Παιδιά με ιδιαιτερότητες: Από το περιθώριο του σχολικού πλαισίου στο κέντρο του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού της χώρας

Παιδιά με ιδιαιτερότητες: Από το περιθώριο του σχολικού πλαισίου, στο κέντρο της σχολικής ζωής, στο κέντρο του κοινωνικού και παραγωγικού ιστού της χώρας

Λευτάκη Μαρία, κοιν.Λειτουργός, Ιδρυτικό μέλος της Ομάδας “Γονείς που διεκδικούν δημόσια παράλληλη στήριξη”

Αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Γονέων Κηδεμόνων

Το Σεπτέμβρη του 2017 μητέρα συμμαθήτριας του 12χρονου σήμερα γιου μου, που είναι στο φάσμα του αυτισμού, έξω από την καγκελόπορτα του σχολείου, την ώρα που οι γονείς ήμασταν μαζεμένοι για να πάρουμε τα παιδιά μας, μου επιτέθηκε λεκτικά, ζητώντας μου να πάρω το αυτιστικό μου παιδί και να το πάω σε αυτιστικό σχολείο…

Τότε ένιωσα πολύ θυμό και πόνο θεωρώντας άδικη αυτή την επίθεση που γινόταν , όχι προς εμένα, αλλά απέναντι στο παιδί μου. Σήμερα όταν σκέφτομαι ξανά εκείνο το περιστατικό, μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να αισθανθώ, γιατί όλο αυτό αποτέλεσαι το κίνητρο για μένα να συμβάλλω στην ενημέρωση, την ευαισθητοποήση των ανθρώπων γύρω μου, αλλά και στην ενδυνάμωση των γονέων που βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο.

Στόχος: Ενά σχολείο για όλους! Όπου τα “διαφορετικά” παιδιά θα έχουν ρόλο και χώρο. Ενα σχολείο όπου η ιδιαιτερότητα θα βγει από το περιθώριο και θα μετατοπιστεί στο κέντρο, που θα προετοιμάζει, όχι τους περιθωριοποιημένους πολίτες του αύριο, αλλά πολίτες που θα έχουν θέση στον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό της χώρας. Γιατί -και ας μην κοροιδευόμαστε- τα παιδιά που σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο του σχολικού πλαισίου, ως ενήλικες πάλι στο περιθώριο θα τα συναντήσουμε, διότι αυτός θα είναι και ο μόνος δρόμος που εμείς  τους έχουμε δείξει.

Η μεγάλη εισροή προσφύγων στη χώρα, η αύξηση του ποσοστού του παιδικού αυτισμού, των μαθησιακών δυσκολιών και των λοιπών αναπτυξιακών διαταραχών, η αύξηση του ποσοστού της επιληψίας, η πολύωρη έκθεση  μικρών παιδιών σε ηλεκτρονικά παιχνίδια  εικονικής πραγματικότητας τρόμου και βίας, που έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της βιαιης και επιθετικής συμπεριφοράς, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, με τα ποσοστά της κατάθλιψης μέσα στην οικογένεια να έχουν αυξηθεί δραματικά, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενημέρωσης και επιμόρφωσης απ’ την πλευρά του υπουργείου παιδείας των εκπαιδευτικών μας ,αποτελούν κάποια μονο από τα δεδομένα που έχουμε, τα οποία και έχουν διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα  μεσα στο σχολείο, τις περισσότερες φορές μη διαχειρίσιμη από την πλευρά γονέων και εκπαιδευτικών, με αρνητικό αντίκτυπο στην πορεία και την εξέλιξη των μαθητών.

Η εφαρμογή του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού συστήματος άλλωστε έχει αποτύχει εφόσον  δεν είναι ανθρωποκεντρικό και λειτουργεί χωρίς να στοχεύει στη διαμόρφωση υγιούς και ισορροπημένης προσωπικότητας, η παραπαιδεία ανθίζει, οι γνώσεις των μαθητών είναι ανεπαρκείς ,  και δε βασίζεται στην ανάπτυξη των χαρισμάτων και των δεξιοτήτων τους, αλλά επικεντρωνεται στην ανεπάρκεια και την αδυναμία τους . Στην ουσία το εκπαιδευτικό μας συστημα είναι σαν ένας άνθρωπος με ένα πόδι, που αντί να του μάθουμε να πατάει στο πόδι που διαθέτει, σε όλα τα μπορώ δηλαδή, τον βάζουμε να σταθεί στο πόδι που δεν υπάρχει δίνοντας έμφαση σε όλα του τα δεν μπορώ.

