Οι εξελίξεις στο θέμα της ανέγερσης του ελληνικού Σχολείου Μονάχου

Σχετικά με τις εξελίξεις στο θέμα της ανέγερσης του ελληνικού Σχολείου Μονάχου

Τις τελευταίες εβδομάδες, οι Έλληνες μετανάστες στο Μόναχο, γίνονται για μια ακόμη φορά θεατές σε ένα έργο χιλιοπαιγμένο τα τελευταία χρόνια, που ως θύμα έχει τα παιδιά μας:

Η Βαυαρική κυβέρνηση απειλεί τελεσίδικα να πάρει στα χέρια της τις όποιες κατασκευές και το οικόπεδο στο οποίο ανεγείρεται το «Ελληνικό Σχολείο Μονάχου», ο Υφυπουργός Παιδείας της Ελληνικής Κυβέρνησης επισκέπτεται το Μόναχο και δίνει διαβεβαιώσεις για την αποπεράτωση του, μια σειρά παράγοντες βρίσκουν ευκαιρία να πλειοδοτήσουν σε «πατριωτικές» κορώνες, σε ένθεν και ένθεν επιθέσεις για το ποιος έχει την ευθύνη για τη μη τήρηση των συμφωνηθέντων και το γαϊτανάκι συνεχίζεται…

Οι χιλιάδες Έλληνες εργαζόμενοι, που βρίσκονται στη Γερμανία μαζί με τις οικογένειες τους είτε ως μετανάστες πρώτης/δεύτερης και τρίτης γενιάς, είτε ως κομμάτι του πρόσφατου μεταναστευτικού ρεύματος εξ’ αιτίας της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας, έχουμε άμεσο ενδιαφέρον στο τι σχολείο, για ποιόν και με τι προοπτική θα χτιστεί με τα χρήματα του Ελληνικού και του Γερμανικού λαού. Μόνο που στις αντεγκλήσεις των τελευταίων ημερών, κανείς δεν βάζει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων:

Το ιδιόκτητο κτηριακό συγκρότημα που ανεγείρεται με χρήματα από τον προϋπολογισμό των δύο κρατών θα στεγάσει 750 – το πολύ- μαθητές. Τι θα γίνει με τους υπολοίπους περίπου 2500 που βρίσκονται σήμερα σε Ελληνικά αλλά και σε Γερμανικά σχολεία;

Θα είναι αυτό το σχολείο δημόσιο και δωρεάν ή θα λειτουργήσει ως ένα σχολείο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που θα περιλαμβάνει δίδακτρα ή κάλυψη από την οικογένεια διαφόρων εξόδων υποδομής και συγγραμμάτων (όπως γίνεται ήδη στο γερμανικό σχολείο), δηλαδή θα επιλέγει μαθητές ανάλογα με το πορτοφόλι τους ή με τις πραγματικές ανάγκες των Ελλήνων εργαζομένων στο Μόναχο;

Θα είναι ικανό να παρέχει πλήρη μόρφωση και όλα τα απαραίτητα εφόδια ώστε τα παιδιά να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους είτε στην Ελλάδα είτε στη Γερμανία; Η μόρφωση που θα παρέχεται θα βγάζει ολόπλευρα μορφωμένους ανθρώπους; Θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά ή θα τα διαχωρίζει, όπως το γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα, από πολύ μικρή ηλικία σε αυτά που “παίρνουν τα γράμματα” και πάνε στα πρώτης κατηγορίας σχολεία και σε αυτά που “δεν τα παίρνουν” και καταλήγουν στα πιο υποβαθμισμένα σχολεία; Θα είναι ενταγμένο στην προσπάθεια ουσιαστικής ενσωμάτωσης των Ελλήνων μεταναστών στη νέα χώρα υποδοχής, που έχουν ανάγκη τα παιδιά του νέου κύμματος μεταναστών που δεν ξέρουν γερμανικά;

Θα μπεί επιτέλους φρένο στα υπέρογκα ποσά που ξοδεύονται για ενοίκια σε ακατάλληλα – σύμφωνα με τους ιθύνοντες – κτηριακά συγκροτήματα για εκπαιδευτική δραστηριότητα;

Θα διεκδικήσουμε περισσότερους διδάσκοντες ώστε να μην χάνονται διδακτικές ώρες και τα Ελληνικά σχολεία να μην καταλήγουν να λειτουργούν ως χώροι αποθήκευσης παιδιών;

Θα διευρυνθεί η ουσιαστική ελληνόγλωσση εκπαίδευση στις γειτονιές και στους Δήμους που ζουν και εργάζονται οι Έλληνες μετανάστες; Θα ξανανοίξουν τα τμήματα μητρικής γλώσσας που έκλεισαν την τελευταία πενταετία οι εφαρμοζόμενες αντιλαϊκές πολιτικές στην Ελλάδα;

Θα υπάρξει μέριμνα ώστε οι απολαβές των διδασκόντων να ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής της πόλης του Μονάχου;

Σε όλα παραπάνω ερωτήματα, απαντήσεις μπορεί να δώσει μόνο ένα κίνημα γονέων-μαθητών- εκπαιδευτικών που θα τα φέρει στο προσκήνιο – αυτά είναι που ενδιαφέρουν άμεσα την