8 Μαρτίου 1857: εργαζόμενες κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, 10ωρη εργασία, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους. Ο αιματοβαμμένος αγώνας τους έγραψε μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού και γυναικείου κινήματος.


ΣΥΝΕΚ

Από την αιματηρή αυτή απεργία μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει για τις γυναίκες προς το καλύτερο, μέσα από αγώνες των φεμινιστικών, κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων.

Ωστόσο, η καταπίεση και η εκμετάλλευση των γυναικών που συνεχίζουν να υφίστανται σε ολόκληρο τον πλανήτη, δεν είναι φαινόμενα παλαιότερων εποχών ούτε άλλων κοινωνιών. Στην Ελλάδα του 2020 οι γυναικοκτονίες, οι καθημερινές πράξεις βίας εναντίον γυναικών, η απειλή της μητρότητας, η υποτίμηση της γυναίκας στην εργασία και τις αμοιβές, ο ακραία σεξιστικός λόγος στα ΜΜΕ δεν έχουν εξαλειφθεί. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και οι ίδιοι οι άντρες εγκλωβίζονται σε στερεότυπα, που δεν τους εκφράζουν.

Η υποεκπροσώπηση της γυναίκας στα συνδικάτα και στις θέσεις ευθύνης είναι ζήτημα που αφορά όλη την κοινωνία, καθορίζεται από τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα, και δεν εκφράζει την επιλογή των γυναικών.

Ειδικότερα, όσον αφορά στον κλάδο των εκπαιδευτικών , παρόλο που οι εργαζόμενες γυναίκες πλειοψηφούν, η παρουσία τους στα συνδικαλιστικά όργανα και στις θέσεις ευθύνης είναι εξαιρετικά χαμηλή.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ συμμετείχαν 412 σύνεδροι εκ των οποίων οι 319 ήταν άνδρες και μόνο οι 93 ήταν γυναίκες με ποσοστό 22,5%.

Στις 8 του Μάρτη τιμούμε τους αγώνες των γυναικών και του

φεμινιστικού κινήματος για τα πολιτικά, οικονομικά,

κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιώματα των γυναικών.

Τιμούμε τις εργάτριες, τις σουφραζέτες, τις ακτιβίστριες και

τις συνδικαλίστριες που αγωνίστηκαν πριν από μας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα, που εκείνες ξεκίνησαν,
γιατί ο δρόμος για την ισότητα είναι μακρύς.