Η φράση αυτή από το διαχρονικό μυθιστόρημα του Αλμπέρ Καμύ – Η πανούκλα – περιγράφει με τρόπο εμφατικό την ανάγκη οι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες ως συλλογικά υποκείμενα και όχι απλά μέσα από τη θεώρηση μιας διαχείρισης ατομικού χαρακτήρα και μόνο.
Γράφει ο Γιώργος Γεωργακόπουλος
Η σχολική χρονιά ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες και ακόμη πιο πολλές αγωνίες. Γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, μια πρωτοφανή συνθήκη λειτουργίας της σχολικής ζωής.
Η επιλογή της διαμόρφωσης πολλών τάξεων με αριθμούς μαθητών που αγγίζουν τα 25 άτομα ανά τμήμα είναι αυτή που κυριαρχεί ως διάσταση στις δημόσιες πολιτικές για την εκπαίδευση του σήμερα. Μια θεώρηση απόλυτα διαφορετική σε σύγκριση με τους αριθμούς που ισχύουν σε χώρους εργασίας ή συνάθροισης ως κριτήρια ασφαλείας.
«9 άτομα το όριο στις συναθροίσεις, 25 στη τάξη».
Είναι προφανές πως υπάρχει αναντιστοιχία και η επισήμανση αυτής της αναντιστοιχίας δεν αποτελεί έκφανση μιας λαϊκιστικής ή δημαγωγικής προσέγγισης.
Η χρονιά ξεκίνησε όχι με ΜΟ 17 μαθητές όπως επικαλέστηκε η ηγεσία του υπουργείου αλλά με εξαιρετικά δυσμενείς όρους ως προς τη σχέση μαθητή ανά τετραγωνικό στην αίθουσα.
Αυτή είναι και η ουσία του ζητήματος.
Ο κυβερνητικός σχεδιασμός ωστόσο φαίνεται να περιορίζεται στην ανάδειξη της σημασίας της μάσκας και να εργαλειοποιεί επικοινωνιακά την διανομή παγουρίνο στους μικρούς μαθητές.
Τα ζητήματα καθαριότητας, η διανομή των μασκών (οι αστοχίες στο συγκεκριμένο ζήτημα αποτελούν εμβληματικού χαρακτήρα περίπτωση υλοποίησης δημόσιων πολιτικών με τρόπο άστοχο και αναποτελεσματικό), τα ζητήματα λειτουργίας στα σχολεία με έντονο κτιριακό πρόβλημα, τα κενά στα σχολεία, η μη σταθερού χαρακτήρα σύνθεση των τμημάτων στο Λύκειο (κατευθύνσεις, ξενόγλωσσα τμήματα) είναι μερικές από τις πτυχές που συνθέτουν το δύσκολο σκηνικό που διαμορφώνεται στο πεδίο της εκπαίδευσης ως σημαντική παράμετρος της δημόσιας υγείας.
Είναι σαφές πως η ανάδειξη της θεώρησης πως μόνο μέσα από το πρίσμα της ατομικής ευθύνης μπορεί να τεθεί φραγμός στην έξαρση των κρουσμάτων, είναι μια επιλογή που δεν διαμορφώνει ικανό και επαρκές πλαίσιο αντιμετώπισης αυτής της εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης.
Είναι ξεκάθαρο πως όλοι μας έχουμε την ευθύνη να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών και τις κανονιστικού χαρακτήρα ρυθμίσεις των αρχών.
Ωστόσο, είναι εξίσου ξεκάθαρο πως η έννοια της ατομικής ευθύνης περιορίζεται ασφυκτικά ως το αποκλειστικό επιδραστικό στοιχείο διασφάλισης της δημόσιας υγείας σε ασφυκτικά γεμάτες τάξεις ή σε ασφυκτικά γεμάτα λεωφορεία…
Οι δημόσιες πολιτικές στον χώρο της καθημερινής ζωής των πολιτών θα κρίνουν αποφασιστικά την μάχη για την δημόσια υγεία.
Τα σχολεία πρέπει να λειτουργούν. Η λειτουργία τους αποτελεί αναπόδραστη ανάγκη. Για πάρα πολλούς λόγους που όλοι γνωρίζουμε.
Είναι όμως ανάγκη να λειτουργήσουν με όρους που θα μειώνουν τους πιθανούς κινδύνους. Είναι ώρα η απόσταση του 1.5 μέτρου να γίνει συνθήκη σε όλες τις τάξεις των σχολείων μας. Είναι ώρα οι μαθητές μας να γίνουν πραγματικά 17 ανά αίθουσα και όχι απλά στις γραμμές μιας
δημιουργικής στατιστικής.
Η μάχη για την δημόσια υγεία, η ανάγκη για σχολεία που θα λειτουργούν και θα λειτουργούν με ασφάλεια είναι μάχες που πρέπει να δοθούν από όλους εμάς, με όλους εμάς, για όλους εμάς. Πολιτεία, κοινωνία, άτομα οφείλουν να ανταποκριθούν στην δύσκολη αυτή πρόκληση των καιρών μας.
Συλλογικά αλλά και με απόλυτη συνείδηση της ατομικής μας ευθύνης. Με σχεδιασμό και δημόσιες πολιτικές που θα υπηρετούν τον άνθρωπο.
Είναι ώρα ευθύνης.
Ο Γιώργος Γεωργακόπουλος είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Γραμματείας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