Έχοντας στο μυαλό μου πρόσφατα περιστατικά, όπως η κατάληψη των παιδιών σε σχολείο της Καλαμαριάς, με αίτημα να φύγει ένας συμμαθητής τους που έπασχε από σπάνιο σύνδρομο, τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων στη Σάμο και τα Γρεβενά που δεν έστελναν τα

παιδιά τους σχολείο, γιατί στο συγκεκριμένο χώρο τα απογεύματα λειτουργούσε δομή εκπαίδευσης προσφύγων, αλλά και μιλώντας με εκατοντάδες οικογένειες μέσα στη χώρα που μεγαλώνουν παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές, αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίοι βιώνουν δυσάρεστες καταστάσεις εντός του σχολικού πλαισίου, αντιλαμβάνομαι ότι θα πρέπει, αν πράγματι ενδιαφερόμαστε για την προάσπιση των δικαιωμάτων όλων των παιδιών, αλλά και για μια παιδεία που θα στοχεύει στη διαμόρφωση καλύτερων ανθρώπων και όχι στη στείρα γνώση, να αγωνιστούμε ώστε τα “ανεπιθύμητα” παιδιά να σταματήσουν να αλλάζουν σχολείο, αλλά να αλλάζει το σχολείο, προκειμένου να τα δεχθεί και να τα ενσωματώσει.

Γιατί, ακόμα και όταν κάποιοι ζητούν ή επιδιώκουν την απομάκρυνση ενός μαθητή απ’ το σχολείο, εκείνος ο μαθητής θα βρεθεί σε ένα άλλο σχολείο που το πιθανότερο είναι ότι και εκει θα υπάρξουν κάποιοι που θα επιδιώξουν εκ νέου την αποπομπή του. Και τελικά με αυτο τον τρόπο το πρόβλημα δε λύνεται αλλά μετατίθεται και μετατίθεται, ώσπου ο ανήλικος “ανεπιθύμητος” μαθητής το μονο που αισθάνεται να είναι απόρριψη και θυμό, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά του να χειροτερεύει και τα προβλήματα που δημιουργεί να είναι ολοένα και εντονότερα. Και ευλόγως θα αναρρωτηθείτε: Μα τι πρέπει να κάνουμε με τα παιδιά που δημιουργούν συνέχεια προβλήματα, είναι ανυπάκουα και η συμπεριφορά τους ενίοτε επικίνδυνη ή παραβατική; Από προσωπική εμπειρία σας λέω ότι τις περισσότερες φορές όταν το σχολικό περιβάλλον είναι ένα περιβάλλον αγάπης, αποδοχής, σεβασμού, ειλικρινούς ενδιαφέροντος και υπάρξει συνεργασία ανάμεσα σε σχολείο και οικογένεια, τότε και οι αρνητικές συμπεριφορές δεν εξαλείφονται μέν, διότι δεν έχουν αφετηρία τη σχολική, αλλά την οικογενειακή ζωή, αλλά σίγουρα μειώνονται. Αλλά, και οι συμμαθητές του θα έχουν τεράστιο όφελος μαθαίνοντας να δείχνουν κατανόηση στη διαφορετικότητα και όχι να αφήνονται στον ενστικτώδη απομωνοτισμό και κατόπιν να συναγωνίζονται στον εκφοβισμό.

Όλο και πιο συχνά πια αναφερόμαστε σε περιστατικά bulling που λάμβάνουν χώρα εντός του σχολικού πλαισίου. Όμως έχει πραγματικά αναρρωτηθεί κανείς τι είναι το bulling και από που ξεικινάει;

Μια μέρα βρέθηκα σε ένα λύκειο, ένα από κείνα τα απρόσωπα κτήρια, όπου δεξιά και αριστερά του διαδρόμου που βάδιζα είχαν κρεμαστεί αφίσες

με θέμα το bulling. No bulling, stop bulling, μιλάμε για το bulling, αντιbulling. Περπατούσα και σκεφτόμουν: παιδιά με αναπτυξιακή διαταραχή, αναπηρίες, μαθησιακές δυσκολίες που προκειμένου  να διαγνωστούν από ιατροπαιδαγωγικά κέντρα, αναπτυξιολογικά και παιδοψυχιατρικά ιατρεία δημοσίεων νοσοκομείων, θα πρέπει να μπουν σε λίστα αναμονής και να περιμένουν στη καλύτερη περίπτωση μήνες  και αυτό…είναι bulling.

