Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΠΑΠΙΣΜΟ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
“Ότι η Ορθόδοξος Πιστις κινδυνεύει, δεν ειναι σχήμα λόγου, το οποίον δύναταί τις να αναφέρη προς δημιουργίαν εντυπώσεων.

Ίσως και ομιλούντες περί κινδύνου της Πίστεως να μη έχομεν συνειδητοποιήσει όσον πρέπει τον κίνδυνον τούτον. Είθε ο Κύριος να διανοίξη τους οφθαλμούς μας διά να ίδωμεν ευκρινώς τον κίνδυνον και λάβωμεν τα αναγκαία μέτρα.

Δίδομεν μίαν σύντομον εικόνα του κινδύνου. Όχι η αύρα του Αγίου Πνεύματος η δροσίζουσα τας ψυχάς, αλλ αήρ δηλητηριώδης, εκ των θεολογικών σχολών Ευρώπης και Αμερικής προερχόμενος, ήρχισεν από τινος να πνέη και εις την Ελάδα. Φορείς, ως επί το πλείστον, οι εκεί μετεκπαιδευθέντες θεολόγοι. Ούτοι, ρηχά και επιπόλαια πνεύματα, ως πολικόν αστέρα της θεολογικής των σκέψεων δεν έχουν την πατερικήν διδασκαλίαν. Δεν θαυμάζουν τους οικουμενικούς διδασκάλους Βασίλειον, Γρηγόριον, Χρυσόστομον, Δαμασκηνόν, Φώτιον, Μάρκον Ευγενικόν, Γρηγόριον Παλαμάν. Αλλ ως μικρά και ανόητα παιδία χάσκουν προ των πεφυσιωμένων ασκών, προ των μπαλονίων της Δύσεως. Τέκνα αυτοί της Ορθοδοξίας θαυμάζουν διαφόρους ορθολογιστάς και αρνητικούς θεολόγους τύπου Harnack, Tillich και Bulmann. Φρίττει τις αναλογιζόμενος οποίον θα είναι το μέλλον του Ορθοδόξου κόσμου, εάν οι νεαροί θεολόγοι, οι δηλητηριασθέντες εκ των μιασμάτων της αρνητικής θεολογίας της Δύσεως , εξακολουθήσουν να καταλαμβάνουν θέσεις και ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως να διαχέουν τον ιόν της αμφιβολίας και απιστίας εις τας ψυχάς των Ελλήνων.
Μία θεολογία, η οποία αρνείται την θείαν αποκάλυψιν ή θέτει υπό αμφισβήτησιν τα θέματα της Πίστεως και εντρέπεται να αναφέρη το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ή να κάμνη το σημείον του τιμίου Σταυρού, ΜΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΗ, και είναι η μεγαλυτέρα συμφορά διά τον τόπον μας. Μόνον μία ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, εξαρτωμένη εκ της Εκκλησίας και μόνον, δύναται να εξουδετερώση τον κίνδυνον τούτον της Πίστεως.
Αλλ ουχ ήττον η Πίστις κινδυνεύει και εκ του ρεύματος του Οικουμενισμού, όστις κατά τον αείμνηστον Μητροπολίτην Σάμου Ειρηναίον είναι η αίρεσις των ημερών μας, σειουσα εκ θεμελίων το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Κατά την θεωρίαν του Οικουμενισμού ο Χριστιανισμός δεν είναι η απόλυτος Θρησκεία. Είναι μία σχετική θρησκεία. Έχει καλά στοιχεία. Αλλά μήπως -λέγει- καλά στοιχεία δεν έχει και ο Μωαμεθανισμός και ο Βουδδισμός και ο Κομφουκιανισμός και εις τις άλλη παλαιοτέρα και νεωτέρα Θρησκεία; Διά της αναμίξεως των αγαθών στοιχείων όλων των Θρησκειών θα σχηματισθή, λέγουν οι οπαδοί του Οικουμενισμού, η μία και τελεία Θρησκεία, η πανθρησκεία του Οικουμενισμού.
