Θα είναι αναμφίβολα «κουραστικό» για τον αναγνώστη αλλά και τον γράφοντα μια ακόμα αναφορά στις άνευ λόγου παλινωδίες που παρατηρούνται στην Ελλάδα στο χώρο της Παιδείας.

Έχουμε αναφερθεί αρκετές  φορές σε προηγούμενα άρθρα ότι  ο χώρος δεν προσφέρεται (για τα άτομα που λαμβάνουν αποφάσεις στη διαμόρφωση της πολιτικής του) ούτε για πειραματισμούς ούτε βέβαια για απόκτηση εμπειρίας!

Οι παλινωδίες συνεχίζονται

Με αφορμή τα νέα «σχέδια» που ακούστηκαν την προηγούμενη εβδομάδα μας δημιουργείται η αίσθηση ότι δεν θέλουμε την πορεία προς τα εμπρός. Εμφανίζεται να μας ικανοποιούν οι πολιτικές του χθες και η κατάληξή τους!

Βέβαια, θεωρητικά μιλώντας θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν καταλαβαίνουμε τις λάθος κινήσεις μας. Η απάντησή μας σε ένα τέτοιο «υποθετικό»  ενδεχόμενο είναι ότι αν κάποιος στον εργασιακό του χώρο δεν έχει την ικανότητα να επιτελέσει το έργο που του έχει ανατεθεί ή δεν αντιλαμβάνεται, αντικαθίσταται. Ατυχώς όμως αυτό το «υποθετικό» σενάριο απέχει πολύ από το να είναι και το πραγματικό.

Στην πράξη αυτό που συμβαίνει στο χώρο της παιδείας – ένα από τους πλέον νευραλγικούς στην κοινωνία – είναι αντί της κατάστρωσης ενός σωστού μακροχρόνιου προγράμματος που θα οδηγήσει στην πραγματική παιδεία να έχουμε εναγάγει το χώρο σε πεδίο πειραματισμού – ελέγχου με τα αναμενόμενα ασφαλώς αποτελέσματα (Χαμηλές επιδόσεις Ελλήνων μαθητών στην έρευνα PISA 2015).

Τα γιατί

Καλοπροαίρετα σκεπτόμενος θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει ότι για παράδειγμα με τις συνεχείς παλινωδίες των προγραμμάτων και των συστημάτων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ «αναζητείται» το καλύτερο! Θα ήταν ευχάριστη σκέψη ότι τα πειράματα αφορούν την καταλληλότητα των προγραμμάτων – συστημάτων που εφαρμόζονται.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα «καταλαβαίναμε» την ταλαιπωρία που αναγκαστικά υφίστανται μαθητές, γονείς, καθηγητές, σχολεία και φροντιστήρια κάθε φορά που αλλάζει το «τοπίο» στη σφαίρα των πειραμάτων!

Όμως η άποψή μας προσεγγίζει ένα άλλο ενδεχόμενο σχετικά με το ποιο είναι το «πραγματικό» υποκείμενο των πειραμάτων. Με μεγάλη μας λύπη καταλήγουμε ότι μάλλον αναφερόμαστε σε πειραματισμούς επί των πιθανών αντιδράσεων των εμπλεκομένων φορέων – τάξεων παρά σε μια προσπάθεια ελέγχου και εύρεσης ενός καλύτερου προγράμματος παιδείας.

«Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί  πως η τύχη των εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων».  Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.)

Πολύ αντιπροσωπευτικό και με τις δύο έννοιές του!