ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
(Chambésy- Genève, 24 Ἰανουαρίου 2016)
Μακαριώτατοι καί τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί Προκαθήμενοι καί Σεβαστοί Ἐκπρόσωποι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι, Αἰδεσιμολογιώτατε κ. Γενικέ Γραμματεῦ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, Ἐξοχώτατοι κύριοι Πρέσβεις,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί προσφιλέστατα, εὐλογημένε λαέ τοῦ Θεοῦ,
Συνηγμένοι ἐνταῦθα, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν Σαμπεζύ, κατά τάς ἡμέρας ταύτας, διά τάς ἐργασίας τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καί εὑρισκόμενοι ἤδη ἐν τῇ πορείᾳ τῶν ἐργασιῶν ἡμῶν, τῇ ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου, ἔχομεν τήν χαράν καί τήν εὐλογίαν τῆς συλλειτουργίας ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, δοξολογοῦντες τό Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ χαρίζοντος εἰς πάντας ἡμᾶς δαψίλειαν δωρεῶν καί εὐλογιῶν.
Ὅθεν, ἐν βαθείᾳ χαρᾷ, κυκλοῦντες τό Ἅγιον Θυσιαστήριον, σύσσωμοι καί σύναιμοι τοῦ Κυρίου ἡμῶν, κοινωνοῦμεν ἀλλήλοις «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης» καί «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου», εὐχαριστοῦντες πρωτίστως τόν Τρισάγιον Θεόν ἡμῶν καί ἀκολούθως ἅπαντας Ὑμᾶς, τούς Τιμιωτάτους καί Ἁγιωτάτους Προκαθημένους, καί τούς Τιμίους Ἐκπροσώπους τῶν κωλυομένων νά παραστοῦν αὐτοπροσώπως Ἀδελφῶν, τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διά τήν πρόθυμον καί εὐγενῆ ἀνταπόκρισίν Σας εἰς τήν ἡμετέραν πρόσκλησιν.
Ἡ παρουσία καί συμμετοχή Ὑμῶν, ἀδελφοί, καταδεικνύει τήν σημασίαν τῆς ἡμετέρας Συνάξεως, ἧς τά ἀποτελέσματα καί πορίσματα θά συμβάλουν καθοριστικῶς εἰς τήν κοινήν ἡμῶν πορείαν, εἰς τήν ἀξιόπιστον μαρτυρίαν καί εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως, διότι διά τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς ἐπισφραγίζομεν τήν ἑνότητα καί τήν ἀγάπην πάντων ἡμῶν, ἐνδυναμούμενοι διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἰς ἐπιτέλεσιν τοῦ ἐμπεδομόχθου ἔργου τῆς Συνάξεως ταύτης καί τῆς ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν Διακονίας.
Ἡ παροῦσα Σύναξις τῶν Προκαθημένων τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς ἕν Σῶμα, ἀποτελεῖ μίαν εἰσέτι διακήρυξιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ὁμοίως, ἡ ἡμετέρα παρουσία ἐκφράζει τήν προσήλωσιν ὅλων εἰς τήν Συνοδικότητα ὡς οὐσιαστικήν διάστασιν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὡς κεντρικήν λειτουργίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καί ὡς ἀρχήν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Προβάλλομεν, τοιουτοτρόπως, αὐτήν τήν θεμελιώδη ἀρχήν, ἡ ὁποία ζωοποιεῖ τήν κοινωνίαν τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν ἐν τῷ σεβασμῷ τῆς ταυτότητός των. Αὐτός ὁ δεσμός τῆς κοινωνίας, ὁ ὁποῖος ἀναζωογονεῖ τήν Ἐκκλησίαν ἐν χρόνῳ καί ἐν τόπῳ, εἶναι ἡ ἔκφρασις τῆς καθολικότητός της. Καθολικότης καί συνοδικότης τῆς Ἐκκλησίας ἀλληλοπεριχωροῦνται. Ἐξ ἀρχῆς, αἱ Σύνοδοι ἐλειτούργουν ὡς ἐκφρασταί καί ὡς ἐγγυηταί τῆς καθολικότητος τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ὅλοι ἔχομεν ἐπίγνωσιν τοῦ βάρους καί τῆς εὐθύνης τῆς πηδαλιουχίας τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν, εἰς καιρούς ἰδίως μεταβαλλομένους καί χαλεπούς, κατά τούς ὁποίους ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς μιᾶς φωνῆς ἑνότητος, καθίσταται ἀναγκαία καί ἐπιτακτική, ὄχι μόνον διά τόν Ὀρθόδοξον ἤ γενικώτερον τόν Χριστιανικόν, ἀλλά διά τόν σύμπαντα κόσμον.
