὐ πολὺ θὰἀκολουθήσουν καὶἄλλα διὰ τῆς συγκλήσεως, σὺν Θεῷ, καὶἄλλων Πανορθοδόξων Συνόδων.
Ἀδελφοὶἀγαπητοὶ καὶτέκνα προσφιλῆἐν Κυρίῳ,
Τὰ μεγάλα ἱστορικὰγεγονότα κατευθύνονται ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ ΘεοῦὁὉποῖος καί, τελικῶς, εἶναι ὁΚύριος τῆς Ἱστορίας. Ἡμεῖς σπείρομεν καὶκοπιῶμεν, ἀλλ᾿ὁ αὐξάνων εἶναι ὁ Θεός (πρβλ. Α΄ Κορ. γ΄, 8). ἩἉγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ, ὄντως, γεγονὸς ἱστορικὸν καὶ εἰς τὸν Θεὸν καὶ μόνον ἐναποθέτομεν τὴν ἔκβασίν του. Καλοῦμεν, ὅθεν, πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους ἀνὰ τὸν κόσμον πιστούς, κλῆρον καὶ λαόν, εἰς προσευχὴν πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεὸν ὅπως στέψῃ διὰ τῶν εὐλογιῶν Του τὸ γεγονὸς τοῦτο, διὰ νὰ οἰκοδομηθῇ δι᾿ αὐτοῦἡἘκκλησία Του καὶ δοξασθῇ τὸπανάγιον Ὄνομά Του. Οἱ καιροὶ εἶναι κρίσιμοι καὶἡἑνότης τῆς Ἐκκλησίας δέον νὰἀποτελέσῃ τὸὑπόδειγμα τῆς ἑνότητος τῆς σπαρασσομένης ἀπὸ διαιρέσεις καὶσυγκρούσεις ἀνθρωπότητος. Ἡἐπιτυχία τῆς Ἁγίας καὶΜεγάλης Συνόδου εἶναι ὑπόθεσις ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τὰὁποῖα καὶ καλοῦνται νὰἐπιδείξουν τὸἐνδιαφέρον των δι᾿ αὐτήν. Ἤδη, τὰ συμφωνηθέντα πανορθοδόξως καὶὑποβαλλόμενα εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον κείμενα δημοσιοποιοῦνται καὶτίθενται εἰς τὴν διάθεσιν παντὸς καλοπροαιρέτου πιστοῦ πρὸς πληροφορίαν καὶἐνημέρωσίν του, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἔκφρασιν τῆς γνώμης του καὶ τῶν προσδοκιῶν του ἀπὸ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον.
Ταῦτα ἀγγέλλοντες παντὶ τῷ πληρώματι τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην ἡμέραν εὐχόμεθα ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς δωρῆται τῇἘκκλησίᾳ Αὐτοῦ καὶ πᾶσιν ὑμῖν πλουσίαν τὴν χάριν καὶ εὐλογίαν Του, δῴη δὲ καὶ τῷ κόσμῳπαντὶ “τὴν εἰρήνην διὰ παντὸς ἐν παντὶ τρόπῳ” (Β΄ Θεσ. γ΄, 16).
Ἐν ἔτει σωτηρίῳ͵βις’, κατὰ μῆνα Μάρτιον (κ’)
Ἐπινεμήσεως Θ´

+ ὁΚωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης
+ ὁΠεργάμου Ἰωάννης, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΝτένβερ Ἠσαΐας, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁἈτλάντας Ἀλέξιος, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΠριγκηποννήσων Ἰάκωβος, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΠροικοννήσου Ἰωσήφ, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΦιλαδελφείας Μελίτων, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΓαλλίας Ἐμμανουήλ, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΔαρδανελλίων Νικήτας, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΝτητρόϊτ Νικόλαος, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁἉγίου Φραγκίσκου Γεράσιμος, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁΣηλυβρίας Μάξιμος, ἐν Χριστῷ εὐχέτης
+ ὁἈδριανουπόλεως Ἀμφιλόχιος, ἐν Χριστῷ εὐχέτης