Τελικά, πόσο δίκαιες είναι οι και  γιατί δεν χωράνε όλοι όσοι θέλουν να σπουδάσουν στα μας;

Ο Στράτος Στρατηγάκης, σε άρθρο του στη «Ναυτεμπορική», αναλύει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις, επισημαίνοντας ότι, αν και είναι ένας αδιάβλητος διαγωνισμός, δεν είναι δίκαιος. Όπως αναφέρει, πρόκειται για μια διαδικασία επιλογής και όχι μια εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς ο στόχος δεν είναι να αξιολογηθεί η επίδοση των μαθητών, αλλά να κατανεμηθούν οι υποψήφιοι στις διαθέσιμες θέσεις των πανεπιστημίων.

Ο καθορισμός του αριθμού των γίνεται από το, το οποίο συχνά δεν λαμβάνει υπόψη τις εισηγήσεις των πανεπιστημιακών τμημάτων σχετικά με τον αριθμό των φοιτητών που μπορούν να υποδεχθούν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προκύπτουν στρεβλώσεις, με τμήματα να δέχονται περισσότερους φοιτητές από όσους μπορούν να εκπαιδεύσουν αποτελεσματικά, ενώ άλλα να μην καλύπτουν όλες τις διαθέσιμες θέσεις λόγω των περιορισμών της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ).

Δείτε επίσης

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ανισορροπίας παρατηρείται στις Στρατιωτικές Σχολές, όπου η ΕΒΕ οδήγησε στο να μείνουν κενές πολλές θέσεις, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για τμήματα με εξασφαλισμένη επαγγελματική αποκατάσταση.

Οι υποψήφιοι που θα μπορούσαν να καλύψουν αυτές τις θέσεις αποκλείστηκαν λόγω χαμηλής βαθμολογίας σε μαθήματα που μπορεί να μην σχετίζονται άμεσα με τις απαιτήσεις της εκπαίδευσης που θα λάβουν.

Πανελλήνιες 2025: Είναι δίκαιες; Τι πρέπει να αλλάξει στους εισακτέους

Ο Στρατηγάκης εξηγεί επίσης ότι αν η εισαγωγή στα πανεπιστήμια γινόταν χωρίς εξετάσεις, αυτό θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα σε τμήματα υψηλής ζήτησης, όπως η Ιατρική Αθηνών, όπου ο αριθμός των φοιτητών θα αυξανόταν ανεξέλεγκτα.

Η μεγάλη συγκέντρωση φοιτητών σε συγκεκριμένα τμήματα θα οδηγούσε σε δυσλειτουργίες, καθώς δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές και προσωπικό για να υποστηρίξουν ένα τόσο μεγάλο αριθμό σπουδαστών.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που θίγει είναι η αναντιστοιχία μεταξύ του αριθμού των αποφοίτων και των αναγκών της αγοράς εργασίας. Σε τομείς όπως η εκπαίδευση, για παράδειγμα, η υπερπαραγωγή πτυχιούχων χωρίς αντίστοιχες θέσεις εργασίας οδηγεί πολλούς απόφοιτους στο να αναζητούν εργασία σε εντελώς διαφορετικά αντικείμενα.

Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση όπου οι νέοι αποκτούν τίτλους σπουδών που δεν τους εξασφαλίζουν επαγγελματική αποκατάσταση, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η αξία των πανεπιστημιακών πτυχίων.

Κατά την άποψή του, ο καθορισμός των θέσεων στα πανεπιστήμια θα έπρεπε να γίνεται με γνώμονα τις ανάγκες της οικονομίας, ώστε οι απόφοιτοι να έχουν περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Η ορθολογική κατανομή των εισακτέων, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τη δυναμική της αγοράς όσο και τις πραγματικές δυνατότητες των πανεπιστημίων, θα μπορούσε να συμβάλει σε μια δικαιότερη και πιο αποτελεσματική τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Δείτε επίσης