Εἰς τό πέρας τῆς ἡμετέρας Συνάξεως θά εἴμεθα εἰς θέσιν νά γνωρίζωμεν περί τῶν εἰδικωτέρων λεπτομερειῶν τῆς μελλούσης νά συνέλθῃ Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Προσευχόμεθα ἐνθέρμως ὅπως οὐδέν ἐμπόδιον κωλύσῃ τήν ὑψηλήν αὐτήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἀκούομεν μυστικῶς καί μυστηριακῶς τήν διαχρονικήν φωνήν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὡς ἠκούσαμεν εἰς τό σημερινόν Ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα, «Πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (Α’ Τιμ. 1, 15), κατανοοῦντες τήν ὑψίστην σημασίαν τῆς διαπιστώσεως ταύτης διά τήν πορείαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ὄντως, πιστός ὁ λόγος, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, καί ἐν τῇ πιστότητι ταύτῃ τοῦ λόγου, τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, κινούμεθα καί ἐσμέν, ἐπ’ ἐλπίδι τῆς διατηρήσεως ταύτης τῆς πιστότητος καί βεβαιότητος, ὡς βιώματος, ἐν τῇ κοινῇ ἡμῶν πορείᾳ εἰς τήν ἱστορίαν. Καί ἐν ταὐτῷ εἶναι καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, καθώς ὁ λόγος οὖτος δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μίαν θεωρίαν ἤ διδασκαλίαν, ἀλλά τόν τρόπον τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς πλάσεως αὐτοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» εἰς τήν «καθ’ ὁμοίωσιν» ἀτελεύτητον ζωήν του, «μετά πάντων τῶν ἁγίων».
Ἀκούομεν καθαράν τήν Παύλειον φωνήν, μαρτυροῦσαν τήν βάσιν τῆς ὑπακοῆς εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τούς κανονικούς ποιμένας αὐτῆς, διά τῆς διαχρονικῆς καί διαρκῶς ἐπικαίρου προτροπῆς εἰς ἕκαστον ἐκκλησιαστικόν ποίμνιον: «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε⋅ αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13, 17). Τήν ἀποστολικήν αὐτήν συνείδησιν εὐθύνης, διεκήρυσσε τονίζων: «Οὕτως ἡμᾶς λογιζέσθω ἄνθρωπος, ὡς ὑπηρέτας Χριστοῦ καί οἰκονόμους μυστηρίων Θεοῦ. Ὅ δέ λοιπόν ζητεῖται ἐν τοῖς οἰκονόμοις, ἵνα πιστός τις εὑρεθῇ» (Α´ Κορ. 4, 1-2). Ὁ λόγος οὗτος τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, διττῶς προβάλλει τό χρέος καί τήν εὐθύνην τόσον τοῦ ποιμνίου, ὀφείλοντος ὑπακοήν εἰς τούς ἀγρυπνοῦντας διά τόν ἐν Χριστῷ καταρτισμόν του, ὅσον καί ἡμῶν τῶν ποιμένων, οἱ ὁποῖοι θά ἀποδώσωμεν λόγον εἰς τόν Δικαιοκρίτην Θεόν.
