Παρέμβαση του Νίκου Φίλη κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την παιδεία στην ολομέλεια της Βουλής

31-08-16 Παρέμβαση του Νίκου Φίλη κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την παιδεία στην ολομέλεια της Βουλής

Την τακτική των προσωπικών επιθέσεων και της δολοφονίας χαρακτήρων που ακολουθούν Γεωργιάδης και ΝΔ στηλίτευσε ο Νίκος Φίλης από το βήμα της Βουλής, υπογραμμίζοντας ότι η τακτική αυτή αποδεικνύει την αδυναμία πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο Νίκος Φίλης ξεκίνησε την παρέμβασή του από τη ρύθμιση για τις επανεγγραφές των φοιτητών, για την οποία τόνισε ότι αφορά ενεργούς φοιτητές, οι οποίοι για δυο συνεχή εξάμηνα δεν γράφτηκαν στη σχολή και τους δίνεται πλέον το δικαίωμα της εγγραφής.

Ο Νίκος Φίλης σχολίασε και την αναφορά του κ. Γεωργιάδη στον Ισοκράτη:

«Και ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής χθες με τον Ισοκράτη μας έκανε μάθημα. Αλλά θα ήθελα να σας πω ότι ο τρόπος με τον οποίο αναφερθήκατε στον Ισοκράτη, για την ισονομία κατ’ αξίαν, δεν παραπέμπει σε Δημοκρατία, παραπέμπει σε Αριστοκρατία. Η ισονομία είναι για όλους τους πολίτες, το μάθαμε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν υπάρχει ψήφος τιμαρίου, δεν υπάρχει ψήφος κατ’ αξίαν όπως λέτε, η ψήφος του αμόρφωτου και του μορφωμένου, του φτωχού και του πλούσιου, του διαγραμμένου φοιτητή, του αιώνιου φοιτητή ή του αποτυχόντος να μπει στο πανεπιστήμιο έχει την ίδια βαρύτητα, την ίδια αξία. Αυτή είναι η αξία της Δημοκρατίας.

Εσείς όμως επιλέξατε, κακοποιώντας για άλλη μια φορά ένα αρχαίο κείμενο, την ισονομία κατ’ αξίαν. Είναι ισονομία τελεία και παύλα. Αυτή είναι η Δημοκρατία».

Ακολούθως ο Νίκος Φίλης τοποθετήθηκε για την αριστεία αλλά και για τις αλλαγές στην εκπαίδευση:

“Μιλάτε συνεχώς για τους αρίστους. Βεβαίως, πρέπει να υπάρχει μια τάση βελτίωσης και προσωπικής και συλλογικής στην κοινωνία, αλίμονο. Αλλά όμως όταν μιλάτε για τους αρίστους πρέπει να δούμε αν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρόνια, και εδώ και σε άλλες χώρες, βοήθησαν τη γενικότερη πρόοδο του συνόλου, την αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου, την αναβάθμιση της γενικότερης κοινωνικής και εργασιακής κατάστασης;

Υπάρχουν έρευνες και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που λένε τεκμηριωμένα ότι στα χρόνια της προπαγάνδας περί αριστείας στην Ελλάδα, υπάρχει μια όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων. Η PISA είναι ένας ευρωπαϊκός τρόπος μέτρησης ορισμένων εκπαιδευτικών δυνατοτήτων και εκεί επιβεβαιώνεται ότι έχουμε μια αύξηση της επιτυχίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των παιδιών που προέρχονται από οικογένειες με μορφωτικό επίπεδο και εύπορες, τεράστια αύξηση και μείωση στην προσπάθεια να μπουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση παιδιά που προέρχονται από μορφωτικά και κοινωνικά στρώματα χαμηλότερα.

Θα μου πείτε φταίει η αριστεία; Δε λέω η αριστεία, λέω οι πολιτικές που επιχειρεί παραπλανητικά να συγκαλύψει το θεώρημα της αριστείας, γι’ αυτό είπα και στην πρωτολογία μου ότι το βασικό θέμα είναι όχι να κουβεντιάσουμε με επίθετα μεταξύ μας, με ταμπέλες με συνθήματα, αλλά η ουσία.