Όταν οι παράλληλες στηρίξεις φθάσουν στα σχολεία, αν φθάσουν με μήνες καθυστέρησης και για λίγες μονο ώρες …είναι bulling.

Όταν υπάρχουν σχολεία που δε δέχονται να κάνουν εγγραφή σε παιδιά με διάγνωση προκειμένου να μη χαλάσει το image τους …είναι bulling.

Όταν, ενώ υπάρχουν οι προυποθέσεις  δημιουργίας τμημάτων ένταξης, το αίτημα γονέων και εκπαιδευτικών δεν εισακούεται και τα τμήματα ένταξης δε δημιουργούνται …είναι bulling.

Όταν υπάρχουν σχολεία που στεγάζονται σε ορόφους  χωρίς ράμπες, χωρίς ασανσέρ, χωρίς τουαλέτες ΑμεΑ …είναι bulling.

Όταν γονείς ή εκπαιδευτικοί στρέφονται εναντίον οικογενειών που μεγαλώνουν παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές και αναπηρίες ζητώντας την απομάκρυνση των παιδιών αυτών απ’ τα σχολεία που φοιτούν τα τέλεια παιδιά τους …είναι bulling.

Όταν το Υπουργείο Παιδείας ζητάει απ’ τους εκπαιδευτικούς, προκειμένου να αξιολογηθούν τα παιδιά μας από ΚΕΣΥ, τη σύσταση ομάδων εκπαιδευτικής υποστήριξης και μέσω των ομάδων αυτών να πραγματοποιηθεί η πρώτη διάγνωση, καθώς και η διαμόρφωση και η εφαρμογή εξατομικευμένου προγράμματος εκπαίδευσης σε μαθητές που χρηζουν ειδικής εκπαιδευτικής υποστηριξης, χωρίς οι εκπαιδευτικοί να έχουν οποιαδήποτε κατάρτιση ή επιμορφωση πάνω στο θέμα, και ταυτόχρονα δίνοντάς τους ακόμη και  τη δυνατότητα να διώξουν ένα παιδί απ’ το σχολείο με τη βοήθεια της δημοτικής αρχής, εκτός από κατάργηση της πρώιμης παρέμβασης, εμπαιγμός και κορϊδία ...είναι bulling.

Ως εκ τούτου και για να σταματήσουν τα φαινόμενα bulling εντός των σχολείων θα πρέπει να σταματήσει να ασκεί bulling το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα σε παιδιά και οικογένειες που λόγω της ιδιαιτερότητάς τους βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.

Θέλω να πω σε όσους κατέχουν κάποιο αξίωμα και μπορούν να

επηρεάσουν την εκπαιδευτική πραγματικόητα, ότι η ιδιαιτερότητα των παιδιών μας δεν είναι επιλογή μας, ούτε δική τους. Τα παιδιά μας θα μπορούσαν να είναι δικά σας παιδιά. Η κοινωνία μας έχει αποτύχει όταν ακόμη και σήμερα μιλάμε για ένταξη μέσα στο σχολείο, γιατί την ίδια στιγμή που μιλάμε για ένταξη είναι σαν να παραδεχόμαστε πως χιλιάδες παιδιά , προσφυγόπουλα, παιδιά ρομά, παιδιά με αναπηρίες, με διαταραχές, με αρνητικές συμπεριφορές, βρίσκονται στο περιθώριο.

Στην χώρα μας υπάρχουν πολλοί γονείς άνεργοι, φτωχοί, οι οποίοι επειδή δεν έχουν ασφαλιστική κάλυψη δεν μπορούν να παρέχουν στα παιδιά τους θεραπείες ειδικής αγωγής , με αποτέλεσμα αυτά τα παιδιά να στερούνται θεραπευτικής παρέμβασης .