Ἐν τούτῳ τῷ πνεύματι σήμερον, ποιμένες καί ποιμαινόμενοι, ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, κύκλῳ τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ἀπό τήν ὁποίαν πηγάζει ἡ ἀληθής ζωή καί ἡ αἰωνιότης, λαμβάνομεν χάριν καί δύναμιν ἅπαντες καί πορευόμεθα εἰς τόν ἀγῶνα τῆς παρούσης ζωῆς, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. 12, 2). Ἡ Σύναξις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρωτίστως ἀποτελεῖ πρᾶξιν εὐχαριστιακήν καί ἔχει δοξολογικόν χαρακτῆρα. Ἄνευ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ἐν οἷς ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται, οὐδεμία ἀληθής κοινωνία προσώπων δύναται νά ὑπάρξῃ καί οὐδείς διάλογος καρποφορεῖ καί οἰκοδομεῖ. Διά τοῦτο ἡ εὐχαριστιακή Σύναξίς μας ἀποτελεῖ τήν βάσιν καί τόν κύριον κορμόν κάθε ἄλλης πράξεως, διοικητικῆς, ποιμαντικῆς, φιλανθρωπικῆς ἤ ἄλλης, αἱ ὁποῖαι κατ’ οὐσίαν ἀποτελοῦν προέκτασιν τῆς Θείας Λειτουργίας, λειτουργίαν μετά τήν λειτουργίαν ἤ λειτουργικήν διακονίαν, ἐκτεινομένην εἰς πᾶσαν πτυχήν καί ἔποψιν τοῦ ἀνθρωπίνου βίου.
Ἡ Σύναξίς μας καθώς καί ἡ ἐπικειμένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, ἀποτελοῦν κατ ἐξοχήν ἐκκλησιαστικάς πράξεις, καθ’ ὅτι ἡ διοίκησις ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποτελεῖ χάρισμα ἰσάξιον ὅλων τῶν ἄλλων χαρισμάτων, διό καί δέν κατατάσσεται εἰς ὑποδεεστέραν θέσιν, ὡς ἔνιοι ἐπιθυμοῦν σκοπίμως νά τό ὑποβιβάζουν, πρός προώθησιν καί προβολήν ἄλλων δῆθεν πλέον «πνευματικῶν» χαρισμάτων. Ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας γνωρίζει καλῶς καί μαρτυρεῖ ἀδιαλείπτως, ὅτι ἡ εὐχαριστιακή κοινωνία ἀποτελεῖ τήν πηγήν οἱασδήποτε ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ἀλλά καί τό ἐχέγγυον καί τήν βάσιν τῆς ἀληθοῦς ἐν Χριστῷ ζωῆς τοῦ πιστοῦ. Τοιουτοτρόπως, καί ἡ Σύναξις ἡμῶν τῶν Προκαθημένων, δύναται, πρωτίστως ἐν τῷ Μυστηρίῳ τῆς Θείας Εὐχαριστίας νά δηλώση «τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ὥστε πᾶσαι αἱ πρωτοβουλίαι, ἐνέργειαι καί ἀποφάσεις τοῦ σημαντικοῦ τούτου Διορθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, νά ἀποτελοῦν προέκτασιν καί ἀντανάκλασιν τῆς εὐχαριστιακῆς καί λειτουργικῆς ἑνότητος καί κοινωνίας, καρπόν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τοῦ συγκροτοῦντος «ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».
Ἐν τῷ φρονήματι τούτῳ, τοῦ προσδιορισμοῦ καί τῆς ἀποδοχῆς ὡς χαρισματικῆς διακονίας καί αὐτῆς τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, πάντες ἡμεῖς, οἱ φέροντες τόν Σταυρόν τῆς ἱερᾶς ταύτης εὐθύνης, ἐπικαλούμεθα διαρκῶς τήν χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πρός ἀσφαλῆ διακυβέρνησιν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐν τῇ κοινῇ ἡμῶν ἀγωνίᾳ καί ἀγάπῃ διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί ἡμεῖς οἱ συναχθέντες ἐνταῦθα, πιστεύομεν καί προσβλέπομεν εἰς τά πλέον ὠφέλιμα πορίσματα καί τάς δεούσας ἀποφάσεις μας, εἰς τάς ἐργασίας μας τάς ἡμέρας αὐτάς, ὡς καρπόν καί ἀποτέλεσμα κυρίως καί πρωτίστως τῆς προσευχῆς καί τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις καί διανοίαις πάντων ἡμῶν, εἰς δόξαν Θεοῦ καί οἰκοδομήν τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένην ἐμπεπιστευμένων ἡμῖν ψυχῶν.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