Όταν εμείς ως κυβέρνηση αναβαθμίζουμε το σύνολο της δημόσιας εκπαίδευσης, ακολουθώντας και τη διεθνή κατεύθυνση και προοπτική, αυτό δεν είναι κακό, δεν μας το επιβάλλει κανείς, ανοίγουμε τα μάτια μας, δεν θέλουμε να υπάρξει στην Ελλάδα το παράδοξο των εξετάσεων για τα πανεπιστήμια που αδιάβλητες μεν είναι άλλα βλέπουμε πως έχουν πια φτάσει στο τέλος της δυναμικής τους. Θέλουμε λοιπόν να αλλάξουμε αυτό τον τρόπο πρόσβασης στα πανεπιστήμια. Θέλουμε να δώσουμε κύρος στο σχολείο. Εκεί να αποδώσουμε τη διαδικασία εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στο σχολείο, όχι στην παραπαιδεία.

Θέλουμε να αποκτήσει ο εκπαιδευτικός, το σχολείο ο γονιός και το παιδί εμπιστοσύνη στην εκπαίδευση, για αυτό όλη η συζήτηση που κάνουμε και θα κάνουμε για την αλλαγή του τρόπου εισόδου στα πανεπιστήμια ακριβώς σε αυτό κατατείνει, στην αναβάθμιση του λυκείου και κυρίως των δυο τελευταίων τάξεων. Σε μια κατεύθυνση αναβάθμισης σε περιεχόμενα σπουδών που θα επιλέξουν τα παιδιά και ταυτόχρονα οι προηγούμενες τάξεις να αποτελέσουν ένα πρόγραμμα όπου θα υπάρχει εύρος γνωστικών αντικειμένων, αυτό που λέμε αναβάθμιση συνολικά της εγκύκλιας εκπαίδευσης. Αυτός είναι ο στόχος μας.

Μας ακούνε οι Έλληνες πολίτες, έχουμε μεταρρυθμιστική ατζέντα που είναι υπέρ όλων, όχι των ολίγων, το είπα και νωρίτερα. Δεν ψάχνουμε να φτιάξουμε φέτες αρίστων και να πετάμε τη μεγάλη πλειοψηφία στον Καιάδα, αν υπήρξε Καιάδας, και αυτό ιστορικά αμφισβητείται ιστορικά όπως ξέρετε, χάριν λόγου το λέω. Γι’ αυτό και όλες οι αλλαγές ξεκινάνε από κάτω, από το ολοήμερο νηπιαγωγείο, που μας λέγατε ότι θα τα κλείσουμε, και τώρα έχουμε με λιγότερα νήπια και προνήπια, λόγω της υπογεννητικότητας, περισσότερα τμήματα νηπιαγωγείων. Τα στοιχεία είναι σαφή και μπορούμε να τα ανακοινώσουμε στη Βουλή. Με λιγότερα νήπια και προνήπια – και ευτυχώς που φέραμε τα προνήπια με μια πολιτική αξιοποίησής τους στο δημόσιο προσχολικό σύστημα – έχουμε περισσότερα νηπιαγωγεία.

Μας λέγατε κλείνουμε το ολοήμερο, άλλο ψέμα. Τα παιδιά στο ολοήμερο ήταν όπως και πέρσι. Το ίδιο και τα τμήματα. Τίποτα δεν έκλεισε.

Μας λέγατε ότι θέλουμε να διαλύσουμε το δημοτικό σχολείο. Το δημοτικό δεν θα είναι δυο ταχυτήτων αλλά ένας τύπος για όλα τα παιδιά και του τελευταίου μέρους της Ελλάδος. Τα 4θεσια θα έχουν ίδιο πρόγραμμα με νέα γνωστικά αντικείμενα, από την Α τάξη, ξένη γλώσσα, πληροφορική. Παντού το ίδιο πρόγραμμα. Η εξοικονόμηση έχει να κάνει με το θέμα της καλύτερης κατανομής του προσωπικού και της αξιοποίησης των δυνατοτήτων που υπάρχουν. Πέρσι πήραμε 23.000 φέτος παίρνουμε 20.800. Αυτή είναι η διαφορά και τα σχολεία θα λειτουργήσουν έστω και αν υπάρξουν τρικλοποδιές είτε πολιτικές είτε παρασυνδικαλιστικές, το τονίζω. Δεν είναι θέμα που αφορά την κυβέρνηση αφορά την κοινωνία. Στις 12 Σεπτεμβρίου τα παιδιά που θα κάνουν αγιασμό να μην κάνουν το σταυρό τους γιατί το σχολείο είναι διαλυμένο αλλά να λένε ‘’Θαύμα, λειτουργεί το σχολειό μας! ‘’.