Υπάρχουν σε μικρές πόλεις θεραπευτικά κέντρα με δύο πόρτες, διαφορετική εισόδου και εξόδου, για να μη συναντιούνται οι θεραπευόμενοι και  στοχοποιούνται τα παιδιά τους .

Ο επίσημος διαγνωστικός φορέας , το ΚΕΣΥ,  δεν διαθέτει τις ειδικότητες του αναπτυξιολόγου, του παιδοψυχιάτρου και του παιδονευρολόγου, με αποτέλεσμα οι διαγνώσεις που παίρνουμε από κει να είναι αμφισβητίσημες.

Υπάρχουν εκπαιδευτικοί και γονείς  ειδικά σε μικρές κοινωνίες που θεωρούν ταμπού να περάσουν οι μαθητές από ΚΕΣΥ.

Υπάρχουν γονείς που κρύβουν τις διαγνώσεις ακόμη και απ’ το σχολείο που φοιτούν τα παιδιά τους, ακόμη και απ’ τα ίδια τα παιδιά τους.

Υπάρχουν γονείς που αρνούνται, ακόμη και μετά από πίεση των εκπαιδευτικών, να απευθυνθούν σε αρμόδιους φορείς και να πάρουν διάγνωση για τα παιδιά τους.

Όλους αυτούς τους ανθρώπους  οφείλουμε, όχι να τους κρίνουμε, αλλά να τους ενημερώσουμε, να τους απενοχοποιήσουμε, να τους στηρίξουμε, να τους ενδυναμώσουμε, γιατί και εκείνοι με τη σειρά τους θα πρέπει να στηρίξουν τα παιδιά τους, τους αυριανούς πολίτες ετούτης της χώρας. Η ειδική αγωγή δε μπορεί και δε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως το νούμερο που επιβαρύνει τον οικονομικό προϋπολογισμό μιας χώρας. Αν θέλουμε να μιλάμε για μια πολιτισμένη κοινωνία, αυτή η κοινωνία θα πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι  ανθρώπινη και να μη βασίζεται στα νουμερα, αλλά στους ανθρώπους.

Θέλω να πω στους εκπαιδευτικούς ότι είστε ένα υπέροχο αναξιοποίητο δυναμικό. Ό,τι προσπάθεια ένταξης και ενσωμάτωσης έχει γίνει μέσα στα σχολεία έχει πραγματοποιηθεί από το περίσευμα της δικής σας ψυχής. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει τον αδιάφορο δάσκαλο, συναντάω όμως συνεχώς τον εκπαιδευτικό που δε γνωρίζει. Όμως πριν μας πείτε ότι δεν γνωρίζετε τι είναι αυτισμός , τι είναι αναπηρία, τι είναι διαταραχή, σκεφτείτε πως εμείς οι γονείς θα πρέπει να εμπιστευτούμε ο,τι πολυτιμότερο έχουμε, το παιδί μας δηλαδή, σ’ εσάς που δε γνωρίζετε. Η γνώση είναι δύναμη! Διεκδικήστε την!

Για να γίνει κατανοητό το πόσο πίσω είμαστε ως κοινωνία θα σας μεταφέρω την εμπειρία φίλης , μητερας δύο παιδιών Αμεα, που μετακόμοισε πρόσφατα σε μια μικρή πόλη της Γερμανίας. Δε θα σας περιγράψω τον τρόπο που υποδέχθηκαν τα παιδιά της στο τυπικό και στο ειδικό σχολείο, ούτε το επίπεδο των υπηρεσιών που τους παρασχέθηκε, ούτε τις εκεί σχολικές εγκαταστάσεις , θα σας πω μόνο ότι εκεί και στα κομμωτήρια ακόμη γνωρίζουν με ποιό τρόπο μπορούν  να βοηθήσουν ένα αυτιστικό παιδί να συνεργαστεί, ενώ εδώ ούτε μέσα στα σχολεία δεν υπάρχουν άνθρωποι που να γνωρίζουν έστω τι είναι αυτισμός ή τρόπους που να χρησιμοποιήσουν προκειμένου να εντάξουν έναν αυτιστικό μαθητή μέσα στο σχολείο.

