Πλησιάζει λοιπόν προς το τέλος της η προσπάθεια των φετινών μαθητών της Γ’ Λυκείου να περάσουν την πύλη κάποιου ΑΕΙ ή ΤΕΙ.  Όπως πάντα, γονείς, καθηγητές, ειδικοί, φίλοι, όλοι προσπαθούμε να μεταφέρουμε κάτι χρήσιμο στα παιδιά πιστεύοντας ότι θα τους προσφέρει την απαραίτητη «δύναμη»  σε αυτή την τελική ευθεία μιας διαδρομής με 12ετη παρουσία στα σχολικά θρανία.

Ο Πομπός (περιβάλλον) στέλνει μηνύματα

Μέσα από την (κατά κανόνα) καλή διάθεση το περιβάλλον συμμετέχει λοιπόν έμμεσα στην προετοιμασία των μαθητών και προσπαθεί να την υποστηρίξει – τονώσει. Άλλοτε χρησιμοποιώντας παραδοσιακές μεθόδους: να τρως και να κοιμάσαι καλύτερα, άλλοτε ασκώντας αρνητική κριτική: δεν διαβάζεις πολύ, άλλοτε συγκρίνοντας εποχές:  εγώ όταν έδινα διάβαζα από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε άλλες δε περιπτώσεις  ακολουθώντας  περισσότερο σύγχρονες προσεγγίσεις που αποβλέπουν στην ενθάρρυνση και τον περιορισμό του άγχους:  δίνεις τη μάχη σου και αυτό είναι το σημαντικό.

[irp posts=”110730″ name=”Πανελλήνιες 2017: Απάντηση του υπουργείου για τον αριθμό εισακτέων”]

Ο Δέκτης (μαθητής) τα αναλύει

Ο υποψήφιος δεν είναι μόνο ότι πρέπει να αποκωδικοποιήσει όλα τα προηγούμενα και να καταλήξει στα δικά τους συμπεράσματα. Είναι και ότι πρέπει συγχρόνως να απαντήσει στις δικές του σκέψεις. Και δεν είναι πάντα έτοιμος για κάτι τέτοιο.

  • Πως μπορεί να γνωρίζει ότι η επιλογή της σχολής σήμερα (με τα κριτήρια των 17-18 ετών) θα είναι εκείνη που θα τον καλύπτει μετά από 10 ή περισσότερα χρόνια;
  • Είναι σωστά ενημερωμένος για τις σχολές, μαθήματα,  πραγματικό  αντικείμενο σπουδών, επαγγελματικές προοπτικές;
  • Ο ίδιος κάνει την επιλογή; Ή έμμεσα άλλοι αποφάσισαν για εκείνον;
  • Πως θα εξελιχτεί η κατάσταση της χώρας; Θα μείνει στην Ελλάδα;
  • Έχει προσπαθήσει (μέχρι τώρα) αρκετά;

[irp posts=”109605″ name=”Πανελλήνιες 2017: Σε ποιες σχολές θα «εκτοξευθούν» οι βάσεις 2017″]

Οι δικές μου παρατηρήσεις – σκέψεις

Σε αυτή την τελευταία μαθητική χρονιά, εμφανίζονται συνήθως στους υποψήφιους φοιτητές δύο διαφορετικές μεταξύ τους τάσεις. Και λέγοντας τάσεις, εννοώ την προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού της «θέσης» τους ενόψει των Πανελλαδικών εξετάσεων του Ιουνίου.

Η πρώτη περίπτωση, αφορά εκείνους τους μαθητές που το «μη δημιουργικό» άγχος, ή η σύγκριση με τους άλλους εμποδίζει τον προσδιορισμό της πραγματικής εικόνας – πορείας τους με αποτέλεσμα την υποτίμηση των δυνατοτήτων τους.

Στον αντίποδα, θα συναντήσεις άτομα που έχουν σίγουρο το 20αράκι!
Αυτό λέγεται υπερτίμηση των δυνατοτήτων. Κάτι που αυτόματα μεταφράζεται σε  υποτίμηση του «αντιπάλου».  Και είναι γνωστό  (τις περισσότερες φορές) το τι συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας (κάτι πολύ θετικό) δεν έχει καμία σχέση με την υπερτίμηση αυτών.

[irp posts=”109539″ name=”Πανελλήνιες 2017: ‘Η του ύψους ή του βάθους οι βάσεις 2017″]

Θα πρότεινα..

Απευθυνόμενος στον μαθητή που προσπαθεί – και  σαν δάσκαλος που θεωρεί ότι δεν μεταφέρει «έτοιμη» γνώση αλλά βοηθάει στην κατανόηση της γνώσης ή στη δημιουργία νέας (Έτοιμη γνώση ή εργαλεία σκέψης για την κατάκτησή της) θα ήθελα να του στείλω τις παρακάτω σκέψεις μου:

  • Στάθμησε πολύ σοβαρά τις συνέπειες της υποεκτίμησης ή της υπερεκτίμησης.
    Ίσως καταλήξεις και εσύ στο συμπέρασμα ότι η εμφάνιση – της όποιας εκ των δύο, μπορεί  να αποδειχτεί  εξίσου λανθασμένη.
  • Δεν δίνεις μόνο εσύ . Αυτό σημαίνει ότι σκέψεις, προβληματισμοί και άγχος συνοδεύουν και πολλές χιλιάδες άλλα άτομα που δίνουν μαζί με εσένα.
  • Το ενδεχόμενο ένας μαθητής που προσπάθησε σωστά να μην πέτυχε το στόχο του παρατηρείται σπάνια.

Για επίλογο..

Ακόμα και αν θεωρήσεις (κάπου εκεί προς τα τέλη του Ιουνίου) ότι δεν πέτυχες το καλύτερο που μπορούσες, να είσαι σίγουρος ότι τα τωρινά 18 σου χρόνια είναι ακριβώς εκείνα που στο αύριο της ζωής σου θα σε οδηγήσουν στο να εντοπίσεις, προσπαθήσεις και στη συνέχεια κατακτήσεις αυτό που θέλεις. Απαραίτητα όμως πρέπει: να το θέλεις!