Πανελλήνιες 2017: Ο ρόλος των γονιών για την επιτυχία

Είναι ασφαλώς ανθρώπινο (και όχι μόνο) οι γονείς να θέλουν να συμμετέχουν με τη δική τους λογική στην όποια προσπάθεια των παιδιών τους για την επίτευξη κάποιου στόχου. Είναι απόλυτα κατανοητή η συνειδητή ή όχι παρέμβαση, προτροπή, εμψύχωση, αναφορά σε παραδείγματα, ανάλυση της προοπτικής της επιτυχίας που γίνεται προς τα παιδιά. Πάντα ίσχυε (μεταφορικά) ότι μαζί με τους μαθητές δίνουν πανελλαδικές και οι γονείς τους!

Η αγάπη, το ενδιαφέρον, η επιθυμία, η ανάγκη (κατά άλλους το καθήκον) της προσφοράς, σπάνια απουσιάζει στη σχέση γονιού – παιδιού.

Αυτή η προσφορά συνήθως έχει κτιστεί πάνω σε θεμέλια (λογικές) που έχουν ηλικία περίπου 30 ετών..αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι μια μέση διαφορά ηλικίας του παιδιού με τους γονείς του.

Σε αυτές τις γραμμές δεν γίνεται προσπάθεια «σύγκρισης» του τότε με το τώρα για το ποιος είναι ο καλύτερος..ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του γι αυτό.

Όμως ο σημερινός μαθητής θέλει να γίνει αποδέκτης εκείνων των ακουσμάτων που θα ικανοποιήσουν τα σημερινά αισθητήρια όργανα της ακοής του. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Πρέπει να «χρωματιστεί» η υπάρχουσα άποψη με εκείνους τους συνδυασμούς χρωμάτων που θα «αρέσουν» το 2017. Ασφαλώς κάτι πολύ δύσκολο, συγχρόνως όμως απαραίτητο.

Ίσως θα πρέπει οι γονείς να «διατηρήσουν» τον βασικό και μοναδικό ρόλο που έχουν χωρίς να προσπαθούν να επωμισθούν (μάλλον ασυνείδητα) ρόλους άλλων που συμμετέχουν στην προσπάθεια των παιδιών για επιτυχία στις εξετάσεις του Ιουνίου.

Ο καθένας που συμμετέχει (άμεσα ή έμμεσα)στην προσπάθεια του υποψήφιου φοιτητή έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο που σε αρκετές περιπτώσεις δεν τον «ανέλαβε» μόνος του. Οι γονείς (κατόπιν έρευνας) του τον ανέθεσαν γιατί εκτίμησαν ότι πρέπει να τον εμπιστευθούν.

Ασφαλώς δεν υπάρχει άνθρωπος να διαφωνήσει για την ύπαρξη «θέλησης» των γονιών να βοηθήσουν. Μερικές φορές όμως η αγάπη «μεταλλάσσεται» σε υπέρμετρο άγχος με αποτέλεσμα τη «μεταφορά» του στους μαθητές με τον όχι κατάλληλο (για εκείνους) τρόπο.

Στην τελευταία στροφή πριν τις πανελλαδικές η αγάπη και η ενθάρρυνση από τη μεριά των γονιών, η προσπάθεια των παιδιών και η «σωστή» εκτίμηση των δυνατοτήτων τους, η ύπαρξη «πραγματικών» φίλων, και η από κάθε άποψη «παρέα» με σωστούς καθηγητές είναι εκείνο το άθροισμα των διακριτών ρόλων που θα οδηγήσει τον μαθητή από Σεπτέμβριο να ονομάζεται φοιτητής!