Θέλω να πω στους γονείς των άλλων παιδιών, εκείνων που μας βλέπουν με οίκτο ή και αποστροφή, εκείνων που λένε: Γιατί Θεέ μου να τύχει αυτό το παιδί στο δικό μας σχολείο; Στη δική μας τάξη; Στο ίδιο θρανίο με το δικό μου παιδί; Θέλω να σας πω ό,τι εγώ σα μητέρα δεν είπα ποτέ: γιατί Θέε μου σε μένα και όχι σε εκείνη; Αλλά και ότι στην πραγματικότητα αυτό που έστειλε ο Θεός στο παιδί σας δεν είναι παρα μια μοναδική ευκαιρία να γίνει πιο ολοκληρωμένος και αλληλέγγυος άνθρωπος.

Θέλω να πω στους γονείς που βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο: Μιλήστε! Εξηγήστε με ήρεμο και ωραίο τρόπο και θα βρεθούν αυτιά να σας ακούσουν και άνθρωποι να σας σεβαστούν. Μα πάνω απ’ όλα αποδεχτείτε την ιδιαιτερότητα του παιδιού σας και αγαπήστε το σαν το πολυτιμότερο δώρο που σας χαρίστηκε ποτέ. Όλα όσα κάνουμε για τα παιδιά μας  σήμερα θα πρέπει να έχουν στόχο το αύριο.  Τα παιδιά μας δε θα είναι για πάντα παιδιά, σύντομα θα ενηλικιωθούν και πρέπει να

αυτονομηθούν. Χρέος μας είναι να φτιάξουμε μια γέφυρα που θα ενώνει τον κόσμο τους με το δικό σας κόσμο, έτσι που, όταν οι γονείς φύγουμε απ’ τη ζωή, να μπορούν εκείνα να πορευτούν μόνα τους.

Παρακάτω παραθέτω κείμενα  που μου εμπιστεύτηκαν δύο υπέροχοι αυτιστικοί άνθρωποι.

Το πρώτο απ’ τον Βασίλη Μπερέτσο που είναι 21 ετών και έχει ολοκληρώσει με επιτυχία τις σπουδές του στο ΙΕΚ “Υποκριτική Τέχνη Θέατρου” , στη Θεσσαλονίκη.

“Στο δημοτικό περνούσα καλά. Τυπικό δημοτικό, αν και πολλές φορές είχα ένταση και με πείραζαν κάποια παιδιά. Ο κύριος Χρήστος ο ειδικός μου παιδαγωγός από το τμήμα ένταξης, με στήριζε και ενημέρωνε και τους δασκάλους μου. Υπήρχε και η κ. Γεωργία που όταν χρειαζόμουν κάποιον ήταν κοντά μου. Είμαστε ακόμα φίλοι. Αντίθετα, σχέση με συμμαθητές μου δεν

διατήρησα. Αργότερα, τυχαία σε μια εκπομπή με τη μαμά μου, έμαθα πως αρκετοί γονείς θέλανε να φύγω από το σχολείο, αυτό με τάραξε κάπως διότι ό,τι συνέβαινε το

χρέωναν σε μένα, ενώ περισσότερο τα άλλα παιδιά κάναν φασαρία, απλά εγώ δεν ήμουν καλός στο να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Στο γυμνάσιο τα παιδιά με δέχτηκαν καλά εκτός από τέσσερα – πέντε που μου δημιουργούσαν πρόβλημα όλες τις χρονιές τρομάζοντας με, διώχνοντας με και βρίζοντάς με. Νομίζω οτι ήμουν αποδιοπομπαίος τράγος γιατί η

συμπεριφορά τους δεν ήταν καλή και ούτε ήταν καλοί μαθητές. Μερικοί καθηγητές μου ήταν πολύ καλοί. Ήξεραν να βάζουν όρια και ένιωθα την ώρα που είχαμε μάθημα ασφαλής, άλλοι δεν το είχαν καθόλου με τα όρια με αποτέλεσμα μέσα στην τάξη να γίνεται πανδαιμόνιο από φωνές και φασαρία,

εγώ να αναστατώνομαι και να τρίβω χέρια ή ακόμα και να φωνάζω… Οι περισσότεροι όμως από τους καθηγητές ήταν αδιάφοροι και τους αρκούσε να μην τους ενοχλώ. Στο Γυμνάσιο με ενοχλούσε πολύ που δεν με καλούσαν στις παρέες αλλά είχα μια φίλη και αυτό ήταν παρήγορο. Και μετά πήγα ΤΕΕ ειδικής αγωγής, αλλά εκεί δεν ήταν καλά διότι τα παιδιά ήταν βίαια και αυτό δεν έκαμνε εντύπωση σε κανέναν. Δεν τρόμαζε το

