Ολιγοθέσια: Να στηριχθούν με μόνιμο προσωπικό και με ειδικότητες!

Κλείνω 35 χρόνια υπηρεσίας.

Πάνω από τα 20 χρόνια τα έχω περάσει σε ολιγοθέσια…

Ξεκίνησα με ξυλόσομπες στα σχολεία και πήγα στη σόμπα πετρελαίου, αλλά και στο καλοριφέρ!

Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Τα ολιγοθεσία σχολεία στην πατρίδα μας είναι από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους είναι θεσμός. Θεσμός που ταυτίζεται με τα εκατοντάδες μικρά και μεγάλα χωριά που είναι διάσπαρτα στην ελληνική ύπαιθρο και που αποτελούν ουσιαστικά τη ραχοκοκαλιά του εθνικού μας ιστού.

Τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις τα αντιμετωπίζουν με μια μεγάλη δόση εκπαιδευτικού ρατσισμού, που έχει να κάνει με την προσπάθειά τους για την εξοικονόμηση πόρων και εκπαιδευτικών.

Τα σχολεία αυτά, αλλά και οι μαθητές που φοιτούν σ’ αυτά, αντιμετωπίζονται ως Β΄ και Γ΄ κατηγορίας. Παλιότερα, τις οργανικές τους θέσεις καταλαμβάνουν δάσκαλοι που ουδέποτε τις υπηρετούν και με συνεχείς αποσπάσεις προσπαθούν να εξασφαλίσουν μετά από χρόνια την πολυπόθητη μετάθεση στη μεγάλη πόλη του νομού. Στις μέρες μας στα ολιγοθέσια πηγαίνουν μόνο αναπληρωτές, καθώς οι μόνιμοι δεν τα προτιμούν…

Βιβλία ανάλογα του ωραρίου και των συνθηκών λειτουργίας των παραπάνω σχολείων ουδέποτε γράφτηκαν και έτσι οι μαθητές τους με τους κύκλους μαθημάτων είναι υποχρεωμένοι τελειώνοντας την Β΄ τάξη να παρακολουθούν τα μαθήματα της Δ΄ τάξης ή τελειώνοντας την Δ΄ τάξη εργάζονται στα μαθήματα της Στ΄ τάξης.

Είναι αποκλεισμένα από τα μαθήματα ειδικοτήτων (Αγγλικά, Γυμναστική, Μουσική, Εικαστικά), αφού ο νομοθέτης δεν προβλέπει τον διορισμό ειδικευμένων εκπαιδευτικών στα παραπάνω σχολεία.

Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά δεν έχουν ακούσει ούτε μία αγγλική λέξη και πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο είναι υποχρεωμένα να συναγωνιστούν μαθητές που όχι μόνο παρακολουθούσαν ξένη γλώσσα στο Σχολείο τους, αλλά είχαν και τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν το παραπάνω μάθημα και σε ιδιωτικά φροντιστήρια.

Είναι αποκλεισμένα από προγράμματα που αυτό τον καιρό πολυδιαφιμίζονται στα πλαίσια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης (ΕΑΕΠ, ολοήμερο σχολείο, ειδικότητες… ) κ.α.

Γιατί λοιπόν τόση μιζέρια και κακομοιριά; Γιατί η πολιτεία αφού δεν έχει το θάρρος να τα κλείσει, αναλογιζόμενη ίσως το πολιτικό κόστος, δεν τους δίνει τουλάχιστον ίσες ευκαιρίες προόδου και ανάπτυξης; Εκπαιδευτικός ρατσισμός! Γιατί;

Μπροστά στην πραγματικότητα που διαγράφεται σήμερα στη χώρα μας με την ύπαρξη και λειτουργία των ολιγοθεσίων σχολείων, οι λύσεις που διαφαίνονται είναι ουσιαστικά δύο.

Η πρώτη, και πιο εύκολη, έχει να κάνει με την κατάργησή τους. Είναι η λύση που σχεδιάζεται και σίγουρα κάποια στιγμή θα εφαρμοστεί. Τα παιδιά των ολιγθεσίων σχολείων θα σκορπιστούν στα πολυθέσια ημιαστικών και αστικών περιοχών και έτσι αυτά τα σχολεία θα αποτελούν μια γλυκιά ανάμνηση για την ελληνική ύπαιθρο.

Το λεωφορείο της γνώσης και της απόγνωσης θα ξεκινά άγρια χαράματα από τα απομεμακρυσμένα χωριά, για να μεταφέρει τα Ελληνόπουλα όπου υπάρχουν κενά σε τάξεις, προκειμένου να καλύπτουν το 25 ή 30 μαθητές ανά τμήμα…

Η δεύτερη λύση, και πιο δύσκολη, είναι να στηριχθούν.

Πρώτα – πρώτα θα πρέπει να αποκτήσουν μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό, όπως όλα σχεδόν τα σχολεία της πατρίδας μας. Οι δάσκαλοι που θα υπηρετούν σ’ αυτά να διορίζονται εκτός «σειράς» και να υποχρεώνονται να υπηρετούν στο Σχολείο διορισμού τους μια τριετία ή πενταετία και μετά να έχουν δικαίωμα μετάθεσης ή απόσπασης.

Να δοθούν κίνητρα στους εκπαιδευτικούς που υπηρετούν σ’ αυτά. Αφού σήμερα, εκτός από τους μαθητές και τα σχολεία και οι λιγοστοί δάσκαλοι που έχουν το κουράγιο και την ψυχική δύναμη να υπηρετούν ως μόνιμο προσωπικό σε ολιγοθέσια σχολεία, αντιμετωπίζονται από την πολιτεία ως δάσκαλοι Β΄ κατηγορίας. Υποχρεούται να εργάζονται 30 ώρες εβδομαδιαίως με ένα εξαντλητικό πρόγραμμα μαθημάτων, όταν οι συνάδελφοί τους των πολυθεσίων εργάζονται 21-24 ώρες το ανώτερο. Με πιο απλά λόγια να υπάρχει ισοτιμία και ισονομία μισθολογική (και όχι μόνο) των εκπαιδευτικών ολιγοθεσίων-πολυθεσίων.

Ειδικά βιβλία που να ανταποκρίνονται στα αναλυτικά προγράμματα, γνωστικό επίπεδο και ωράριο των παραπάνω σχολείων.

Υποχρεωτική διδασκαλία των μαθημάτων ειδικοτήτων και στα ολιγοθέσια σχολεία, από εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων.

Υποχρεωτική ισχύ των νέων δομών της εκπαίδευσης και στα ολιγοθέσια σχολεία.

Προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης που θα δώσουν λόγο ζωής και ύπαρξης όχι μόνο στα σχολεία, αλλά και στις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες.

Μήπως είναι καιρός ν’ αναθεωρήσουμε πολιτικές;

Μήπως είναι καιρός να κοιτάξουμε και την επαρχία;

Κάποιοι Ροβινσώνες, Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες εμμένουν και επιμένουν να ζουν και να υπάρχουν σ’ αυτήν.

Υπάρχει ελπίς, παρακαλώ;