Άλλη δε, παρεμφερής προς τον Οικουμενισμόν κίνησις, είναι η λεγομένη Οικουμενική Κίνησις προς προαγωγήν των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών Εκκλησιών. Κατά τους οπαδούς της κινήσεως ταύτης η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι η μόνη Εκκλησία. Δεν είναι η συνέχεια της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, την οποίαν ίδρυσεν ο Χριστός. Αλλ είναι μία εκ των πολλών Εκκλησιών. Προς τι λοιπόν η αποκλειστικότης και οι φραγμοί; Δυνάμεθα αφόβως, λέγουν, να εκκλησιαζώμεθα εις οιανδήποτε Εκκλησίαν.
Έτερος κίνδυνος διά την Πίστιν ειναι ο εκ του Πάπα προερχόμενος. Η Παπική Εκκλησία, χωρίς κατ ουσίαν να απομακρυνθή ούτε κατά έν βήμα από τας πεπλανημέναε διδασκαλίας της, αλλά κρύπτουσα κάτω από περίτεχνον φρασεολογίαν τας κακοδοξίας της, ήνοιξε τον διάλογον, ήπλωσε τα δίκτυά της εις τον ωκεανόν της Ορθοδοξίας, και συλλαμβάνει τους αφελείς και αμαθείς ως χάνους. Θέλει τον διάλογον μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ο Παπισμός. Αλλ ο διάλογος εγένετο πολλάκις κατά το παρελθόν και πάντοτε κατέληξεν εις αρνητικά αποτελέσματα και διήνοιξε βαθύτερον το χάσμα. Αντί να ενώση, απεμάκρυνεν περισσότερον τας δύο Εκκλησίας απ αλλήλων. Καθ όν χρόνον ο Ορθόδοξος κόσμος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εν αις και η μικρά γωνία της γης εν τη οποία ζώμεν, ευρίσκονται υπό το πέλμα του ολοκληρωτικου αθέου κομμουνισμού, και ελευθερία και άνεσις δεν υπάρχει διά θεολογικάς συναντήσεις και συζητήσεις, ημείς ερωτοτροπούμεν προς τον Πάπα, ενώ θα έπρεπε να επιδιώξομεν πρώτον την ένωσιν του Ορθοδόξου κόσμου και να λύσωμεν εκκρεμούντα εντός του κόσμου τούτου θέματα, και έπειτα να σκεφθώμεν περί διαλόγου μετά των ετεροδόξων.
Δυστυχώς ο πατριάρχης Αθηναγόρας, αδιαφορών διά την κατάστασιν του Ορθοδόξου κόσμου, αδιαφορών ακόμη και διά δόγματα της Πίστεως, ήνοιξε θύραν εις τους ετεροδόξους, και δη εις τους Παπικούς, διά να εισέρχονται ούτοι και να εξέρχωνται ακωλύτως εις την μάνδραν της Ορθοδοξίας και να επιφέρουν ανυπολόγιστον φθοράν. Αι δηλώσεις του περί επικειμένης ενώσεως των Εκκλησιών και περί κοινού ποτηρίου, εις διαφόρους συναντήσεις και τόπους γενόμεναι, έχουν συνταράξει την αδιάφθορον συνείδησιν των Ορθοδόξων. Οι πιστοί διερωτώνται, πού βαίνομεν;
Διορατικά πνεύματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της αντιστάσεως των ποιμένων διαρκώς ελαττουμένης, διαβλέπουν ότι η ένωσις των Εκκλησιών θα συντελεσθή de facto. Εκατοντάδας επιστολών έχω λάβει, εξ όλων των μερών του Ορθοδόξου Ελληνισμού, διά των οποίων πιστά της Εκκλησίας τέκνα εκφράζουν την ανησυχίαν των εξ αφορμής των διαφόρων ενεργειών του Πατριάρχου Αθηναγόρου και με ερωτούν, πώς η συνείδησίς μου ως Ορθοδόξου επισκόπου επιτρέπει να μνημονεύω του ονόματος Αθηναγόρου. Το Άγιον Όρος συνταράσσεται. Το μνημόσυνον του Αθηναγόρου έπαυσεν εκεί. Μέγας κίνδυνος επίκειται διασπάσεως του Ορθοδόξου κοσμου εκ των ακαίρων, αντικανονικών και αντορθοδόξων ενεργειών του Πατριάρχου. Εις τας ψυχάς πολλών Ορθοδόξων λειτουργών έχει δημιουργηθεί κρίσις συνειδήσεως. Και εν τούτοις ημείς ετοιμαζόμεθα να εορτάσωμεν την εικοσαετηρίδα του Οικουμενικού Πατριάρχου!
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1969