προσωπικό όταν κάποιος χτυπούσε κάποιον στην αυλή και πολλές φορές ούτε που το καταλάβαιναν. Επίσης οι περισσότεροι δεν γνώριζαν για τους

αυτιστικούς ανθρώπους και πως θα έπρεπε να φέρονται σ εμάς. Υπήρχαν όμως κι εκεί κάποιοι άνθρωποι όπως η μια ψυχολόγος, η Φιλόλογος που μετά έγινε διευθύντρια και δυο-τρεις άλλοι που τους ξεχώρισα διότι η συμπεριφορά τους

ήταν τέλεια και ακόμα πηγαίνω και τους βλέπω.

Στο ΙΕΚ ήταν πραγματικά καλά…ήμασταν μεγάλοι πια και οι συνσπουδαστές μου ήταν υποστηρικτικοί, το ίδιο και οι καθηγητές (μόνο μία με αναστάτωνε πολύ και η αλήθεια είναι πως ξέφυγα και της τσίμπησα τα μάγουλα μια φορά,

νομίζω δυνατά). Το καλοκαίρι πρώτα ο Θεός θα κάνω την πρακτική μου. Γενικά θα έλεγα πως δεν ήταν πολύ άσχημη η σχολική μου εμπειρία, αλλά θα ήθελα να είναι οι εκπαιδευτές ενημερωμένοι και εκπαιδευμένοι, ώστε να αποφεύγονται οι εκρήξεις των αυτιστικών μαθητών, να υπάρχει σεβασμός

στην ιδιαιτερότητα και οι γονείς των τυπικών παιδιών να μη νομίζουν οτι είμαστε τίποτα τέρατα που θα φάμε τα παιδιά τους! Και οι αυτιστικοί είμαστε άνθρωποι που μπορούμε να κάνουμε πολλά, αρκεί να μην αντιμετωπίζουμε απόρριψη και υποβιβασμό, απότομους ανθρώπους και φωνές.”

Συνεχίζω με κείμενα του Γρηγόρη, τον οποίο δε γνωρίζω προσωπικά, έχουμε όμως μια κοινή φίλη τη Σοφία Γραβάνη, μητέρα παιδιού στο φάσμα του αυτισμού η οποία μας λέει για αυτόν: Ο Γρηγόρης είναι ενας νέος αυτιστικός, που έδειξε οτι έχει να μας πει πολλά!

Όχι μέσω της φωνής του… δεν έχει κατακτήσει ακόμα ομιλία, αλλά γραπτά.

Στην πρώτη δημοτικού ξεκίνησε σε τυπικό σχολείο αλλά πολύ σύντομα προτάθηκε για ειδικό. Εκεί ο Γρηγόρης έδειχνε να δυστυχεί, απομονώθηκε, έπεφτε στο κρεβάτι με ανοιχτά χέρια σαν τον Εσταυρωμένο και δεν ανταποκρινόταν σε τίποτα. Τότε οι γονείς του κατάλαβαν οτι αυτό ΔΕΝ αξίζει στο παιδί τους.

Μέχρι να μεταγραφεί και πάλι στο τυπικό, έμεινε στο σπίτι, σαφώς καλύτερα πια αλλά με μια συμπεριφορά που ξένιζε τους δικούς του. Τα αναίτια κατ’ αυτούς γέλια του, τους προκαλούσαν και του ζητούσαν να σταματήσει… με το κλάμα ήταν αλλιώς (οι γονείς που το έχουμε ζήσει

ξέρουμε πως είναι να μη μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου) και ενώ η μητέρα του τον παρακινούσε να της δείξει με κάποιον τρόπο τι έχει , έγραψε σε έναν μαγνητικό πίνακα “τσούζω”.

Η επόμενη πρόταση που διάβασαν οι γονείς του ήταν σαν μαχαίρι στην καρδιά. Έγραψε “είμαι “στενιοχοριμένος” γιατί ενώ έχω οικογένεια είμαι μόνος”

14ων χρόνων τώρα ο Γρηγόρης, έχει τελειώσει  αισίως το τυπικό δημοτικό. Στην προσαρμογή του στο γυμνάσιο αντιμετωπίζει κάποιες δυσχέρειες, λόγο του άγχους που του προκαλεί το καινούριο πλαίσιο και γι αυτό “σπάνε ” το ωράριο με ώρες κατ ιδίαν διδασκαλίας.