Άρα, όλα τα μέτρα που παίρνουμε δεν είναι μέτρα για εξοικονόμηση προσωπικού και συνεπώς δημιουργίας τεχνητών πλεονασμάτων στους εκπαιδευτικούς-κάθε άλλο. Σας υπενθυμίζω ότι τη χρονιά πριν το ΣΥΡΙΖΑ είχατε πάρει 18.000 εκπαιδευτικούς με μαζική εκροή συνταξιούχων.

Μόνο 18.000 αναπληρωτές είχατε πάρει. Εμείς φέτος παίρνουμε 20.800 με ελάχιστη συνταξιοδότηση, χιλίων περίπου εκπαιδευτικών. Δεν πάμε στα κουτουρού, ούτε πετάμε τα χρήματα του ελληνικού λαού έτσι. Ούτε κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει μόχθος και ενδιαφέρον για τη δημόσια εκπαίδευση. Αυτό είναι το ντέρτι μας, αυτή είναι η επιλογή μας, να αναβαθμίσουμε το δημόσιο σχολείο. Και το κάνουμε όχι για λόγους μόνο ιδεολογικούς, αυτό είναι δεύτερο, το κάνουμε για λόγους που έχουν να κάνουν με τη λογοδοσία απέναντι στην κοινωνία. Μια κοινωνία η οποία με τη δική σας πολιτική έχει καταρρακωθεί και πρέπει να την ανορθώσουμε. Και το σχολειό θα αποδειχθεί μοχλός ανόρθωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.

Τελειώνοντας -και ζητώ συγγνώμη- μας είπατε-άκουσα κ από τον κ. Χαρακόπουλο κι από σας- ότι υιοθετούμε το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας. Της ήσσονος προσπαθείας…για να το πούμε όπως είναι…Λοιπόν, ακούστε κύριοι της Νέας Δημοκρατίας. Όταν λέτε ‘’ήσσονα προσπάθεια’’, τι εννοείτε ακριβώς; Ότι τα παιδιά θα διαβάζουν λιγότερο; Ότι θα έχουνε λιγότερες εξετάσεις; Ότι θα έχουνε λιγότερο άγχος; Άρα λοιπόν η μείωση του ωραρίου δε συνιστά ήσσονα προσπάθεια. Συνεννοούμαστε. Συνιστά συμμόρφωση προς μια εκπαιδευτική αντίληψη που θεωρεί ότι το σχολείο πρέπει να έχει γνωστικά αντικείμενα, τα επιλέγει, διορίζει καθηγητές διδασκαλίας των γνωστικών αντικειμένων και το σχολείο δεν να είναι απλώς μηχανισμός παραγωγής εισοδημάτων. Άλλη είναι η δουλειά του σχολείου. Το σχολείο δεν υπάρχει για να διορίζει αφειδώς κάθε χρόνο μόνιμους ή αναπληρωτές. Υπάρχει για να διορίζει όσους χρειάζεται για να υπηρετεί ένα συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σχέδιο για τα παιδιά. Η δουλειά για την ανεργία είναι δουλειά άλλων υπουργείων και άλλων πολιτικών.

Είχαμε φέτος 100.000 περίπου υποψηφίους για τις θέσεις αναπληρωτών και ωρομισθίων. Όσους και να παίρναμε, δε θα καλυπτόταν η ανάγκη αυτή για δουλειά των ανθρώπων. Η εκπαίδευση υπάρχει για την εκπαίδευση και για το παιδί. Δε θα φορτώνουμε προγράμματα δήθεν για να μαζεύουμε κόσμο, να κάνουμε προσλήψεις εις βάρος της μόρφωσης και εις βάρος της ψυχικής ηρεμίας των παιδιών.

