ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ – Ο υπνοβάτης της εκπαίδευσης
Ο κ. Φίλης μας καθησύχασε. Ο υπνάκος του τις προάλλες στη Βουλή δεν οφειλόταν σε αναστολή των λειτουργιών του ιδεολογικοπολιτικού του νευρικού συστήματος, αλλά στη γνωστή ασθένεια που ονομάζεται «υπνική άπνοια». Εξέφρασε δε την επιθυμία να γίνει «πολιτικός στόχος» και η ένδεια των επιχειρημάτων των πολιτικών του αντιπάλων να μην τους οδηγεί σε προσωπικές επιθέσεις. Η ένσταση δεκτή, η επιθυμία του απολύτως σεβαστή. Μου υπενθύμισαν δε πως, εκτός από τιμητής της «εθνικής συλλογικότητάς» μας, ο κ. Φίλης είναι και υπουργός Παιδείας. Και δη δραστήριος, απ’ αυτούς που δεν τα βάζουν εύκολα κάτω, όπως οι υπνοβάτες που σκαρφαλώνουν στα κάγκελα της ταράτσας χωρίς να αντιλαμβάνονται το κενό που περιμένει να τους υποδεχτεί. Κοινώς ακροβατούν στην πραγματικότητα νομίζοντας πως περπατούν στον κόσμο των ονείρων. Και, ως γνωστόν, είναι επικίνδυνο να τους ξυπνήσεις.
Εμαθα λοιπόν πως ο κ. Φίλης, ως υπουργός Παιδείας, ετοιμάζεται να επαναφέρει νομοσχέδιο το οποίο είχε εκπονήσει ο προκάτοχός του κ. Κουράκης και το οποίο είχε απορριφθεί από την τρόικα, διότι θεωρήθηκε ότι καταργεί μνημονιακό νόμο.
Πρόκειται στην ουσία για απόπειρα κρατικοποίησης της ιδιωτικής εκπαίδευσης – έναν από τους ελάχιστους θυλάκους ιδιωτικής οικονομίας που λειτουργούν ακόμη στην τυραννική επικράτεια του τετραπληγικού κράτους. Τριμελής επιτροπή θα αποφασίζει για τις απολύσεις εκπαιδευτικών. Θα απαρτίζεται δε από ένα συνδικαλιστή, έναν εκπρόσωπο του υπουργείου και έναν του σχολείου.
Το υπουργείο στις περισσότερες περιπτώσεις ψηφίζει ό,τι υποστηρίζει ο συνδικαλιστής.
Η διάταξη αποσκοπεί στην κατάργηση της απελευθέρωσης των απολύσεων – πάντα στον ιδιωτικό τομέα εννοείται. Το βαθύ κράτος παραμένει αλληλέγγυο με τον εαυτό του.
Η κατάργηση των εξωακαδημαϊκών δραστηριοτήτων που πολλά σχολεία παρέχουν στους μαθητές είναι η δεύτερη διάταξη του νομοσχεδίου. Είχα την τύχη να φοιτήσω σε ένα σχολείο που τις θεωρούσε εξίσου σημαντικές με το ακαδημαϊκό του πρόγραμμα, και πάντα θυμάμαι την ομιλία του Ανδρέα Εμπειρίκου που έγινε στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων. Τη θυμάμαι ενώ δεν θυμάμαι τίποτε από τριγωνομετρία για παράδειγμα. Κανονικά θα έπρεπε να επιβάλλονται και στα δημόσια σχολεία. Ομως, θα μου πείτε, εδώ καταργούν την ανάγνωση ελληνικής λογοτεχνίας, ως εκ τούτου, η επιστήμη δικαιούται να σηκώσει τα χέρια της ψηλά.
Αυτό όμως που έχει περισσότερη σημασία στην περίπτωση, είναι ο τρόπος με τον οποίον οι ιδεολογικές εμμονές μετατρέπουν τους ανθρώπους σε υπνοβάτες.
Το μίσος για κάθε τι που δεν ελέγχεται από το κράτος είναι το απόλυτο ιδεολογικό πρόταγμα της ριζοσπαστικής αριστεράς – αν βρείτε κι άλλο θα σας ήμουν ευγνώμων. Και, ω του θαύματος, αυτό το μίσος συμβαδίζει αρμονικά με τις απαιτήσεις της εκλογικής της πελατείας.
Και, ω του θαύματος, το αρμονικό ζεύγος πελατειακών συμφερόντων και ιδεολογικών εμμονών δίνει και το στίγμα της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση. Κολακεύουμε τους δικούς μας κι αν δεν τα καταφέρουμε δεν φταίμε εμείς. Φταίει το μνημόνιο που υπογράψαμε.
Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο! Σκανδαλωδώς ανθρώπινο. Για μία ακόμη φορά παλεύουν να σώσουν το βαθύ κράτος αδιαφορώντας για την παιδεία.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