Εμείς τον Γρηγόρη θα τον γνωρίσουμε μέσα από κάποια κείμενά του, δεν είναι τα μόνα, πραγματικά όμως αξίζει να διαβαστούν με προσοχή!

Μας λεέι λοιπόν:

Οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί.

“Οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί, πονούν αλλά δεν ακούγονται.Βουβοί μα υπάρχουν και πληγώνουν.

Σε αισθάνονται και σε αγγίζουν στην καρδιά.

Δε σε ακούει κανείς και δε σε καταλαβαίνει, δεν πιστεύει κανείς οτι πονάς. Γελάς αλλά κλαις και όμως συνεχίζεις να γελάς.

Και καλά κάνεις γιατί η λύση είναι το γέλιο.

Να γελάς και ο πόνος θα περάσει και θα έρθει η ελπίδα για την καλυτέρευση και την χαρά. Θα φύγουν οι πόνοι και θα έρθει η χαρά. Γελάστε να φύγουν οι βουβοί πόνοι”

Η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή.

“Μετά το σκοτάδι έρχεται το φως. Μετά την στεναχώρια έρχεται η χαρά,

μετά τις δυσκολίες έρχονται καλύτερες στιγμές.

Μόνο να ελπίζεις, να προσπαθείς και να ψάχνεις.

Το φως θα έρθει ακόμα και αν νομίζεις πως δεν γίνεται.

Πάντα ξημερώνει και έρχεται η αυγή, έρχεται το φως .

Συνέχισε, μη φοβάσαι.

Προχώρα με ελπίδα για κάτι καλύτερο.”

Όσο περισσότερο σκέφτεσαι το τέρμα του ταξιδιού, τόσο χάνεις το ταξίδι.

“Όταν προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καινούργιο αγχωνόμαστε τόσο πολύ που δεν απολαμβάνουμε αυτό το διάστημα.

Όλες οι σκέψεις μας είναι αν θα τα καταφέρουμε και αυτό μας προκαλεί

και χάνουμε την διαδρομή.

Χάνουμε εμπειρίες, ανθρώπους, όμορφες στιγμές.

Δεν ζούμε την κάθε μας στιγμή μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους.”

Όταν ξύπνησε, ο δεινόσαυρος ήταν ακόμα εκεί.

“ Όταν ξυπνήσω οι εφιάλτες μου θα είναι εδώ.

Θα τους αντιμετωπίσω, θα τους παλέψω.

Θέλω να αγαπώ και να με αγαπούν.

Θα είμαι δυνατός.

Θα αγαπώ και τους φίλους και τους εχθρούς.

Θα είμαι χαρούμενος.”

Γράψτε ένα γράμμα σε έναν φίλο σας που φοιτά σε ένα άλλο σχολείο. Μοιραστείτε τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας.

“Φίλε Γιάννο. Θέλω να σε ρωτήσω για τη νέα σχολική χρονιά,

πως περνάς στο καινούργιο σου σχολείο και πως αισθάνεσαι;

Εγώ δυσκολεύομαι πολύ.

Δεν έχω φίλους, δεν μπορώ να συνηθίσω. Όμως προσπαθώ πολύ, αν και δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει κανείς.

Ελπίζω εσύ να είσαι καλύτερα.

Περιμένω νέα σου.      Γρηγόρης. “

Και η φίλη μου Σοφία συνεχίζει: Προσωπικά πιστεύω πως ο Γρηγόρης θα εκδώσει κάποια στιγμή τα ωραιότερα ποιήματα που θα έχουμε διαβάσει ποτέ.

Η σκέψη του τόσο βαθιά και μεστή…

Η αγάπη του για τους ανθρώπους τόσο ανιδιοτελής και πλούσια…

Αυτό δε μπορεί παρά να είναι ευλογία, διότι ας μη ξεχνάμε…αυτά που ζούμε μας “πλάθουν”

Ευχαριστούμε Βασίλη! Ευχαριστούμε Γρηγόρη! Ευχαριστούμε Σοφία!