Και τελειώνω. Αναβαθμίζουμε και το δημοτικό και το γυμνάσιο. Μειώσαμε τις ώρες, μάλιστα. Τρεις ώρες την εβδομάδα. Αυτό είναι υποβάθμιση σχολείου; Δηλαδή τα εφτάωρα τα τρία αν γίνουνε δύο, υποβαθμίζεται το γυμνάσιο; Όχι βέβαια, αυτό είναι υποκρισία. Τι άλλο κάνουμε; Καταργούμε τα τρίμηνα. Πάμε σε τετράμηνα. Καταργούμε τα 12 και 14 μαθήματα στο τέλος της χρονιάς τα οποία είναι άνευ αντικειμένου. Είναι απλώς για να λέμε ότι λειτουργεί το σχολείο στη βάση των εξετάσεων και μόνο. Και τα κάνουμε 4. Και στη διάρκεια της χρονιάς δίνουμε τη δυνατότητα ο δάσκαλος να κάνει μεν μια εξέταση στο τετράμηνο, αλλά να μπορεί επίσης να κάνει και πολλά ωριαία τεστ και κυρίως να συνηθίσουν τα παιδιά, από μικρά, στα project της εργασίας, της συνθετικής εργασίας.

Γιατί εδώ πηγαίνουν τα παιδιά μας στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια και σ’ όλα διαπρέπουν, εκεί που έχουν μεγάλο πρόβλημα, μία χωλότητα, είναι στην αδυναμία διαμόρφωσης επεξεργασίας συνθετικών εργασιών. Και εμείς θέλουμε να αναβαθμίσουμε το σχολείο. Και γι’ αυτό δίνουμε αυτή τη μάχη, όχι για να γίνουμε ‘’καλοί’’ στα παιδιά. Σίγουρα η δικιά μας αντίληψη δεν είναι η αντίληψη του άκρατου ανταγωνισμού. Δεν είναι η αντίληψη της διαμόρφωσης πολλών κατηγοριών σχολείων μέσω των κουπονιών. Ελευθερία, επιλογή λέγεται αυτό; Θα διαλέγει ο γονιός σε ποιο σχολείο θα πάει το παιδί του, δημόσιο ή ιδιωτικό και θα παίρνει και ένα χαρτζιλίκι το μήνα απ’ το κράτος; Αυτό είναι διάλυση του συστήματος εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Δεν είναι δικαίωμα στην επιλογή του σχολείου. Πέστε το καθαρά, ο κ. Φορτσάκης το ‘χει γράψει, ότι είναι επιλογή αυτό το πράγμα, το άκουσα απ’ τον κ. Βορίδη χθες, σιγά-σιγά φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία προσχωρεί στο ‘’δικαίωμα της επιλογής’’ , το ψευδώνυμο δικαίωμα της επιλογής το οποίο συνιστά επαναλαμβάνω μία βόμβα στα θεμέλια της δημόσιας εκπαίδευσης. Γιατί το δημόσιο σχολείο είναι το σχολείο της γειτονιάς , εκεί που πηγαίνει το παιδί. Και αυτό πρέπει να το διασφαλίσουμε αναβαθμίζοντας τη λειτουργεία του σχολείου της γειτονιάς και όχι διαμορφώνοντας πολλών ταχυτήτων σχολεία τα οποία οδηγούν μετά σε πολλές ταχύτητες μαθητών, καθηγητών και τελικά σε έναν άκρατο κοινωνικό ανταγωνισμό μέσα στο σχολείο. Θέλουμε προσπάθεια στο σχολείο, με συνεργατικότητα, με δημοκρατία, ισονομία-πώς την είπατε;-ισονομία κατ’ αξίαν. Δηλαδή καταλαβαίνετε όταν μιλάτε για αξιοκρατία, δεν μιλάτε για δημοκρατία.

Ευχαριστώ.»